Η Ji-Yoon Kim είναι καθηγήτρια φιλολογίας και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Αγγλικής φιλολογίας του παρηκμασμένου σήμερα Pembroke University. Είναι επίσης Ασιάτισσα, single μαμά ενός ιδιαίτερα απαιτητικού και δύσκολου παιδιού, αλλά και αποφασισμένη να φέρει τα πάνω κάτω στον ακαδημαϊκό χώρο, στον οποίο με τόσο κόπο και σε πείσμα όσων κατάφερε να ανελιχθεί. Και εκεί ακριβώς είναι που θα τα βρει σκούρα η συμπαθέστατη Sandra Oh, που στον ρόλο της Ji-Yoon Kim επιστρέφει στα τηλεοπτικά πράγματα μετά το Killing Eve, αυτή τη φορά σε μια ξεκαρδιστική κωμωδία, από την οποία δεν λείπουν όμως και οι πιο συγκινητικές στιγμές όπου μπορεί και να μπει ένα σκουπιδάκι στα μάτια σας.
Το The Chair ή στην ελληνική του απόδοση, Η Πρόεδρος, έκανε την πρεμιέρα του στο Netflix τις ήσυχες μέρες του Αυγούστου, και πιο συγκεκριμένα στις 20 Αυγούστου, και πρόκειται για μια από τις πιο δυνατές κωμωδίες των τελευταίων μηνών (γιατί όχι και ετών) στη δημοφιλή πλατφόρμα streaming. Στη σειρά παρακολουθούμε την καθημερινότητα της Ji-Yoon Kim, που προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει όντως τη νεοαποκτηθείσα θέση της προέδρου του τμήματός της στο Πανεπιστήμιο, πασχίζοντας να έρθει κοντά και να καταλάβει τις ανάγκες της υιοθετημένης κόρης της και έχοντας να διαχειριστεί την κρίση που περνά το Πανεπιστήμιο, τόσο λόγω της συρρικνούμενης δημοφιλίας των ανθρωπιστικών επιστημών, όσο και λόγω μιας παρεξήγησης με τον καθηγητή του, Bill Dobson, ο οποίος κατηγορείται ως ναζί εξαιτίας ενός χοντροκομμένου αστείου του στο αμφιθέατρο. Και σε περίπτωση που σας έλλειψε μια δόση ρομάντσου στη σειρά, προφανώς η Ji-Yoon Kim είναι ερωτευμένη με τον πρόσφατα χήρο Dobson, όπως και αυτός με εκείνην, και μέσα σε όλα πρέπει να διαχειριστεί τον φόβο της να δοκιμάσει την τύχη της στα ερωτικά μετά από μια σειρά χοντρών απογοητεύσεων.
Τί είναι όμως αυτό που κάνει το The Chair να ξεχωρίζει ανάμεσα σε μια θάλασσα επιλογών από sitcoms και λοιπά κωμικά πονήματα του Netflix, παρά το απλοϊκό του σενάριο;
Η τηλεοπτική σειρά των έξι μισάωρων επεισοδίων, δια χειρός Amanda Peet και Annie Julia Wyman, καταφέρνει αυτό που λίγες μπορούν, χωρίς να καταλήξει καρικατούρα το εαυτού της ή να επιβάλει στο κοινό της αχρείαστους διδακτισμούς: να ανοίξει ταυτόχρονα τη συζήτηση γύρω από ζητήματα του σήμερα (και όχι μόνο), όπως η πατριαρχία, ο εγγενής ρατσισμός της Αμερικανικής κοινωνίας, η γραφειοκρατική κουλτούρα της Ακαδημίας των ταξικών και όχι μόνο περιορισμών, το ageism αλλά και η διαχείριση του πένθους, ενώ ταυτόχρονα η πλοκή του εξελίσσεται γύρω από ένα περιστατικό σχετικό με την ελευθερία του λόγου και την cancel culture, το οποίο όμως διαχειρίζεται με ιδιαίτερη προσοχή και χάρη, χωρίς να αφήνει περιθώρια παρεξηγήσεων ως προς τις προθέσεις της. Και το καλύτερο ως προς τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται το The Chair είναι το γεγονός ότι αυτό δεν έχει απαραίτητα έτοιμες απαντήσεις, αλλά εξελίσσεται επί της ουσίας σαν ένας διαγενεακός διάλογος της γενιάς του baby boom και των μεγαλύτερων millennials με αυτή της Generation Z, για πράγματα που η τελευταία θέλει και πρέπει να αλλάξει στον κόσμο, χωρίς να έχει βρει ακόμη τους τρόπους και τα μέσα.
Και μπορεί κάποιες φορές το The Chair να χάνει σε σημεία όπως στην αναπαράσταση των φοιτητών, που παρουσιάζονται θα λέγαμε σαν να μην διαθέτουν κριτική σκέψη, ή σε αυτή των μεγαλύτερων καθηγητών Πανεπιστημίου, που παρουσιάζονται ως άτομα με προβλήματα μνήμης και τεχνολογικά αναλφάβητοι, όμως η σειρά κερδίζει αμέσως τον θεατή με το quirky και σημερινό του χιούμορ και, τι άλλο, τις εξαιρετικές ερμηνείες ενός πολύ σωστά επιλεγμένου cast, με την Oh και τον Jay Duplass που υποδύεται τον Bill να παρουσιάζουν μια εκρηκτική χημεία on camera, αλλά και τη μικρή Everly Carganilla στο ρόλο της κόρης της Ji-Yoon Kim να αποτελεί μια πραγματική αποκάλυψη.
Αναμφίβολα, η καλύτερη επιλογή για binge watching αυτό το Σαββατοκύριακο!
Δείτε εδώ το trailer της σειράς:
