Η ερωτική ιστορία της Πεντάμορφης και του Τέρατος έχει και μια δεύτερη, ελαφρώς διεστραμμένη ανάγνωση. Η ιδέα της τρισχαριτωμένης ηρωίδας που έχει υποστεί εγκλεισμό και πλύση εγκεφάλου από έναν τύρρανο, μέχρι που αρχίζει να παραμιλάει με τα σερβίτσια, με αποτέλεσμα ύστερα από χρόνια απομόνωσης να πείθεται πως ο εξουσιαστής της είναι πραγματικά όμορφος και τρυφερός. Πέρα από την πλάκα, οι δημιουργοί της υπέροχα απολαυστικής animation ταινίας του 1991, είχαν σίγουρα στο μυαλό τους αυτή τη διάσταση του σεναρίου και φρόντισαν να κάνουν κάτι που ο θείος Γουόλτ είχε τολμήσει μόνο στην “Λαίδη και τον Αλήτη” του 1955: δεν έδειξαν τους ήρωες να ερωτεύονται αληθινά και μετρίασαν το συναίσθημα της επιθυμίας. Φυσικά η αριστουργηματική, αυθεντική ταινία ήταν καλλιτεχνικό επίτευγμα και ήταν η πρώτη animation ταινία που προτάθηκε για όσκαρ καλύτερη ταινίας. Οι δημιουργοί αυτού του αξιολάτρευτου ριμέικ δεν φοβούνται μήπως το Σύνδρομο της Στοκχόλμης διαβρώσει την παραμυθένια θαλπωρή και αφήνουν το συναίσθημα να πάρει το χρόνο του και να αναπτυχθεί μέσα από τους χαρακτήρες, εκτείνοντας το χρόνο σε περισσότερα από 120’. Βέβαια, καλού κακού, η αιχμαλώτιση περιορίζεται σε μερικές μέρες μόνο...
Η φετινή, live action εκδοχή του κλασικού παραμυθιού “Η Πεντάμορφη και το Τέρας“ τοποθετεί το σημείο επαφής των ηρώων στην αγάπη για το διάβασμα (την προηγούμενη φορά το Τέρας ήταν αγράμματο) Οι δημιουργοί μπόλιασαν την ταινία με ψηφιακή αγνότητα (όσο μπορούν να μπουν στην ίδια πρόταση αυτές οι δυο λέξεις) και τόνισαν το αίσθημα της νοσταλγίας ως προς την παλιά ταινία αλλά και ως προς την old school φλέβα του παραμυθιού, στην οποία δεν ρέει και πολύ αίμα τελευταία από το Χόλυγουντ. Οι αναβιώσεις παραμυθιών, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Jungle Book, προσπαθούν να βρουν νέους δρόμους αφήγησης μέσα από μοντέρνα φιλμοκατασκευή. Από μια άποψη αυτό είναι καλύτερο αν λάβουμε υπ’ όψην μας τα εγκλήματα εις βάρος του Πίτερ Παν και της Χιονάτης που έχουμε δει πρόσφατα.
Η μετάφραση του animation σε live-action είναι εξαιρετικά δύσκολη δουλειά, χωρίς φυσικά να πνιγεί το κάδρο σε ένα ποταμό από χάρτινα εφέ που αφαιρούν την ψυχή από την εικόνα (όπως τα κάνει τα τελευταία χρόνια ο Τιμ Μπάρτον δηλαδή - το μεγαλύτερο παράδειγμα σκηνοθέτη παραμυθιών προς αποφυγή). Ο Bill Condon (σκηνοθέτης του Chicago, του Dreamgirls και των καλών Twilight) προσπαθεί να επαναφέρει το ενδιαφέρον μας στην αρχική πηγή, στην τρυφερότητα και το παιδικό ρομάντζο. Όλα τα αγνά υλικά αναβιώνουν με πιστότητα και με πειθαρχία στο όραμα του θείου Γουόλτ, αλλά η εμπειρία του σκηνοθέτη στο μιούζικαλ του δίνει επιπλέον το προβάδισμα στο τερέν του μιούζικαλ και κάνει τα μουσικοχορευτικά νούμερα να λάμψουν. Φέρνει δηλαδή στο παραμυθόκοσμο, το ενήλικο σκέρτσο του Broadway. Ειδικά το νούμερο μετίτλο “Be Our Guest” είναι μια χορογραφική εξτραβαγκάντζα που ξεδιπλώνει τις καλύτερες ντισνεικές αρετές (από την εποχή του “Fantasia” ακόμα).
Η Emma Watson με την κίνηση και την παρουσία της, αποστομώνει όσους την αμφισβήτησαν (ανάμεσά τους κι εγώ) και δίνει νεύρο στον στερεοτυπικό ρόλο χωρίς να περιορίζεται σε θλιμένες μούτες και εύθραυστα βλέμματα πεταλουδίτσας. Τα σκηνικά μετατρέπουν ένα Γαλλικό χωριό σε αξιοθαύμαστο θεματικό παρκο. Τα αντικείμενα αποκοτούν αξιαγάπητες περσόνες, με τον Ian McKellen στο ρόλο του ρολογιού, τον Ewan McGregor στο ρόλο του κεριού και της Emma Thompson στο ρόλο της τσαγιέρας. Ο Kevin Kline κάνει θαύματα στον τρόπο που σωματοποιεί την πατρική στοργή στις σκηνές του Όσο για τη “gay” υποπλοκή που τόσο τάραξε τις επιτροπές λογοκρισίας, είναι πιο ανώδυνη και από νεανική χαζοκομεντί των 80’s και αυτή είναι μια συζήτηση που πρέπει να αφήσουμε στους ηλίθιους.
Τούτο το υβρίδιο ψηφιακού ονειρόκοσμου και κλασικότροπης ροπής στην αφήγηση παίρνει άριστα. Όποιος ψάχνει για βαθειά νοήματα στο παραμύθι ας αναζητήσει την εκδοχή του Jean Cocteau. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα απλό παραμύθι της Disney. Απλό παραμύθι, έ; Ας αναλογιστούμε τον (εξαιρετικό) Luke Evans στο ρόλο του Gaston, του περιζήτητου λεβεντοήρωα και νάρκισσου που πεισματικά θέλει να χριστεί γαμπρός. Από απλά «ενοχλητικός», εξελίσσεται σε «κακός» και στη συνέχεια γίνεται λαοπλάνος ηγέτης του όχλου που κυρήσσει την ξενοφοβία, στηρίζει τον νόμο και την τάξη και καλεί σε μάχη απέναντι στη διαφορετικότητα που απειλεί την αγνή παράδοση. Απλό παραμύθι είπατε;
{youtube}ki9bfRWmKXg{/youtube}
