Βρισκόμαστε στην Αγγλία στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν η χήρα Σούζαν Βέρνον, μια σαγηνευτική και χειραφετημένη γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, καταφθάνει στην έπαυλη των πεθερών της, έχοντας στο μυαλό της ένα πανούργο σχέδιο για να εξασφαλίσει τον τέλειο γαμπρό γι’ αυτήν αλλά και για την άβγαλτη κόρη της.
Ο σκηνοθέτης Γουίτ Στίλμαν, φωταγωγεί υπέροχα τις υποτιμημένες πτυχές της γοητείας της Κέιτ Μπεκινσέιλ, η οποία δυστυχώς έχει αναλωθεί σε τριτοκλασάτα franchise δράσης και εκμεταλλεύεται άριστα ένα καστ με ονόματα όπως την Κλόι Σεβινί, τον Ξαβιέρ Σάμιουελ, αλλά και τον Στήβεν Φράι σε ένα σύντομο πέρασμα. Ο Στίλμαν είναι έμπειρος στο να αφηγείται ιστορίες νέων ανθρώπων που μπαίνουν σε λαμπερούς κόσμους που βρίσκονται σε παρακμή και δεν μπορούν να τους προσφέρουν πολλά, όπως το αστραφτερό clubbing στο The Last Days of Disco (1998) ή το γουντιαλενικό ντεμπούτο του Metropolitan (1990), όμως φαίνεται πως ήταν γεννημένος να σκηνοθετήσει το σύμπαν της Τζέιν Όστιν και καταφέρνει να το μπολιάσει με χάρη και σωστές δώσεις κυνισμού.
Το Love & Friendship είναι η πιο λεπτοδουλεμένη ταινία του σκηνοθέτη. Πρόκειται για μια πανέξυπνη και γλυκόπικρη σατιρική δραμεντί που χρειάζεται περισσότερες από μια θεάσεις για να αφομοιώσει ο θεατής τις δεικτικές ατάκες και να απολαύσει την λεπτή ειρωνία στην ολότητά της. Το πνεύμα της Τζέιν Όστιν έχει τιμηθεί δεόντως στον κινηματογράφο από τον Ανγκ Λι («Λογική και Ευαισθησία» ) και τον Τζο Ράιτ («Περηφάνια και Προκατάληψη»), όμως εδώ το πνεύμα του τελευταίου μεταθανάτιου έργου της που κυκλοφόρησε, το «Λαίδη Σούζαν», χρησιμοποιείται σαν βάση για μια υπέροχη υπονόμευση των στερεοτύπων της ρομαντικής λογοτεχνίας και των αριστοκρατικών κοινωνικών δομών που απειλούνται από την ελευθεριότητα της ηρωίδας Σούζαν Βέρνον, η οποία αναστατώνει τον κόσμο με την ανεξαρτησία της και με τις ερωτικές φήμες που τη συνοδεύουν.
Η λεπτή κοινωνική κριτική της Βρετανίδας Όστιν, το μανιπιουλάρισμα χαρακτήρων μέσω του πνεύματος και της αόρατης ειρωνίας, αλλά και το όπλο της γυναικείας ομορφιάς χρησιμοποιούνται τόσο ανάλαφρα και τόσο αποτελεσματικά και κυρίως με αξιοθαύμαστη οικονομία. Το καλά δομημένο σενάριο πατάει σε μια συρραφή επιστολών, όπως δηλαδή και το βιβλίο. Ο Στίλμαν διασκεδάζει πολύ, (κι εμείς μαζί του) καθώς χορογραφεί το ανακάτεμα της τράπουλας των ρόλων, με όχημα την αινιγματική και σκανδαλώδη ηρωίδα. Η ταινία μοιάζει με δροσερό καλοκαιρινό αεράκι μέσα σε ένα καλοκαίρι που ο θεατής έχει ταλαιπωρηθεί από κάκιστες Γαλλικές κομεντί και Ιταλικές φαρσοκωμωδίες απ’ τα αζήτητα. Ακόμα περισσότερο όμως μοιάζει με ένα ανάλαφρο πάρτι που θα λάτρευε να παρεβρίσκεται ο ίδιος ο Όσκαρ Ουάιλντ και να μειδιάζει με όσα υπέροχα συμβαίνουν.
{youtube}Km2036EoxXk{/youtube}
