Η πρώτη ύλη γι’ αυτή την αντι-ρομαντική, πειραγμένη κομεντί είναι εξαιρετική, για μια πρώτη σκηνοθετική απόπειρα ενός δημιουργού που θέλει να δοκιμάσει το χέρι του και τις δυνάμεις του.
Ο Νίκος αναλαμβάνει να κρατήσει για μια βδομάδα το πολυτελές σπίτι ενός φίλου του (τα φυτά και ο σκύλος χρειάζονται φροντίδα) και προσκαλεί για παρέα την πρώην κοπέλα του, εγκλωβίζοντάς την έτσι σε ένα παράδοξο παιχνίδι επιβολής και εξευτελισμού, μέσα από το οποίο θα ξετυλιχθεί το νήμα που πιθανά να οδηγήσει σε μια εξήγηση του χωρισμού τους. Ο Στέργιος Πάσχος φαντάζομαι ότι δούλεψε πολύ με τους πρωταγωνιστές του και όλοι μαζί βρήκαν την εξέλιξη της ιστορίας, με το σενάριο για βοήθημα σε αυτή την εξερεύνηση μιας on & off σχέσης.
Όμως το τελικό αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ελπιδοφόρο ντεμπούτο, αλλά μοιάζει περισσότερο με προσχέδιο ταινίας. Μετά από ένα ενδιαφέρον ξεκίνημα, παρακολουθούμε τους δυο ήρωες να προσπαθούν να ακροβατήσουν ανάμεσα στον meta-πειραματισμό, την αποδόμηση των σχέσεων, τις διασκεδαστικές(;) ατάκες αυτοαναίρεσης και το παιχνίδισμα με τα όρια της εικόνας και της πραγματικότητας. Το να στηθεί όμως μια αυθεντική εξερεύνηση σχέσεων που θα αφήσει πραγματικό συναισθηματικό αποτύπωμα στον θεατή, προυποθέτει κινηματογραφική εμπειρία, σκηνοθετικό όραμα και ηθοποιούς που να κατέχουν σε βάθος τον πειραματισμό (όχι μόνο τις τεχνικές ασκήσεις δραματικών σχολών).
Σε επίπεδο ερμηνειών, ο Χάρης Φραγκούλης, αν και είχε δείξει εξειρετικά δείγματα στους “Αισθηματίες”, επαναλαμβάνει μια μανιέρα από παράδοξες μούτες και μουρμουρητά με τρόπο που γίνεται γραφικός και μας αποσυντονίζει από την ουσία του ανθρώπου που υποδύεται. Από την άλλη, η Ηρώ Μπέζου δείχνει παντελή έλλειψη ταλέντου (η ερμηνευτική ανικανότητά της ήταν μνημειώδης στο περσινό “Όντως Φιλιούνται”) και η ίδια δείχνει να μην είναι σε θέση εκφέρει ούτε μια λέξη σαν να την πιστεύει. Η νεαρή ηθοποιός καλύπτει το χαώδες ερμηνευτικό της κενό με εξυπνακίστικες ματιές και hip πόζες, μαζί με μια αβάσιμη αυτοποεποίθηση που ανάθεμα κι αν μπορώ να καταλάβω από που πηγάζει.
Όλα αυτά τα ερμηνευτικά ευτράπελα και τις αυτοσχεδιαστικές αστειότητες του στυλ «σκίστο μωρή ξεσκίστρω», κανονικά μαζεύονται από ένα ψύχραιμο και εμπνευσμένο σκηνοθετικό μάτι. Ο Στέργιος Πάσχος όμως δεν διαθέτει (ακόμη ελπίζω) την ικανότητα να εξερευνήσει ουσιαστικά τα θραύσματα ενός διαλυμένου έρωτα που χαροπαλεύει με τη λαγνεία, μέσα από μια αντι-αναβίωση, ούτε είναι ικανός να προσδώσει δραματουργική πειθώ σε αυτοσχεδιαστικές υπερβολές. Τέλος, να σημειώσω ότι το σκηνικό του σπιτιού στο οποίο διαδραματίζεται το φιλμ, βαραίνει το φάντασμα των «Κουρελιών» του Νίκου Νικολαΐδη, μικρό trivia που ίσως είναι χρήσιμο για όσους αντέξουν αυτή την ερμηνευτική χασμωδία.
{youtube}zLKZvivK3Fc{/youtube}
