Οι ταινίες καταστροφής και οι ταινίες τρόμου αποτελούν δυο από τα δημοφιλέστερα είδη κινηματογράφου, με πολλές αριστουργηματικές ταινίες στο ενεργητικό τους και πολλές περισσότερες που έκαναν θραύση στα ταμεία. Τα δυο αυτά είδη εκπροσωπούνται από δυο ανούσιες ταινίες που προβάλλονται στην Ελλάδα από σήμερα.
Το Deepwater Horizon του Πίτερ Μπεργκ περιγράφει με νεύρο τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν τον Απρίλιο του 2010, όταν μια δεξαμενή άντλησης πετρελαίου στα ανοιχτά του Κόλπου του Μεξικού εξερράγη, προκαλώντας μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες οικολογικές καταστροφές. Η αφήγηση χτίζεται με υπομονή, καθώς μας αφήνει να γνωρίσουμε τους ήρωες μέσα από διαλόγους ρουτίνας που φανερώνουν την εμπιστοσύνη, την εργατικότητα, το buddy bullshit και το πλαίσιο που αναπτύσσονται οι all American σχέσεις σε εργατικό περιβάλλον βαρέων και ανθυγιεινών. Αυτή η συνταγή ανθρωπιστικού δράματος διάσωσης, σε μια αντίστροφη μέτρηση πριν την προδιαγεγραμμένη καταστροφή χρειάζεται για να δέσει έναν γυμνασμένο ήρωα με ηρωικές τάσεις (Μαρκ Γουόλμπεργκ / check), μια γυναίκα να καρτερεί δακρυσμένη στο τηλέφωνο (Κέιτ Χάντσον / check) , ένα σωστό και καλό αφεντικό παλιάς κοπής (Κερτ Ράσελ / τσεκ) και έναν μοχθηρό γραφειοκράτη που πουλάει την ψυχή του για το χρήμα (Τζον Μάλκοβιτς / check). Όλα στη θέση τους και όλα στην υπηρεσία μιας ταινίας που θα υμνήσει την αυτοθυσία, θα υπερασπιστεί την προστασία του ανθρώπου απέναντι στα συμφέροντα των πολυεθνικών (εδώ συγκεκριμένα της BP). Ο σκηνοθέτης κάνει ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειες να κλιμακώσει σωστά την ένταση και να κουρδίσει καλά το μοντάζ για να κρατήσει το ρυθμό της αφήγησης χωρίς να ξεπέσει σε υπερβολές και φλυαρίες. Όμως το σενάριο ξεπέφτει σε αχρείαστα πλάνα της αστερόεσσας , σε ομαδικές προσευχές και σε μια ευγνωμοσύνη στα ιδανικά της πατρίδας και της πίστης χάρη στα οποία σώζονται αθώοι πατριώτες.
Ταυτόχρονα προβάλλεται και το Lights Out του Ντέιβιντ Σάντμπεργκ, ο οποίος είναι αριστούχος μαθητής της σχολής (ή του ΙΕΚ) του Τζέιμς Γουάν («Το Κάλεσμα») και αφηγείται μια στοιχειωμένη ιστορία ενός possession. Η Μαρία Μπέλο και η Τερέζα Πάλμερ να είναι ένα φωτογενές πρωταγωνιστικό ζευγάρι μητέρας και κόρης και το οπλοστάσιο τρόμου διαθέτει ένα φάντασμα που εμφανίζεται μόνο στο σκοτάδι και αποδυναμώνεται όταν του ρίξεις πάνω του το φως. Μια συρραφή από χιλιοειπωμένα «boo!» στο σκοτάδι και από απειλητικές σκιές συνθέτουν μια ιστορία που θα εξαντλούνταν σε ένα αυτοτελές τηλεοπτικό επεισόδιο μιας μέτριας σειράς θρίλερ. Το πιο ενοχλητικό πράγμα με το Lights Out δεν είναι η ανέμπνευστη χρήση των μηχανισμών τρόμου ούτε και η σαθρή ανάπτυξη χαρακτήρων, αλλά η άκρως συντηρητική ματιά στην ψυχική νόσο και την χρόνια κατάθλιψη – με τόνους αφέλειας που δεν θα δικαιολογούνταν ούτε στα πιο cheesy b’movies της δεκαετίας του 70. Η ολότελα οπισθοδρομική ματιά στις παρενέργειες και την συμπεριφορά των καταθλιπτικών δίνει τη χαριστική βολή σε ένα pop corn movie που αποτυγχάνει στα αυτονόητα. Ελπίζουμε ο σκηνοθέτης να κάνει καλύτερη δουλειά στο επερχόμενο Annabelle 2 το οποίο ετοιμάζει.
