Όταν κυκλοφόρησε το Silk Degrees του Boz Scaggs, ο Stuart A. Staples ήταν σχεδόν 11 ετών. Καταλαβαίνω πως το “Lowdown” δεν τον πήρε και τον σήκωσε εκείνη την εποχή, όμως μέσα στα χρόνια πάντα φυλούσα την πληροφορία για την εκτίμηση που έτρεφε προς το πρόσωπο του 80χρονου σήμερα Boz, ως αξιοπερίεργη κι αναντίστοιχη της καλλιτεχνικής διαδρομής των Tindersticks. Εσχάτως χάζευα μια λίστα με northern soul κομμάτια που έστησε, με 7” που έπαιζε η αδερφή του στα νεανικά της χρόνια. Διότι εκείνο το κορίτσι στο Nottingham, είχε λέει ένα μεγάλο κουτί με επτάρια όπως το “Seven Days Too Long”, 45αρια του Dean Parrish, R.Dean Taylor, το “Snake” του Al Wilson κ.ο.κ. Κοινώς μια περιουσία στο βινυλιακό χρηματιστήριο αλλά και dancefloor anthems που ουδεμία σχέση έχουν με τη στατική και άκαμπτη σκηνική παρουσία του Staples. Χάρη στη Σαββατιάτικη τους εμφάνιση, κατάλαβα και μιαν ακόμη file under: soul πληροφορία. Αν δεν είχε βάλει ο Timmy Thomas το χεράκι του στo drum machine για να «φτιάξει» το 1972, το “Why Can’t We Live Together”, το live των Tindersticks θα έχανε το μοναδικό, μονότονο, μα αναγκαίο ρυθμικό μπούσουλα, ώστε να στηρίξουν τα 16 “normal” και 3 “encore" διηγήματά τους.
«Με ένα υποδόριο, ιδιοσυγκρασιακό αλλά σαφέστατο και άμεσο groove να δονεί όλον τον δίσκο το Soft Tissue ξετυλίγει τις ιστορίες του πάνω σε παραδοσιακές μουσικές φόρμες, από την soul και την αργή, αισθησιακή disco των 70s» έγραψε η Τάνια Σκραπαλιώρη στην κριτική της για το νέο τους LP, το οποίο ορθώς έπαιξαν ολόκληρο (πλην του “Soon To Be April”), και λέω ορθώς υπό την έννοια του ότι ένα εν ενεργεία group, ούτε οφείλει να μηρυκάζει τα «σίγουρα», ούτε και να πορεύεται σκεπτόμενο τις απαιτήσεις του όποιου κοινού. Από εκεί κι έπειτα, όσο παραπονεμένοι κι αν κατέληγαν εκείνοι που θα περίμεναν επί ματαίω το “Jism” από τη χορεύτρια, είχαν να ανατρέξουν στα “Willow”, “Stars At Noon" και στα LPs The Something Rain ("A Night So Still", "Medicine", "Slipping Shoes"), No Treasure But Hope ("Trees Fall", "Pinky In The Daylight", "For The Beauty"), The Waiting Room ("Second Chance Man") και Distractions ("Lady With the Braid", "Bough Bends"), οπότε το «παλιά κι αγαπημένα που δεν παίχτηκαν» όταν ξεδιαλέγεις από δέκα και βάλε χρόνια πίσω, δε στέκει ως επιχείρημα για το αν κάποιος δεν ξετρελάθηκε με το πως κύλησε το Σαββατόβραδό του στο Christmas Theater. Αυτό που πιθανότατα στέκει ως ζήτημα είναι αφενός το αν «αυτό το υποδόριο groove» έχει τελικώς την αμεσότητα που θα αγγίξει και τους έξωθεν του πυρήνα των fans των Tindersticks, αφετέρου αν δίχως την «ευκολία» της έγχορδης ή χορωδιακής αρωγής (όπως πχ στην εμφάνισή τους στο Μέγαρο Μουσικής) κι ειδικότερα σε ένα χώρο όπως το Christmas Theater, θα μπορούσαν να συνεπάρουν το κοινό πέραν των 10 πρώτων σειρών. Η απάντηση είναι πως το groove δεν κατόρθωσε να επιβληθεί, σε ένα venue, χωροταξικά αταίριαστο και προβληματικό.
Αντιλαμβάνομαι πως είτε οι υπέρμαχοι είτε όσοι αρέσκονται στο να προβοκάρουν, θα υπερθεματίσουν κυρίως για να δικαιολογήσουν γενικότερα προσωπικά ιδεολογήματα. Παρατηρείται, ιδίως σε περιπτώσεις εγχώριων αγαπημένων όπως οι Tindersticks, είτε όσοι ανήκουν σε αυτούς που έχουν γκώσει και τελικώς παραμερίσει τη δισκογραφία τους, είτε εκείνοι που τους παρακολουθούν ως συμπαθούντες αλλά σε κάποια απόσταση -όμως τελικώς αμφότεροι βρέθηκαν στο Christmas Theater- ακόμη κι αν αναντίρρητα ένιωσαν την ψυχρότητα του χώρου και της πλειοψηφίας του κοινού, βρήκαν τελικώς κάτι να πουν, υπέρ ή κατά, αποφεύγοντας να εστιάσουν στο προκείμενο, ως αυτοδικαιολογία περαιτέρω θέσεων. Ενόσω ο φωτισμός υπερτόνιζε το εφέ του καπνού, ως πρόσχημα για μιαν άλλη ατμόσφαιρα, εκτός ηχογραφημένων οδηγιών «Κωστάλα», δίχως πολλά-πολλά τουλάχιστον μέχρι τη μέση, αναρωτιόμουν για το αν το tempo επιφυλλάσει κάποια κορύφωση, αν θα ξεφύγουν από την Timmy Thomas ρυθμογραμμή, αν το Soft Tissue με μια ωραία gospel χορωδία, σε ένα άλλο μέρος, θα μετασχηματιζόταν σε αξιομνημόνευτη συναυλιακή στιγμή. Με τα «αν» δουλειά δεν κάνεις, οπότε για όποιον αναρωτιέται για την εβδομάδα που μας πέρασε, με τις πολλές συναυλίες από εδώ κι από εκεί, τι μπορεί να έχασε, απουσιάζοντας από το live των Tindersticks, θα του έλεγα το εξής. Σε ένα λάθος, μισογεμάτο χώρο, για ένα περίπου δίωρο, οι πέντε Tindersticks απευθύνθηκαν με το κλειστό μη-groove στους προαποφασισμένους «υπερασπιστές», διατηρώντας τις αποστάσεις με εκείνους που περπατώντας προς τα αυτοκίνητα έξω από τη ΙΓ ΔΟΥ, στην ερώτηση «Πως πέρασες;» με ένα αδικαιολόγητο αίσθημα ενοχής, αποκρίνονταν “ΟΚ, μωρέ, αλλά όπως και να το κάνεις, δεν παύουν να είναι οι Tindersticks!”.
Αυτά τα ολίγα και τίποτε περαιτέρω, μιας κι όση οικονομία δυνάμεων επέδειξε το group, άλλη τόση οφείλεται στην έκταση τούτων των αράδων. «Μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις» όπως λέει η ευαγγελική ρήση ή και το τραγούδι αν προτιμάτε. Κάτσε να δεις πως το έγραφε το promo της συναυλίας…«Οι "καλύτεροι Tindersticks που είδαμε ποτέ". θα είναι απλά οι…επόμενοι.». Κατά μια έννοια, το λες πως έπεσαν διάνα…
