Αυτή τη βδομάδα στους κινηματογράφους βγαίνει η ταινία The Wall (Ο Τοίχος). Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ, τοποθετημένο στα σύγχρονα χαρακώματα του πολέμου. Η ιστορία ακολουθεί έναν στρατιώτη και τον καθηλωμένο σύντροφό του, να απειλούνται από έναν Ιρακινό ελεύθερο σκοπευτή. Η αόρατη απειλή και ο κλειστοφοβικός πανικός στη μέση της ερήμου, σκηνοθετούνται με φρεσκάδα και νεύρο από τον Νταγκ Λάιμαν (Mr. & Mrs. Smith, The Bourne Identity). Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο ανερχόμενος Άαρον Τέιλορ Τζόνσον, ο οποίος για 80 λεπτά μας έχει «μαζί του» στην οθόνη. Τολμηρό εγχείρημα και απολαυστικό σαν αποτέλεσμα, το Wall μου θύμησε μερικές ακόμα περιπτώσεις με ανάλογα one man show.
Buried (2010)
Αυτό το (κυριολεκτικά) κλειστοφοβικό θρίλερ μας τοποθετεί θαμμένους μαζί με τον Ryan Reynolds για μιάμιση ώρα σε ένα φέρετρο. Ένας οδηγός στον πόλεμο του Ιράκ βρίσκεται θαμμένος βαθειά στη Γη, με λίγο σχοινί, ένα κινητό και έναν αναπτήρα. Οι καλύτερες στιγμές είναι εκείνες που ο ήρωας προσπαθεί να συρράψει στο μυαλό του αποθέματα δύναμης και λογικής. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί στο έπακρο τις ελάχιστες γωνίες λήψεις και τις εμπλουτίζει με γονιμοποιό δράση κάνοντάς μας να ψάχνουμε για βαθειές ανάσες στις στιγμές έκκρισης πανικού και στις στιγμές ανασύνταξης του ήρωα.
127 Hours (2007)
Ένας φυσιολάτρης, αναρριχητής με παραπανίσια τόλμη – ή μάλλον άγνοια κινδύνου – τον οποίο υποδύεται ο James Franco έχει τη φαεινή ιδέα να εξερευνήσει βουνά στη μέση του πουθενά, χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν. Σε μια άτυχη στιγμή, το χέρι του θα εκγλωβιστεί ανάμεσα σε δυο βράχους για κάμποσες μέρες. Από το ανέμελο ξεκίνημα μέχρι το φινάλε του ακρωτηριασμού, έχουμε να κάνουμε με ένα παραδόξως διασκεδαστικό φιλμ, που προκαλεί ασφυξία χωρίς πνιγηρή ατμόσφαιρα και που εκφράζει στοιχειώδη αισθήματα που εμπνέουν το έξω-κινηματογραφικό ενδιαφέρον μας για έναν αβοήθητο κρετίνο, σε κίνδυνο.
Μoon (2009)
Ένας αστροναύτης (υπέροχος ο Sam Rockwell) μετά το πέρας μιας αποστολής 3 ετών βρίσκεται σε κίνδυνο, με ελάχιστα αποθέματα και λιγοστό κουράγιο. Συντροφιά του έχει μόνο έναν υπολογιστή που μιλάει (απόγονος του HAL του “2001: Η Οδύσσεια του Διαστηματος” ίσως; ) με τη φωνή του Kevin Spacey. Όταν το κουράγιο και τα αποθέματά του εξατμίζονται, η πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα είναι το μόνο καύσιμο και εφόδιο για τη διαδρομή. Σκηνοθετημένο από τον γιο του Ντέιβιντ Μπόουι, ο οποίος μάλλον κληρονόμησε το πνεύμα του Major Tom, το φιλμ είναι όλα όσα ήθελε να κάνει το Martian με τον Matt Damon, κάποια χρόνια αργότερα.
Locke (2013)
Ένας άνδρας στη θέση του οδηγού. Μόνος του. Για μιάμιση ώρα χρησιμοποιεί μόνο το τιμόνι και το hands-free κινητό του για να μιλήσει σε αγαπημένους του. Περισσότερες από μια αποφάσεις ζωής και ένα αβάσταχτο ηθικό βάρος θα ξετυλιχθούν μέσα από συνομιλίες, καθώς ο ήρωας οδηγάει προς το Λονδίνο. Ο σκηνοθέτης θέλει να ανατρέψει τις συμβάσεις χωρίς αχρείαστους μοντερνισμούς και κατακλυσμό μελοδραματισμού. Αυτή η ταινία θα μείνει ως κολοφώνας καλλιτεχνικού crossover μεταξύ art movie και blockbuster και δίνει στον Tom Hardy την ευκαιρία να αναδειχθεί ως ο Μπράντο της γενιάς μας, χάρη σε μια αψεγάδιαστη, μινιμαλιστική ερμηνεία.
All Is Lost (2013)
Η καθοδική πορεία, διάρκειας οκτώ ημερών, ενός ανθρώπου που το ιστιοπλοϊκό του χτύπησε τυχαία σε ένα εγκαταλελειμμένο κοντέινερ στη θάλασσα. Από τον αρχικό γδούπο του σκάφους -εναρκτήριο λάκτισμα για το χτίσιμο μιας σπουδαίου έργου- η αφήγηση παίρνει μπρος και τερματίζει ακριβώς τη στιγμή που όλα έχουν χαθεί. Ο σκηνοθέτης δίνει πιστότητα και βάθος στον μοναχικό και αμίλητο χαρακτήρα του, πετυχαίνοντας έτσι μια από τις πιο σκεπτόμενες ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας. Ο ωκεανός σαν περικυκλωτική παρουσία και ο καιρός είναι αδιόρατη γκιλοτίνα κάτω από την οποία στέκεται έναν αβοήθητος άνδρας που κρατάει την ψυχραιμία του και σκέφτεται πρακτικά τι μπορεί να κάνει και πως μπορεί να ανταπεξέλθει στα πετρώδη εμπόδια, που μοιάζουν γεννημένα από την πιο σκληρή νομοθεσία του Μέρφι. Η πρώτη ύλη του σκηνοθέτη είναι το μελιχρό βλέμμα του αγέραστου Redford, απέναντι στην προδιαγεγραμμένη, άνιση μάχη με την μετρολογική απειλή.
Phone Booth (2002)
Όχι ακριβώς “one man movie”, αλλά το Phone Booth είναι το πλησιέστερο παράδειγμα στο The Wall που ήταν η αφορμή γι’ αυτό το αφιέρωμα. Ο Colin Farrell συνεργάζεται ξανά με τον άνισο Joel Schumacher (ο σκηνοθέτης λάνσαρε την καριέρα του ηθοποιού δυο χρόνια πριν με το υπέροχο Tgerland) και υποδύεται έναν φαφλατά Νεουορκέζο ατζέντη που έχει χτίσει τη ζωή του στο ψέμα και την γοητεία σαν όπλο κοινωνικής αναρρίχησης και πλουτισμού. Ένα τηλεφώνημα από έναν ελεύθερο σκοπευτή θα τον κρατήσει αιχμάλωτο σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο στο κέντρο της Νέας Υόρκης, σε ώρα αιχμής. Αν κλείσει το τηλέφωνο η βόμβα θα εκραγεί. Τα ψυχολογικά παιχνίδια εκβιασμού μόλις άρχισαν...
Cast Away (2000)
Ένας ναυαγός μετά από πτώση αεροπλάνου, ένα άγνωστο νησί, μια μπάλα του βόλει που την έλεγαν Ουίλσον και ο φακός του σκηνοθέτη. Ο Ρόμπερτ Ζεμέκις με αυτά τα απλά συστατικά, υπογράφει μια mainstream σπουδή πάνω στην έννοια του χαμένου χρόνου, ρίχνωντας όλο το βάρος της ταινίας στις πλάτες του Τομ Χανκς που οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ξεπερνάει τον εαυτό του και δίνει μια καταπληκτική ερμηνεία σε αυτή την μεγάλη ειπρακτική επιτυχία.
Gravity (2013)
Τα θραύσματα ενός ρωσικού δορυφόρου στέλνουν την επανδρωμένη αποστολή να αιωρείται στο διάστημα. Ο Alfonso Cuaron επένδυσε κόπο και πάθος για να φιλοτεχνήσει κάθε καρέ αυτού του πολυσχιδούς θρίλερ, εφευρίσκοντας νέες τεχνικές κινηματογραφισης. Φτιάχνει έτσι ένα εμπνευσμένο rollercoaster επιστημονικού σασπένς με βρυχηθμούς από το βαθύ διάστημα, καθηλωτικό timing και παλλόμενους δείκτες στα πολλαπλά κοντέρ απειλής. Στα δραματουργικά μονοπλάνα μακράς διαρκείας, υποθάλπεται μια απειλή που σπρώχνει την ηρωίδα όλο και πιο βαθειά στην εναέρια “κινούμενη άμμο” της αβύσσου, μακριά από την ατμόσφαιρα.
