Τα πρόσωπα του έργου είναι μόνο επτά. Η διάρκειά του φιλμ είναι μόλις 70 λεπτά. Ο χώρος δράσης περιορίζεται στο εσωτερικό ενός ευρύχωρου διαμερίσματος ενός ζεύγους Λονδρέζων μεγαλοαστών. Μέσα σε λίγο χρόνο, σε συγκεκριμένο χώρο και με ελάχιστα άτομα, θα ξετυλιχθεί ένα υστερικό δράμα ετερόκλητων χαρακτήρων.
Η Βρετανίδα Σάλι Πότερ παραδίδει άριστα δείγματα κινηματογραφικής ευφυΐας, αξιοποιώντας όλα τα παραπάνω σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, με ένα σενάριο που περιέχει βιτριολικούς διαλόγους. Η οικοδέσποινα του πάρτι είναι μια γυναίκα που θέλει να γιορτάσει το διορισμό της στη θέση της υπουργού Υγείας. Ο σύζυγός της είναι ένας ήπιων τόνων ακαδημαϊκός που περνάει σοβαρή υπαρξιακή κρίση. Οι καλεσμένοι που καταφθάνουν, κουβαλάνε μαζί τους κρυφές νευρώσεις, βερμπαλιστικές εντάσεις και μπόλικο κυνισμό.
Αν και η δομή του έργου είναι φανερά θεατρική, με τρόπο που θυμίζει έντονα το «Ο Θεός της Σφαγής» (Carnage) που είχε σκηνοθετήσει ο Ρομάν Πολάνσκι, η Σάλι Πότερ έχει την ικανότητα να χτίζει κινηματογραφικές σκηνές και να αξιοποιεί το κινηματογραφικό κάδρο χάρη στο «ιδρωμένο» της μοντάζ. Τα αναπάντεχα που θα λάβουν χώρα κατά την προετοιμασία του γεύματος είναι άκρως διασκεδαστικά. Οι αντιπαραθέσεις, τα ένοχα μυστικά και τα ξεκατινιάσματα ανάμεσα σε οικονομολόγους που φρικάρουν, διανοούμενους σε ιδεολογικό τέλμα, πολιτικούς με στείρα διανοουμενίστικα ιδεολογήματα και new age σύμβουλους ευεξίας, συνθέτουν έναν κλειστοφοβικό παροξυσμό, με γάργαρη αφήγηση που κυλάει σαν νεράκι.
Τα λεκτικά πυρά, τα επαναστατικά λόγια και οι φεμινιστικές επιθέσεις, είναι ντυμένα μουσικά με διακριτική, απαλή τζαζ. Το πρωτοκλασάτο καστ κοσμεί η Κριστίν Σκοτ Τόμας, ο Κίλιαν Μέρφι, η Πατρίσια Κλάρκσον, ο Μπρούνο Γκαντζ και η Έμιλι Μόρτιμερ μεταξύ άλλων. Η έλλειψη πίστης, η καλά κρυμμένη κατάθλιψη και τα ψυχολογικό αδιέξοδα αρχίζουν και βγαίνουν στην επιφάνεια ενώ η βραδιά αρχίζει σταδιακά να καταρρέει. Κυνισμός και συμπόνια, πίστη και αμφισβήτηση, πάνε χέρι-χέρι μέχρι την εξωφρενική (αν και παρατραβηγμένη είναι η αλήθεια) ανατροπή της τελευταίας σκηνής.
Το «Πάρτι» είναι ένα χαμηλοτάβανο, θεατρικού ύφους δραματάκι που δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Αυτή είναι η γοητεία του και του αξίζει να βρει το κοινό του σε θεατές που αγαπούν τον καλό διάλογο και τις καλές ερμηνείες στην πιο αγνή τους μορφή.
