Μπορεί ο Miles Kane να έγινε γνωστός μέσα από τη συμμετοχή του στο δημοφιλές act των Last Shadow Puppets και στο πλευρό του superstar πλέον Alex Turner, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο βρετανός καλλιτέχνης δεν απέκτησε και ως solo act θαυμαστές και θαυμάστριες της μουσικής του που να τον ακολουθούν και στα μετέπειτα χρόνια. Αυτό φάνηκε για τα καλά από την προσέλευση του κόσμου στην εμφάνισή του στη σκηνή του Arch Club την περασμένη Παρασκευή, με το venue να έχει γεμίσει ήδη από νωρίς. Εκεί, ο Miles Kane θα παρουσίαζε υλικό από τον νέο του δίσκο, One Man Band, εμφανιζόμενος στη σκηνή ακριβώς έτσι: ολομόναχος, αλλά με περίσσεια ενέργεια και κέφι, έτοιμος να αποθεωθεί από το αφοσιωμένο κοινό του. Ιδού λοιπόν οι εντυπώσεις του Avopolis, που βρέθηκε στη συναυλία του.
Η βραδιά άνοιξε από ακόμη έναν άνθρωπο-ορχήστρα, τον «δικό μας» Aki Rei, που εμφανίστηκε στο Arch λίγο πριν την προγραμματισμένη του ώρα και μας έκανε να χάσουμε τμήμα όσων είχε ετοιμάσει. Ωστόσο ο πολυοργανίστας Άκης Πικριδάς ξέραμε ήδη ότι αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα εγχώρια acts αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, γεγονός που επιβεβαιώθηκε στα τελευταία λεπτά του show του που προλάβαμε να απολαύσουμε. Ο ίδιος παρουσίασε δείγμα της δουλειάς του από το προσωπικό του EP, Vain Poetry, που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου και δεν βλέπουμε την ώρα να τον ξαναδούμε επί σκηνής και στο Athens Music Week που κοντοζυγώνει.
Μικρό διάλειμμα για την προετοιμασία του stage και λίγα λεπτά μετά ο Miles Kane θα έκανε την εμφάνισή του, μπαίνοντας στον χώρο, αφού πρώτα θα περνούσε ανάμεσα από το κοινό και συνοδευόμενος από κόσμο της παραγωγής που του άνοιγε τον δρόμο. Με τους θαυμαστές του να ζητωκραυγάζουν με ενθουσιασμό και την κιθάρα του κρεμασμένη πάνω του, εκείνος θα εκκινούσε τη βραδιά με τα κομμάτια “Troubled Son”, “Better Than That” και “The Wonder”, δημιουργώντας σύντομα μια πολύ ζεστή και fun ατμόσφαιρα, απολύτως ταιριαστή με τη φρεσκάδα του εξαιρετικά νεανικού κοινού του.
Η αλήθεια είναι όμως πως η έλλειψη μπάντας για να τον πλαισιώνει έγραψε αρνητικά στην εμφάνισή του, μιας που – πώς να το κάνουμε – όλο αυτό γινόταν ανά στιγμές άβολο στη σκηνική του λιτότητα, έχοντας ωστόσο να ακούγεται ο προηχογραφημένος πληθωρικός ήχος των οργάνων. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε και τα προβλήματα στον ήχο, με echo που εκνεύρισε και τους πιο ψύχραιμους, αλλά και την ένταση να είναι για αρκετή ώρα παράλογα υψηλή, επηρεάζοντας αρνητικά το συνολικό αποτέλεσμα.
Όμως η πιτσιρικαρία που έσπευσε να δει τον Kane από κοντά δεν φάνηκε να πτοείται από τίποτα, απολαμβάνοντας και με το παραπάνω τη μια ώρα που εκείνος θα καταλάμβανε τη σκηνή, παρουσιάζοντας μουσική κυρίως από τους δίσκους Colour Of The Trap και One Man Band. Στο κομμάτι “Rearrange” το sing along που θα επεδίωκε ο Kane θα έβαζε τους πάντες στο παιχνίδι, όμως το πραγματικό highlight της βραδιάς θα ερχόταν μέσα από μια σειρά από ακουστικές εκτελέσεις των Last Shadow Puppets, που θα μας έκαναν να αναρωτηθούμε γιατί ο ίδιος δεν επέλεξε εξαρχής να είναι όλο του το set ακουστικό.
“Never Taking Me Alive”, “Come Closer” και “Don't Forget Who You Are”, για το κλείσιμο και με τον Kane να φορά μια custom φανέλα της Athens Kallithea FC. που του δόθηκε από το κοινό θα έκλεινε ακόμη ένα live του σε αθηναϊκό έδαφος. Ήταν το καλύτερο που τον έχουμε δει ποτέ; Σίγουρα όχι, αν αναλογιστούμε πόσο δεν λειτούργησε το one man concept του. Περάσαμε ωραία; Σίγουρα ναι!
