Don't!

 Don’t Look Now (1973)

Σε τούτο το μεταφυσικό θρίλερ, ο σκηνοθέτης Νίκολας Ρεγκ κρατάει τα απολύτως απαραίτητα της ιστορίας της Δάφνης ντι Μοριέ σχετικά με ένα ζευγάρι που θρηνεί τον χαμό της κόρης του στα υγρά σοκάκια της Βενετίας, και δημιουργεί ένα μεγεθυμένο δράμα αλληγορικών διαθέσεων και σχεδόν κοσμικών διαστάσεων. Με υπνωτική χρήση του περιβάλλοντος, με μινιμαλιστική χρήση διαλόγων το Don’t Look Now αποτελεί μια οραματική εμπειρία τρόμου, πληθωρική και απόλυτη στο παράδοξο στυλιζάρισμά της. Μια ταινία που νικάει τη σκέψη και κάθε μονοσήμαντη απόπειρα ανάλυσής της, ειδικά με την εφιαλτική σκηνή του φινάλε.

Don't Torture a Duckling (1972)

Ο σκηνοθέτης Lucio Fulci με αυτή την ταινία εγκαινιάζει τη σχέση του με το giallo, το ιταλικό genre τρόμου.  Νεαρά αγόρια δολοφονούνται άγρια σε ένα Ιταλικό χωριό και η λίστα υπόπτων είναι μεγάλη. Γλαφυρή βία και φόνοι πνιγμένο στο αίμα από έναν μάστορα του είδους που στη συνέχεια της καριέρας του θα μεγαλουργήσει (Η έβδομη πύλη της κολάσεως, City of the Living Dead κτλ).

Don’t Look in the Basement (1973) 

Μια low budget άσκηση τρόμου με ρεαλιστική απεικόνιση των φόνων, σε σημείο να θυμίζουν ντοκιμαντέρ για serial killer. Η Rosie Holotik (πρώην Playmate) υποδύεται μια παράφρων νοσοκόμα που αναλαμβάνει να εργαστεί σε αν άσυλο φρενοβλαβών, μια μέρα μετά αφότου δολοφονήθηκε ο επικεφαλής γιατρός. Οι σκηνές θανάτων διαδέχονται η μια την άλλη σε ένα φεστιβάλ βαρβαρότητας που έχει αποκτήσει cult following.

Don’t Open the Door (1974)

Πρόκειται στην ουσία για follow-up του Don’t Look in the Basement, αλλά κανονικά θα έπρεπε να ονομάζονταν “Don’t Answer the Phone” – όμως ο τίτλος ήταν πιασμένος από άλλη ταινία. Μια νεαρή γυναίκα επιστρέφει σπίτι όπου η μητέρα της είχε δολοφονηθεί και ξαφνικά αρχίζει να δέχεται αλλόκοτα τηλεφωνήματα από έναν ψυχοπαθή. Χειροποίητη αισθητική και ωμότητα χαρακτηρίζουν αυτό το slasher movie για φανατικούς του είδους.

Don’t Be Afraid of the Dark (1973) 

Η ταινία αυτή ψεύδεται απ’ τον τίτλο της. Η ηρωίδα πρέπει να φοβάται το σκοτάδι καθώς  στο υπόγειό της υπάρχουν μικρά διαβολικά τέρατα που καραδοκούν και θέλουν να την κάνουν δική τους. Αυτή η τηλεοπτική ιστορία οικόσιτης απειλής έχει μια ερασιτεχνική γοητεία και αν η Kim Darby ήταν μια ατυχής επιλογή για τον κεντρικό ρόλο, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για την Katie Holmes στο γυαλισμένο και ανούσιο remake παραγωγής του Guillermo del Toro το 2010. 

Don't Go in the House (1979)

Σαδιστής νεαρός που είχε υποστεί εγκαύματα απ’ τη μητέρα του, κυνηγάει γυναίκες με φλογοβόλο. Ο serial killer της ταινίας ζει σε ένα σπίτι με μεταλλικό επίστρωμα στους τοίχους και με αλυσίδες να κρέμονται από το ταβάνι. Το παιδικό του τραύμα από την μητρική τιμωρία, τον έκανε να τιμωρεί γυναίκες με φωτιά. Σαδιστικό θρίλερ με αναπάντεχη μεταφυσική τροπή στην κάθαρση του τέλους. 

Don't Answer the Phone! (1980)

Διεστραμμένος φωτογράφος και βετεράνος του Βιετνάμ τρομοκρατεί και σκοτώνει (κυρίως γυμνόστηθες) γυναίκες και τις νύχτες εξομολογείται τα εγκλήματά του στην εκπομπή μιας ραδιοφωνικής ψυχολόγου, η οποία προσπαθεί να του αποσπάσει στοιχεία ώστε να τον συλλάβουν. Συμπαθητικό θρίλερ που στοχεύει λίγο ψηλότερα από τα slasher movies της εποχής, κυρίως χάρη στις ψευδο-ψυχολογικές παραμέτρους και τον κοινωνικό σχολιασμό με βάση τον μισογυνισμό που πυροδοτεί τα δολοφονικά ένστικτα.

Don’t Go In the Woods (1981)

Οι τέσσερις εκδρομείς της ιστορίας αγνόησαν την προειδοποίηση του τίτλου και βρέθηκαν στο έλεος ενός ψυχοπαθούς που έμοιαζε να έχει ξεφύγει από το The Hills Have Eyes του Γουες Κρέιβεν. Αντιπροσωπευτικό είδος της κατηγορίας «bad movies we love» με καλή δουλειά στην κάμερα αλλά με βασικό πρόβλημα το ενοχλητικό ντουμπλάρισμα που αποξενώνει τον θεατή. Τα δάση κατακλύζονται από χωριάτες, birdwatchers και ζευγαράκια, μέχρι που ένας μανιακός παίρνει στο κατόπι τους τέσσερις ταξιδιώτες σε μια καταδίωξη χωρίς επιστροφή στο αχανές δάσος.