Περίμενα αυτό το live, πολύ καιρό. Ίσως να είναι επειδή την τελευταία φορά που είδα τους Nothing But Thieves, τον Ιούνιο του 2022 όταν άνοιγαν τους Muse, δεν το χάρηκα τόσο πολύ. Φαίνονταν κάπως αγχωμένοι και «αδούλευτοι», καμία σχέση δηλαδή με το πώς παρουσιάστηκαν την Παρασκευή 19 Απριλίου, στο πρώτο τους headline show στην Αθήνα.
Η βραδιά ξεκίνησε με τον Iam Nothe ή κατά κόσμον Σπυρέα Σιδηρόπουλο, ο οποίος παρουσίασε πρώτη φορά on stage το δικό του solo project, ξεκινώντας το show του με τις πρώτες νότες του “All The Lives”, ένα κομμάτι απ’ το ντεμπούτο του, The Grand Design. Όταν κυκλοφόρησε πριν από 2 χρόνια, θυμάμαι ότι είχα γράψει πως συγκροτεί μια εμφατική κιθαριστική διαμαρτυρία για τα υπαρξιακά ναδίρ και τα ψυχικά αδιέξοδα. Ταυτόχρονα μέσα στον πυρήνα του εμπερικλείονταν πάρα πολλές επιρροές, από τον βαρύ κιθαριστικό ήχο, μέχρι ανατολίτικες μελωδίες που έδιναν σε αυτό το δισκογραφικό πόνημα έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα, ο οποίος ναι μεν σε κέρδιζε αμέσως ακουστικά κι έλεγες «ώπα εδώ κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει», αλλά ταυτόχρονα αναρωτιόσουν πώς μπορεί να αποτυπωθεί με την ίδια γοητεία και επάνω σε μια σκηνή.
Αυτή η απορία λύθηκε με την καλύτερη δυνατή απάντηση το βράδυ της Παρασκευής. Ο Iam Nothe δυναμικός, ακέραιος φωνητικά και άκρως επαγγελματίας φάνηκε να διεκδικεί με επιτυχία την προσοχή μεγάλου μέρους του κοινού που είχε συγκεντρωθεί εκεί, κερδίζοντας τελικά το στοίχημα. Με μια συνοδεία ταλαντούχων φίλων και μουσικών της εναλλακτικής εγχώριας σκηνής, έστησε ένα δικό του psych-rock τελετουργικό, δίνοντας μεγάλη βάση στις κιθάρες κι επιλέγοντας τα highlights του ντεμπούτου του, παρουσιάζοντάς μας με το απαραίτητο θράσος και μια διάχυτη ορμή. Η έκπληξη του set ήταν όταν ακούστηκε το “Dirty Things” των αθάνατων δικών μας Cyanna Mercury και θυμηθήκαμε λίγο εκείνη την ψυχεδελική, σκοτεινή τους έπαρση.
Προχωρώντας, στο κύριο μέρος της βραδιάς ακούω γύρω μου τον κόσμο να τσιρίζει όταν εμφανίστηκαν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές της alt rock. Mας καλωσόρισαν με το “Welcome To The DCC”, με την ξέφρενη εισαγωγή του και το τεταμένο, dancing ρεφραίν του που συνοδεύτηκε από άπλετο ταρακούνημα. Ακολούθησε το “Is Everybody Going Crazy?”, του οποίου ο τίτλος ήχησε σαν σύνθημα για το κοινό που ξεκίνησε να κάνει ακριβώς αυτό που του ζητήθηκε. Το “Real Love Song” επιβράδυνε για λίγο το ρυθμό με το γκρινιάρικο, ρομαντικό ρεφραίν του πληκτρολογίου, κυοφορώντας ωστόσο μαζί του το πρώτο μαζικό συναίσθημα της βραδιάς, τυλιγμένο με μπόλικες δόσεις ρομαντισμού κι αναστεναγμών από την πλειοψηφία των Gen Zs που είχαν στήσει καρτέρι στις πρώτες σειρές απ’ την αρχή του show.
Ακούσαμε μεταξύ άλλων το εθιστικό “City Haunts”, αναμεμειγμένο με το εντυπωσιακό φαλτσέτο του Conor που τέσταρε τα όριά του, ενώ η ένταση κορυφώθηκε απότομα, στο εκκωφαντικό “Unperson”. Λίγο πριν τον επιπόλαιο ερωτισμό του “Green Nights:: Siena”, ο ίδιος μοιράστηκε μια αστεία στιγμή μαζί μας όπου η μαμά του τον ρώτησε πότε θα παντρευτεί κι ο ίδιος ένα καλό κορίτσι.
Στο άκουσμα του “Impossible”, ο ίδιος αν και άρρωστος όπως μας εξομολογήθηκε από την προηγούμενη μέρα (πιστεύω κανείς δεν το κατάλαβε) επιδόθηκε σε ένα ασταμάτητο ανέβασμα της φωνής του, φανερώνοντας τις αέναες δυνατότητες της χροιάς του αλλά και το πηγαίο ταλέντο του, αφήνοντάς μας κυριολεκτικά άναυδους. Καθώς η ώρα περνούσε και τους παρατηρούσα δε μπορούσα να μη σκεφτώ, πόσα επίπεδα έχουν μεταπηδήσει τόσο μουσικά, όσο και τεχνικά, πόσο ωραία χημεία είχαν on stage αλλά κυρίως πόσο έντονη μεταδοτικότητα, θυελλώδη ενέργεια και αψεγάδιαστο επαγγελματισμό έφεραν μαζί τους σε αυτό το headline show τους. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν, φρόντισαν να μας χαρίσουν ένα διαπεραστικό encore με το τρίπτυχο “Oh No He Said What?”, “Amsterdam” και “Overcome” που κυριολεκτικά μας διέλυσε αλλά ταυτόχρονα μας χόρτασε και το απολαύσαμε τόσο πολύ, ενώ οι ευφημισμοί που άκουγα γύρω μου διαδέχονταν ο ένας τον άλλον.
Οι Nothing But Thieves, απέδειξαν ότι μπορούν να μας ενώσουν πανεύκολα με τη μουσική τους, αναδύοντας με απίστευτη επιτυχία την εσωτερική μας ανάγκη να χορέψουμε και να παραμείνουμε ζωντανοί. Και στα επόμενα λοιπόν, άπαιχτοι alt-rockers απ’ το Essex.
