Βρισκόμαστε στο 1979 στην Καλιφόρνια, σε μια εποχή όπου η πολιτισμική ιστορία ακόμα δουλεύει υπερωρίες. Είναι μια κρίσιμη χρονιά για την ανθρωπότητα αλλά και για την 55χρονη Ντοροθία Φιλντς (Ανέτ Μπένινγκ) η οποία μεγαλώνει τον έφηβο γιο της. Ο σκηνοθέτης Μάικ Μιλς σταματάει την αφήγηση και μας παραθέτει μια ομιλία του προέδρου Τζίμι Κάρτερ για την «κρίση της αυτοπεποίθησης» που αναφέρεται στη έλλειψη σκοπού στη ζωή μας. Όλα λειτουργούν έτσι, σαν θραύσματα μνήμης. Οι ηθοποιοί της ταινίας δεν ερμηνεύουν αλλά «συμπεριφέρονται», ταλανιζόμενοι από το ηθικό ερώτημα του τι καθιστά έναν άνθρωπο καλό και χρήσιμο στους γύρω του. Αναζητούμε το καλό όμως δεν υπάρχουν «κακοί» εδώ για εύκολες συγκρίσεις και συμπεράσματα. Αυτή είναι η ευεργετική δυνατότητα του ανεξέρτητου σινεμά. Υπάρχουν μόνο μερικές γυναίκες που προσπαθούν να καταλάβουν πως πρέπει να συμπεριφέρονται στο πλαίσιο που εξελίσσονται μέρα με τη μέρα οι ζωές τους.
Τη σχέση μητέρας και γιού πλαισιώνει η Άμπι, μια punk-rocker φωτογράφος που επινοικιάζει ένα δωμάτιο (την υποδύεται η Γκρέτα Γκέργουιγκ) και ο Γουίλιαμ, ένας πρώην χίπης που πιάνουν τα χέρια του στις κατασκευές και που έχει πλατωνική σχέση με τη μητέρα του σπιτιού. Ένας άνδρας που διαθέτει σπάνια ευγένεια και κατανόηση για τις γυναίκες (υπέροχος ξανά ο Μπίλι Κράνταπ). Την άτυπη οικογένεια συμπληρώνει η Τζούλι, μια έφηβη κοπέλα (τσακισμένα μελαγχολική η Ελ Φάνινγκ) που συνηθίζει να κοιμάται στο σπίτι και να πυροδωτεί τη σεξουαλική φαντασία του γιου, δίχως να έχουν ερωτικές σχέσεις γιατί θέλει να κρατήσει την φιλία τους αγνή. Με έναν ακούσια άσπλαχνο τρόπο τα κάνει όλα χειρότερα τις φορές που του αφηγείται τη σεξουαλική της αφύπνηση.
Η μητέρα έχει όλα τα στοιχεία μιας αληθινά σιδηροστόμαχης γυναίκας, που δεν έχει αγαπηθεί πραγματικά από τους άντρες στη ζωή της, ενώ η παραπανίσια εξυπνάδα της την κατατάσσει άδικα σε μια κατηγορία «εκκεντρικών ανθρώπων» που είναι καταδικασμένοι να είναι πάντα μπροστά από την εποχή τους. H Ντοροθία καπνίζει διαρκώς, είναι μεγαλωμένη από γονείς που έζησαν το μεγάλο κραχ στην Αμερική και πρόκειται για παλιάς κοπής φεμινίστρια που σχεδόν μειδιάζει μέσα της μπροστά στις βαθύστομες φανφάρες της σεξουαλικής επανάστασης. Η Ντοροθία κάνει μια επαναστατική κίνηση και ζητάει από τα κορίτσια να τη βοηθήσουν στην ανατροφή του γιου της. Τι γενναιότητα για μια χειραφετημένη γυναίκα να νιώσει ανεπαρκής ως μητέρα γιατί δεν έχει κώδικα επικοινωνίας με το νεότερο παιδί της. Στα μάτια του γιου της, η ίδια φαντάζει δυστηχησμένη και μόνη, κάτι που τη σοκάρει. Η προσωρινή ένοικος, μια αναρχική στις ιδέες φωτογράφος που ζει τον τρόμο του καρκίνου, μυεί τον έφηβο του σπιτιού σε ακραία φεμινιστική λογοτεχνία σχετικά με την πολιτική του γυναικείου οργασμού. Ταυτόχρονα η πιτσιρίκα με το χαμένο βλέμμα που θέλει να βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι τους, ζει μια σεξουαλική οδύσσεια που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει.
Ο Mills, έξι χρόνια μετά το αριστουργηματικό Beginners βρίσκεται στο δρόμο να γίνει ένας μεγάλος σύγχρονος auteur όπως ο Wes Anderson, αν και είναι λιγότερο περφεξιονιστής. Έχει την ικανότητα να γράφει νατουραλιστικό διάλογο που δεν ακούγεται σαν κινηματογραφικός διάλογος. Μιλάει μέσα από βιώματα και σκόρπιες μνήμες. Μας αφηγείται την ιστορία μερικών γυναικών που βρέθηκαν στην ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο, κάπου μέσα στον 20ο αιώνα. Μέσα από αναφορές στην pop κουλτούρα, ο Mills μιλάει σε ανθρώπους που ξέρουν τη διαφορά στις punk καταβολές των Talking Heads και των Gang Of Four ή έστω που νοιάζονται να τις μάθουν. Έχει σημασία αυτό για την ενηλικίωση και την εξέλιξη.
Ο Mills επενδύει πάνω στους ήρωες του, που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά αλλά προσπαθεί να τους πλησιάσει μαζί μας, και αφήνει το βλέμμα της Ανέτ Μπένινγκ να αφηγηθεί με τρυφερότητα την ιστορία τους. Τι τολμηρή ερμηνεία από μια τόσο σπουδαία ηθοποιό. Δεν πρόκειται απλώς για μια ακόμη ιστορία ενηλικίωσης, αλλά για μια ιστορία βαθειάς κατανόησης και επαφής. Μια ιστορία χωρίς πλοκή και συναισθηματισμούς, στην οποία οι άνθρωποι προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον και να του μιλήσουν στο αυτί. Η απουσία πατρικής φιγούρας άλλωτε οξύνει τις διαφορές και άλλωτε απελευθερώνει την επικοινωνία. Μέσα από αποκαίδια ορφανών ιδολογιών, μέσα από τσκισμένα ανδρικά πρότυπα και μέσα από ένστικτα και συγκρούσεις που για να αποτυπωθούν σε ένα κείμενο θα πρέπει να συνταχθούν τα ασύντακτα, το τρυφερό voice-over, τα περιπαικτικά jump cuts σε πολιτισμικές μνήμες και οι σκηνές αβίαστης συνύπαρξης, ξεδιπλώνουν μποροστά μας ένα πολυδαίδαλο κοινωνικό δράμα που ακούς την καρδιά του να χτυπάει σε κάθε πλάνο.
Αυτές οι γυναίκες είναι όντως καταπληκτικές όπως προμηνύει ο ελληνικός τίτλος αλλά κυρίως είναι γνήσια παιδιά του περασμένου αιώνα όπως υπογραμμίζει ο σοφότερος, πλην αντιεμπορικός ξένος τίτλος. Όμως αυτό είναι σινεμά του 20 αιώνα. Δεν έχουμε πολλά τέτοια δείγματα πια. Κρατήστε αυτό το δώρο από σελιλόιντ κοντά σας, όχι σαν μουσειακό έκθεμα αλλά σαν ακριβή πορσελάνη.
{youtube}6JnFaltqnAY{/youtube}
