Alien (1979)
Στο βαθύ διάστημα, τις κραυγές σου δεν τις ακούει κανείς. Το έσχατο μεγάλο φιλμ τρόμου της δεκαετίας του 1970 ταξίδεψε στο μέλλον, αν και ήταν βασισμένο σε μια horror κουλτούρα από το παρελθόν και συγκεκριμένα στα εξωγήινα τέρατα της δεκαετίας του 1950. Το Alien του 1979 υπέγραψε ο Ρίντλει Σκοτ, ο οποίος είχε σημαδευτεί από τις παραδοσιακές γκραν γκινιόλ ταινίες με τέρατα. Υποδειγματικά κλειστοφοβικό και αγωνιώδες στον τρόπο με τον οποίον έδινε υπόσταση στον μικρόκοσμο του διαστημοπλοίου, το Alien ήταν προορισμένο να γίνει κλασική ταινία και να επανακαθορίσει τον διαστημικό τρόμο. Ο Ευρωπαίος ζωγράφος Γκίγκερ ενσωμάτωσε σεξουαλικά, μηχανικά και δαιμονικά χαρακτηριστικά στο αξέχαστο εξωγήινο πλάσμα που σχεδίασε. Η έννοια του Άλλου, όπως την είχαν διαμορφώσει τα παλιά monster movies, δεν διαφοροποιείται στα συστατικά της στοιχεία, αλλά αυτή τη φορά έχουμε το στοιχείο της «κυοφορίας» του εξωγήινου τέρατος, με ξενιστή το ανθρώπινο σώμα. Μια προσθήκη σωματικού τρόμου, η οποία απογείωσε το «μεταλλικό» σύμπαν, δίπλα σε τοξικά σάλια και σε αγωνιώδη κυνηγητά σε φουτουριστικά ντεκόρ.
Aliens (1986)
Μια ευφάνταστη έκθεση μιλιταριστικών ακροτήτων, αυθάδικης φαντασίας και ένα γοητευτικά ιδιότυπο -και ενίοτε αποξενωτικό- χιούμορ κατακλύζει την αγεωγράφητη βιρτουοζιτέ του Τζέιμς Κάμερον στη δεύτερη ταινία της σειράς. Ανάμεσα σε ποταμούς από σφαίρες και φλογοβόλα, καρποφορεί η ανατρεπτική προβληματική της «μητρότητας», ενώ ο αμφίσημος ρόλος της Ρίπλει βρίσκει τον δρόμο του στη μυθολογία του φιλμ. To μεταλλικό περίβλημα που στεγάζει τις συναισθηματικές επάλξεις των ηρώων είναι τίγκα στα πυρομαχικά και ο άνθρωπος μοιάζει με αφελές πλάσμα που ταράζει την ταγμένη στη συμμετρία κοσμική τάξη, αδιαφορώντας τόσο για τα μεγέθη, όσο και για το αν δύναται να χωνέψει τις εκκωφαντικές συμπαντικές απαντήσεις που κρύβονται στο βαθύ διάστημα.
Alien 3 (1992)
Το Alien 3 προσπάθησε να κερδίσει το στοίχημα της προσωπικότητας μετά το πληθωρικό δεύτερο μέρος, στρέφοντας ξανά την προσοχή στο σενάριο. Μια σκοτεινή και μακάβρια σειρά από πύρινα, βουτηγμένα στο χαλκό πλάνα, στοιχειώνει την ιστορία, χαρίζοντάς της μια εσχατολογική απελευθέρωση και μια θρησκόληπτη απελπισία, η οποία γίνεται αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητας του φιλμ. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ, δουλεύοντας με τους ψυχολογικούς μηχανισμούς του σασπένς, ρίχνει το πλάσμα και τη Ρίπλει σε μια απομονωμένη φυλακή υψίστης ασφαλείας, με συμμάχους ένα μάτσο παιδεραστές, δολοφόνους και ψυχωτικούς που βρήκαν τον Θεό. Εκεί που το αυθεντικό Alien ξεκίνησε από μια αποστολή ρουτίνας και κέντησε διαφορετικές υφές του κινηματογραφικού τρόμου, το Alien 3 κυκλώνεται από παχιά θεολογικά στρώματα και από μια «υπέρβαρη», μυθική αύρα αιρετικού στοχασμού.
Alien Resurrection (1997)
Ο στρατιωτικός μηχανισμός θέλει να ξαναδώσει ζωή στην κλωνοποιημένη Ρίπλει και να αφαιρέσει την εξωγήινη βασίλισσα που μεγαλώνει μέσα της για να γεννήσει τερατόμορφα τέκνα. Μια ομάδα μισθοφόρων καταφθάνει με ανθρώπους-φορείς εξωγήινων αυγών, και καταλαμβάνει το σκάφος. Ο ειδικευμένος σε ονειρόκοσμους φαντασίας Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Πιερ Ζενέ (βλέπε το «Delicatessen», αλλά και την «Πόλη των Χαμένων Παιδιών») διεγείρει το σασπένς και τη συνενοχή του θεατή, με αποκορύφωμα μια υπέροχη υποβρύχια καταδίωξη. Η ταχυδακτυλουργική σκηνοθεσία γεννάει ποιητικώς ...ψυχαναλυτικές φαντασιώσεις, αλλά και μια εφευρετική αισθητικά αντιμετώπιση ενός ολόκληρου πάνθεου τερατομορφίας.
Prometheus (2012)
Η συγγένεια του Prometheus με το αριστούργημα του 1979 είναι μονάχα εξ αγχιστείας. Το μεγαλειώδες μυθολόγημα κλειστοφοβικού τρόμου της δεκαετίας του 1970 αντανακλάται μόνο στην κοινή σημειολογία (το πλήρωμα του σκάφους, το εξελιγμένο ανθωποειδές, η εταιρεία) και ο Προμηθέας απαγκιστρώνεται από το μαρκετίστικο δέλεαρ της δύσμορφης, σιελογόνου απειλής. Όμως ο Ρίντλει Σκοτ επανέρχεται στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και δείχνει ότι ξέρει να προκαλεί ραφιναρισμένο δέος. Το διακύβευμα εδώ δεν είναι οι μάταιες κραυγές στο διάστημα, ούτε ο τρόμος απέναντι στα υγρά του τέρατος, αλλά η ατέρμονη εξερεύνηση της προέλευσης του ανθρώπινου είδους. H επανεκκίνηση των ιδεών γίνεται μέσα από την εξερεύνηση για αρχαίους εξωγήινους πολιτισμούς και την ανάγκη για απαντήσεις σε κοσμογονικά ερωτήματα. Η -ύπουλης δυναμικής- κλιμάκωση της αφήγησης θα εγκλωβιστεί στα ουρλιαχτά των προπατόρων του homo sapiens, με μια διεύθυνση φωτογραφίας που μυρίζει θειάφι και με τα επιστημονικά ευρήματα να είναι εξωγήινες ωοθήκες και μεταλλαγμένα ερπετά.
