Διάσημος για το blasé του ύφος, το τσιγάρο που βρισκόταν διαρκώς στα χείλη του, την παραμορφωμένη από τα χρόνια ενασχόλησης με το μποξ μύτη του. Ο ‘il brutto’, όπως τον ονόμασε κάποτε ο Ιταλικός τύπος που τόσο τον αγαπούσε, η επιτομή του Γαλλικού coolness, το πρόσωπο της Nouvelle Vague. Ο Jean-Paul Belmondo, που έφυγε από τη ζωή στα 88 του χρόνια πριν από λίγες ημέρες, ξεκίνησε από το θεατρικό σανίδι έχοντας σπουδάσει κωμωδία στο Conservatoire d’Art Dramatique de Paris, για να καταλήξει να γίνει ένας από τους διασημότερους ηθοποιούς του Γαλλικού κινηματογράφου, όχι μόνο της γενιάς του, αλλά όλων των εποχών. Γεννημένος το 1933 στο Neuilly της Γαλλίας από καλλιτεχνική οικογένεια, ο Belmondo θα γινόταν γνωστός στα 27 του χρόνια, όταν και υποδύθηκε τον Poiccard στο À bout de souffle (Breathless//Με Κομμένη την Ανάσα), την ταινία δηλαδή που σύμφωνα με τον Martin Scorsese άλλαξε για πάντα τον ρου της ιστορίας του κινηματογράφου. Το Avopolis, αποχαιρετώντας τον Jean-Paul Belmondo, επέλεξε τις καλύτερες ταινίες από τη μακρά του φιλμογραφία. Adieu Jean-Paul!
À bout de souffle (Breathless//Με Κομμένη την Ανάσα) (1960)
Στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της καριέρας του, ο Jean-Paul Belmondo υποδύεται τον Poiccard, νεαρό απατεώνα, διαβόητο ψεύτη και macho αρσενικό, που όσο αλώνει τους δρόμους του Παρισιού με κλεμμένα αυτοκίνητα και με τη συντροφιά εντυπωσιακών γυναικών, και πάντα καταζητούμενος από την αστυνομία, θα γνωρίσει την Αμερικανίδα Patricia (στο ρόλο της οποίας βλέπουμε την Jean Seberg) που προσπαθεί να πουλήσει στα Champs-Elysées αντίτυπα της New York Herald Tribune. Διάσημο σήμερα για τα περίφημα jump-cuts δια χειρός Jean-Luc Godard και σε σενάριο και πάλι του ίδιου αλλά και των François Truffaut και Claude Chabrol, το À bout de souffle είναι η πρώτη μνημειώδης ερμηνεία του Belmondo, ο οποίος για πρώτη φορά στην κινηματογραφική ιστορία στρέφει το βλέμμα του στην κάμερα και απευθυνόμενος στο κοινό του λέει: «Αν δεν σου αρέσει η θάλασσα, αν δεν σου αρέσουν τα βουνά, αν δεν σου αρέσει η εξοχή… λοιπόν, άντε στο διάολο!».
Léon Morin, prêtre (Leon Morin, Priest // Ο Εφημέριος) (1961)
Ένα χρόνο μετά το À bout de souffle, ο Belmondo πρωταγωνιστεί στο Léon Morin, prêtre του Jean-Pierre Melville, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Béatrix Beck. Στην ταινία, παρακολουθούμε τον Belmondo στο ρόλο ενός νεαρού και εντυπωσιακού ιερέα, που ουδεμία σχέση έχει με αυτόν του Poiccard, ο οποίος θα ερωτευτεί μια επίσης νεαρή χήρα, εβραϊκής καταγωγής και κομμουνίστρια, (η Emmanuel Riva στο ρόλο της) που θα απευθυνθεί σε αυτόν ώστε να βαπτίσει την κόρη της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της κατοχής της Γαλλίας από τους Ναζί. Μαζί θα αψηφήσουν τα ήθη της εποχής, τις ιδεολογίες, ακόμα και την ίδια τους τη θρησκευτική πίστη, όσο θα ανακαλύπτουν μαζί τους καταπιεσμένους για χρόνια σεξουαλικούς πόθους τους.
Le Doulos (The Finger Man // Ο Χαφιές) (1962)
Ένα χρόνο μετά τον επιτυχημένο Εφημέριο, ο Belmondo ξανασυνεργάζεται με τον Melville στο noir, Le Doulos. Ο Belmondo βρίσκεται αυτή τη φορά στον ρόλο του gangster Silien, που βοηθά τον Maurice Faugel (ο Serge Reggiani στον ρόλο του) να προετοιμαστεί για την επόμενη ληστεία του. Αυτό που δεν γνωρίζει όμως ο Silien είναι ότι ο φίλος του είναι πληροφοριοδότης της αστυνομίας. Βασισμένο στην κλασική θεματολογία των noir γύρω από έννοιες όπως η σύνεση, η πίστη, η προδοσία, οι ανδρικοί κώδικες τιμής και τελικά η αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από το πεπρωμένο του, και με έναν Belmondo να εντυπωσιάζει όπως πάντα με την ερμηνεία του και τις στυλιζαρισμένες εμφανίσεις του με καμπαρντίνες και καπέλα.
Pierrot le Fou (Crazy Pierrot // Ο τρελός Πιερό) (1965)
Λίγα χρόνια μετά το À bout de souffle, ο Belmondo συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με τον Godard σε μια ταινία οι σκηνές τις οποίας είναι πραγματικά μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στην ιστορία του κινηματογράφου. Ο Belmondo είναι αυτή τη φορά ο Ferdinand, ένας οικογενειάρχης που το σκάει με την Marianne, τη babysitter των παιδιών του (που υποδύεται η εντυπωσιακή Anna Karina), για να ξεκινήσουν το δικό τους roadtrip, γεμάτο από γαλλικά κλισέ και ατάκες. Μια από αυτές δεν είναι άλλη από το περίφημο “tais toi” (=σκάσε) του Belmondo σε μια Karina που γκρινιάζει ασταμάτητα ότι δεν ξέρει τι να κάνει με τον εαυτό της ("j'sais pas quoi faire").
La Sirène du Mississipi (Mississippi Mermaid // Η σειρήνα του Μισισιπή) (1969)
Ο μεγάλος post-Godard ρόλος του Belmondo έρχεται με το La Sirène du Mississipi σε σκηνοθεσία François Truffaut, όπου αυτή τη φορά υποδύεται τον Louis Mahé, έναν πλούσιο ιδιοκτήτη φυτειών καπνού που περιμένει την άφιξη της μελλοντικής του γυναίκας, την οποία δεν έχει δει ποτέ από κοντά καθώς γνωρίζονται δια αλληλογραφίας (στο ρόλο της η Catherine Deneuve). Όταν όμως αυτή φτάνει στο νησί Réunion όπου ο Louis ζει, δεν μοιάζει ούτε λίγο με τις φωτογραφίες που αυτός είχε στα χέρια του. Πράγμα που δεν θα έχει καμία σημασία ωστόσο, μιας που ο ίδιος θα την ερωτευθεί, πέφτοντας στα δίχτυα μιας απατεώνισσας που θα τον εκμεταλλευτεί ξανά και ξανά. Η ταινία όταν έκανε πρεμιέρα στις αίθουσες εισέπραξε γενικά κακές κριτικές και αποτέλεσε εισπρακτική αποτυχία αναλογικά με το καστ και τους συντελεστές της. Θεωρείται σήμερα ωστόσο ένας από τους πιο σημαντικούς ρόλους της καριέρας του Jean-Paul Belmondo.
