Δυστυχώς την Emma Ruth Rundle δεν την είχα απολαύσει στο live που είχε δώσει το 2017, ως support στους Wovenhand. Η επεισοδιακή εμφάνιση της, είχε επισκιαστεί λόγω πτώσης που είχε πριν την έναρξη της συναυλίας, γεγονός που την υποχρέωσε στο να εκτελέσει το set της καθισμένη σε μια καρέκλα. Όσοι ήταν παρόντες είχαν μείνει με το στόμα ανοικτό, λόγω της φωνητικής απόδοσης της και κάτι παρόμοιο ανέμενα από την πρόσφατη βραδιά στο Κύτταρο.
Το club γέμισε, η Emma ήταν «χαρούμενη» παρά τον καταθλιπτικό χαρακτήρα της μουσικής της και η τρίτη εμφάνιση της επί ελληνικού εδάφους (υπάρχει και μια ξεχασμένη εμφάνιση μαζί με τους Red Sparowes), ήταν μια μοναδική εμπειρία για όσους κατάφεραν να μην παρασυρθούν από την «λογική» οχλαγωγία ενός τυπικού rock show.
Η μουσικός, με παρέα ένα πιάνο και μία ακουστική κιθάρα, παρέμεινε πιστή στην λιτή φύση της μουσικής της, οπότε δεν μπορούν να υπάρχουν σοβαρά παράπονα για την απουσία μπάντας. Άλλωστε αυτή, όταν υπήρχε, είχε ευθεία σχέση με την μπάντα του πρώην συζύγου της. Τα τραγούδια που ακούστηκαν από το Engine of Hell, ακούστηκαν πολύ κοντά στην στουντιακή τους εκδοχή και εντυπωσιάστηκα από το γεγονός πως η φωνή της ήταν τρομαχτικά κρυστάλλινη από τις πρώτες νότες, χωρίς να χρειαστούν κάποια τραγούδια προθέρμανσης.
Το πρώτο μέρος του set ολοκληρώθηκε με θερμά χειροκροτήματα, με την Emma να παραμένει χαμογελαστή και λιγομίλητη, ευχαριστώντας το κοινό για την καθολική ησυχία που επικρατούσε, ώστε να ακουστεί σε ολόκληρο το εύρος η εύθραυστη φωνή της. Η δεύτερη φάση του live, ήρθε με τις «επιτυχίες» των παλιότερων δίσκων της. Οπότε είναι λογικό στα "Arms I Know So Well" και "Shadows of my Name" από το Some Heavy Ocean (ήδη κλείνει μια δεκαετία) και το, προσωπικά αγαπημένο μου "Darkhorse", το κοινό να ανεβάσει ένταση στις αντιδράσεις του και η καλλιτέχνης να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο, εξιστορώντας και κάποια ευτράπελα από την προηγούμενη επίσκεψη της.
Τα τραγούδια από το Marked for Death έφεραν δάκρυα στα μάτια πολλών και όχι άδικα, αφού είναι με διαφορά ο δίσκος που καθόρισε την καριέρα της και δημιούργησε το fan base της. Η ερμηνεία της στα "Protection", "Marked for Death" και "Real Big Sky" είναι από τις εμπειρίες που θα μείνουν μαζί σου για πάντα και το κερασάκι στην τούρτα, ήρθε με το "The Color" (των The Nocturnes) το οποίο διασκευάζει σπάνια και μόνο όταν το live το απαιτεί.
Εάν πρέπει να βρω μια σκιά στην υπέροχη βραδιά αυτή, είναι ο θόρυβος που υπήρχε κυρίως στα πλάγια του club, από τα bar, αυτούς που μετακινούνται και αυτούς που αδιαφορούν. Η εμπειρία θα άγγιζε το τέλειο αν το live γινόταν σε κάποια σκηνή με καθίσματα, κάποιο θέατρο ή έστω κινηματογράφο, αντίστοιχης χωρητικότητας. But it is, what it is και θεωρώ ήταν αρκετό για να θέλουμε σύντομα να ξαναδούμε την Emma από τα μέρη μας.
