Ένα ταξίδι στο Βερολίνο, ένα φανταστικό live, μια κάπως μη αναμενόμενη πόρτα στο ναό της techno (Βerghain), που κάπως ορίζει τον κώδικα του diversity με μια αυθαίρετη δόση υποκειμενικότητας κι επιλεκτικής συμπερίληψης. O χρόνος σταμάτησε λιγάκι σε αυτό το 4ημερο. Ανάμεικτα feelings, για μια πόλη που επιλέγει να προβάλλει το inclusivity της σε στιγμές που μοιάζει άκρως απαραίτητο, ενώ σε άλλες το exclusivity έρχεται σε πρώτο πλάνο δημιουργώντας αχρείαστες διακρίσεις. Μια μεγάλη συζήτηση, χαοτικές και μπόλικες σκέψεις που με μια δεύτερη ή τρίτη επίσκεψη, ίσως καταφέρουν να μπουν σε μια σειρά.
Για την ώρα όμως, ας βρούμε μια καλή περιγραφή γι’ αυτό που ζήσαμε το πρώτο μας βράδυ. «Εκτός σώματος εμπειρία με τους μπαμπάδες μας στο Βερολίνο», μου λέει ο Αργύρης.
Εκτός σώματος εμπειρία. Stay with that. Το «μπαμπάδες μας» το αφήνω λίγο απ’ έξω αν και καταλαβαίνω απολύτως τι εννοεί. Φτάνουμε στο Βερολίνο την Παρασκευή. Το live είναι το ίδιο βράδυ. Έχω ακούσει πολύ DIIV στη ζωή μου, top 2 καλλιτέχνης στο Spotify για το 2023 δε το λες και λίγο. Ούτε ξέρω, πόσες φορές έχω ακούσει το "Taker", το "Blankenship" και το "Doused". Ξέρω απλώς, ότι δεν κουράζομαι πότε να τα ακούω.
Φτάνοντας στο Huxleys Neue Welt, το χώρο διεξαγωγής του live, ένα πραγματικά πολύ ωραίο stage, παρατήρησα κάποια πράγματα που εκλείπουν ανά διαστήματα από τα εγχώρια events. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ανέπνεες κι έβρισκες γρήγορα τη δική σου θέση ανάμεσα σε ένα ατέρμονα ενθουσιασμένο, πολυπληθές κοινό σε ένα sold-out concert. Λες κι ο κόσμος είχε καταμετρηθεί, για να είναι ο ιδανικός στα πλαίσια αυτού του sold-out και να υπάρχει η απαραίτητη άνεση να κινηθείς στο χώρο. Η πρόσβαση στο bar ήταν πάρα πολύ εύκολη, εκεί πάνω στο τσακίρ κέφι λοιπόν μπορούσες ανά πάσα στιγμή να πεταχτείς από το πλάι και να ανανεώσεις τη μπίρα σου ή το ποτό σου σε χρόνο μηδέν. Το merch ήταν σε πολύ διακριτό σημείο, ενώ υπήρχε και υπερυψωμένος χώρος για καθήμενους, εάν αναζητούσες μια μικρή όαση ξεκούρασης απ’ την ορθοστασία.
Καθώς περιπλανιόμασταν για να προμηθευτούμε merch, ποτά και να συναντηθούμε με την υπόλοιπη παρέα, η Noa Lee βρισκόταν ήδη στη σκηνή κι έδινε το δικό της εναρκτήριο ζέσταμα. Το μουσικό project της Nina Korteekas το οποίο μετρά μόλις τρία χρόνια ζωής απαρτιζόταν από τέσσερα μέλη. Μια γλυκύτατη γυναικεία, κεντρική παρουσία με αιθέρια φωνητικά περιτριγυρισμένη από μια παρέα μουσικών που μας ταξίδεψαν μέσα από νοσταλγικές, dream pop μελωδίες, δημιουργώντας μια ατμοσφαιρική έναρξη. Η φωνή της Korteekas, ήταν η ειδοποιός διαφορά του σχήματος αυτού και το πιο δυνατό τους ατού επί σκηνής. Επιβλητική, μαγευτική κι αισθαντική, ήξερε ακριβώς που πατά τονικά και επέδειξε το ταλέντο της με περίσσια αυτοπεποίθηση, προσπαθώντας να εισπράξει την όλο και μεγαλύτερη προσοχή του κόσμου που είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται.
Περνάμε στο κυρίως και το πιο ενδιαφέρον μέρος, εκείνο όπου οι DIIV βρέθηκαν επί σκηνής και ξεκίνησαν το εκρηκτικό show τους, με το “Like Before You Were Born” συνοδευόμενο από επικά επιφωνήματα και υπέρθερμο χειροκρότημα. Δε θυμάμαι πόσες μπίρες ήπια καθώς το set τους προχωρούσε απλά γέμιζα το ποτήρι μου ξανά και ξανά. Θυμάμαι όμως τις γλυκές ευχαριστίες του Colin για όσους βρεθήκαμε εκεί, λίγο πριν τη shoegazey ευδαιμονία του "Brown Paper Bag", θυμάμαι τις εκκωφαντικές κιθάρες και το φλογερό μπάσο του "Blankenship" και ένα pit που δημιουργήθηκε από το πουθενά καταπίνοντας σχεδόν το μισό κοινό, σε κομμάτι ραδιοφωνικού χαρακτήρα που αποδόθηκε με μια πρωτοφανή, μανιώδη ροή.
Την ψυχεδελική ερμηνεία του "Taker" με τις κιθάρες του A. Hailey και το μπάσο του C.Caulfield να λειτουργούν ως εξαγνιστικό ναρκωτικό για την ψυχή. ‘Η την as sick as fuck έναρξη του νέου τους track "Soul-Net", παραδομένο στη νοσταλγία. Το εκστατικό κρεσέντο κιθαρών-drums στο καινούριο τους κομμάτι "Frog In Boiling Water", το ομώνυμο του 4ου άλμπουμ τους που αναμένεται να φτάσει στ’ αυτιά μας τον επερχόμενο Μάιο. Τα αχανή κενά ανά σημεία του show που δεν καταλάβαινες εάν ήταν αναπόσπαστο μέρος του, ή εάν συνέβησαν για να υπερκαλύψουν κάποια μικροπροβλήματα που αντιμετώπισαν ανά διαστήματα με τον ήχο τους – ίσως αυτό να έγινε εμφανές μόνο μετά το τέλος του "Frog in Boiling Water", με το σχόλιο του Colin “This is what happens, when you don’t believe in God”. Οι όποιες αστοχίες στον ήχο πάντως μας άφησαν παγερά αδιάφορους, όπως άφησαν και τους ίδιους εν τέλει.
Κι εκεί κάπου ακριβώς κρύβεται η ικανότητα τους, να εξιτάρουν τις αισθήσεις σου σε μια live συνθήκη που οι ίδιοι στέκονται στη μέση του stage φανερά αποστασιοποιημένοι και αδιάφοροι, ζώντας τη στιγμή τους με ένα ύφος μπλαζέ, ενώ εσύ στέκεσαι από κάτω ναρκωμένος κι αποσβολωμένος αναμένοντας το επόμενο φαινομενικά υποτονικό κομμάτι που θα μετατραπεί σε μια στιγμή υπέρμετρης ψυχικής ανάτασης και συναισθηματικής ηδονής. Είναι όλα μέρος ενός πακέτου, τέλεια φτιαγμένου γύρω από μια μπάντα που προσφέρει την ύψιστη ψυχική εφορία μέσα από αλλόκοτες εναλλαγές, μικρά κενά σιωπής, μετρημένη επικοινωνία και μια διάχυτη ενέργεια επί σκηνής.
Το "Doused", τελευταίο κομμάτι του set και η στιγμή που ο Αργύρης με σήκωσε ξαφνικά στους ώμους του κι άρχισα να παρατηρώ όλα εκείνα τα χαμογελαστά πρόσωπα από ψηλά που χόρευαν ασταμάτητα με κλειστά μάτια, είμαι βέβαιη πως πέτυχε ακριβώς το σκοπό του – μια γερή δόση αφύπνισης και μελωδικού χάους. Όταν έφυγα από αυτό το live, ένιωσα ένα πραγματικό γέμισμα. Δεν μου έλειψε τίποτα, δεν μας έλειψε τίποτα μονάχα αναφωνήσαμε μεταξύ μας: «Τι μπαντάρα ήταν αυτή, πρέπει να τους ξαναδούμε οπωσδήποτε». Οι DIIV έδωσαν στο κοινό τους αυτό ακριβώς που χρειάζονταν: έκσταση, ψυχεδέλεια κι εσωτερικό πανικό. Δημιουργήσαν το δικό τους εργοστάσιο φαντασιώσεων κι ονείρων, εφοδιασμένο με την καλύτερη εκδοχή της psych-shoegaze και άφησαν ένα πλήθος ψυχών να περιπλανηθεί ελεύθερα, καταπατώντας κάθε γωνία του.
