Κάπως έτσι θα έμοιαζε ένα θρίλερ αν αποφάσιζε να κάνει μια άσκηση στο σασπένς ο Τσάρλι Κάουφμαν (“Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς”) μετά από ένα double feature της “Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών” και του “Μωρού της Ρόζμαρι”. Πρόκειται για ένα απίστευτα φρέσκο σε ιδέες και πρωτοτυπία θρίλερ που παίζει με τα σύγχρονα ρατσιστικά στερεότυπα και τα χρησιμοποιεί σαν όχημα για χτίσει σασπένς διαφυλετικών προεκτάσεων, με βάση ένα εξαιρετικά καλοκουρδισμένο σενάριο με αντίλαλους μοντέρνου τρόμου.
Η πυρετώδης ανησυχία ξεκινά από τη στιγμή που ο Αφροαμερικανός Κρις δέχεται να συνοδεύσει τη λευκή κοπέλα του Ρόουζ, για ένα σαββατοκύριακο στο πατρικό της σπίτι, όπου θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τους γονείς της, οι οποίοι είναι προοδευτικοί και εύποροι. Ένα φαινομενικά ήπιο ταξίδι αναψυχής θα μετατραπεί σε παρανάλωμα και δεν θα αργήσει να εξελιχθεί ένας απίστευτα διασκεδαστικός εφιάλτης.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Jordan Peele, ξεμπροστιάζει τον συντηρητισμό και τον ρατσισμό που όλοι μας κρύβουμε πίσω από μια επίπλαστη άνεση σχετικά με τη «διαφορετικότητα». Ο σκηνοθέτης μεταφέρει τα διαφυλετικά διλήμματα στο ανθρώπινο ψυχολογικό ταμπλό για να σπάσει τα συμβολικά δεσμά της υπαρκτής αντίληψης περί ρατσισμού στα λευκά προάστεια. Ασχολείται επαρκώς με το υπόβαθρο του ζευγαριού που θα περάσει λίγες μέρες με τα «πεθερικά»: σοφή προπαρασκευή για να φτιάξει μια εξαιρετικά μεγεθυμένη ιστορία αλληγορικών διαστάσεων που φέρνει τούμπα τις αρχικές προσδοκίες του θεατή, για να τις ανατρέψει ξανά στο τέλος. Το προοδευτικό περιβάλλον της μεγαλοαστής οικoγένειας είναι η βιτρίνα που κρύβει μια ρευστή απειλή. Οι λοβοτομημένοι και παγιδευμένοι ήρωες παίρνουν μέρος σε ένα απάνθρωπο παιχνίδι για το οποίο όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο. Ο ωρολογιακός μηχανισμός του σεναρίου παίζει με τις μεταστάσεις των χαρακτήρων και η ένταση του σασπένς σκάει στο τέλος, ως αντανάκλαση μιας άρρωστης, μετά-ρατσιστικής κοινωνίας που διαπράτει ύβρη.
Αυτή η κινηματογραφική έκπληξη είναι άριστο δείγμα μοντέρνου σινεμά τρόμου με πολιτικές προεκτάσεις που κρατά την ιστορία του στη κόψη του διφορούμενου. Λειτουργεί και σαν δαιμόνιο B-movie αλλά και πανούργα άσκηση τρόμου με ξεσπάσματα έντασης και πανικού. Μοναδική ένσταση που με άφησε με μια ιδέα «ενόχλησης»; Το happy ending φαίνεται «φορεμένο» από το studio και αποτέλεσμα των γελοίων test screenings με επίλεκτο κοινό και στερεί το cult status από την ταινία. Υποψιάζομαι ότι ο σκηνοθέτης έχει στο μυαλό του ένα «μαύρο» φινάλε, ανάλογου ύφους με την αυθεντική «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» (1968). Μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου, αλλά είμαι σίγουρος ότι ένα σκληρό τέλος, αποτέλεσμα του ίδιου του ρατσισμού που υπονομεύει η ταινία, θα έδινε μακροζωία μεταμεσονύκτιων προβολών στο Get Out.
{youtube}I6xqe3EQ0AQ{/youtube}
