Πρόκειται για ένα θεματικά τολμηρό θρίλερ, που παίζει με την σεξουαλική ταυτότητα και τα αονομολόγητα πάθη της σάρκας. Μια εσωστρεφής, νεαρή σπουδάστρια και ορκισμένη χορτοφάγος, θα βιώσει με τραυματικό τρόπο τη μύηση στον άγριο φοιτητόκοσμο, όταν θα μετακομίσει από το σπίτι των γονιών της, στην εστία της κτηνιατρικής σχολής όπου πρόκειται να σπουδάσει. Η μεγαλύτερη αδερφή της φοιτά ήδη εκεί δεν θα τη στηρίξει απέναντι στο σκληρό, ομαδικό bulling προς τους νεοφερμένους. Οι ήρωες ανήκουν στον δικό μας κόσμο, μέχρι που τους παρασέρνουν τα γρανάζια μιας αιματηρής τραγωδίας, με τη μορφή ενός ύπουλου «φιλμικού εγκλήματος».
Τα ρεαλιστικά και αλληγορικά πλαίσια του φιλμ δεν βουτάνε άτσαλα στο ωμό gore, αλλά έχουν αρχικά ποτιστεί στις πρώιμες εμμονές ενός Κρόνενμπεργκ και στο ψυχεδελικό σινεμά του τρόμου των 70’s. Η έλξη προς τον κανιβαλισμό προκαλεί μια ιδιότυπη σεξουαλική φρενίτιδα, ως το βιολογικό σύμπτωμα μιας αρρώστειας. Η απελευθέρωση από τις κοινωνικές αναστολές κάνει φανερό το σημάδι της μόλυνσης. Η διασύνδεση των δύσκολων ιδεών γίνεται με απλότητα και με αποκρουστική, συχνά, ευθύτητα. Οι δυο ηρωίδες φέρονται σαν σαρκικά ρομπότ ενός παράσητου, που σωματοποιείται με όρεξη για ωμή σάρκα. Ηρωίδες που δεν είναι συμπαθείς, αλλά περισσότερο «κατανοητές» -ανθρώπινες- μέσα στις αδιανόητες ανάγκες της καθημερινότητά τους. Τις δυο αδερφές, δεν τις νικάει κάποιος εχθρός, αλλά απλώς παύει να τους ανήκει το σώμα και το μυαλό τους, σαν ιδιοκτησία που τους έχει δωθεί δανεική και τώρα ανακαλείται.
Ένας συνεπής κόσμος φιλοσοφικών και κινηματογραφικών αναφορών (από το «Κάρι» μέχρι το «Ginger Snaps») αναδύεται από την Γαλλίδα δημιουργό που με απίστευτη αυτοπεποίθηση υπογράφει μια τόσο επιθετική και γενικά προσβλητική προς το απαίδευτο μάτι ταινία, που κατάφερε να προκαλέσει και μερικές λυποθυμίες στα φεστιβάλ όπου προβλήθηκε. Το βασικό σοκ της ταινίας δεν έρχεται απο κουβάδες αίματος, αλλά από μια αρχική φιλοσοφική μετατόπιση: την απουσία της τροφής από τη θέση που η παιδεία μας της επιφυλάσσει εφ’όρου ζωής. Το Τοτέμ του φαγητού μπορεί να αποκτά ελάσσονες διαστροφές αλλά σημασία έχει να μην μετατοπίζεται από την θέση που του ορίζει η πολιτισμένη κοινωνία. Αυτή η υπερ-φετιχοποιημένη άσκηση ψυχολογικού τρόμου ανοίγει ένα νέο συναίσθημα αναγνώρισης αυτού του δυσοίωνου κόσμου, σαν να κοιτάμε ένα κυρτό καθρέφτη, μέσα στις διαταραγμένες γραμμές του οποίου μπορούμε να διακρίνουμε τις δικές μας εξαρτήσεις και όνειρα.
