Αν δεχτούμε ότι το αξίωμα της λαϊκής σοφίας «κάθε πράγμα στον καιρό του» βρίσκει εφαρμογή και στη μουσική (βιομηχανία) -κάτι που έτσι κι αλλιώς, όπως και με κάθε αξίωμα, δεν έχουμε παρά να αποδεχτούμε ότι συμβαίνει, αλλά σίγουρα δεν ήταν και ό,τι πιο ευχάριστο για πολλούς «μεγάλους» της μουσικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας ανά τους αιώνες- τότε θα μπορούσαμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι ο καιρός του Billy Woods έφτασε. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη ρίμα που φημολογείται ότι έγραψε σε ένα πλυντήριο στο Maine και είκοσι χρόνια μετά την ίδρυση των εμβληματικών πια για το underground νεοϋορκέζικο experimental hip hop Backwoodz studios και το ντεμπούτο album του Camouflage η κάτι παρά πάνω από υπολογίσιμη καλλιτεχνική δύναμη του Billy Woods εμβόλισε και επισήμως τις πόρτες της «επίσημης» μουσικής βιομηχανίας με το πρόσφατο album Maps (σε συνεργασία με τον Kenny Segal) να τερματίζει ψηλά σε όλες τις έγκριτες λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2023. Ενώ η «χρονιά του Billy Woods» σφραγίζεται με ένα πρόγραμμα εμφανίσεων για το 2024 που τον βάζει για τα καλά στα μεγάλα line -ups από το Club to Club μέχρι το Primavera. Το πόσο σημαντικό είναι λοιπόν που ένα τέτοιο act, κατευθείαν από την αφρόκρεμα των υπογείων της Νέας Υόρκης βρέθηκε σε ένα υπόγειο των Εξαρχείων ακριβώς τη στιγμή της «χρονιάς» του είναι κάτι παραπάνω από προφανές.
Υπό αυτήν την έννοια ίσως να μην υπήρχε πιο ιδανικός χώρος από το An Club, το cult φρούριο πολλών υπόγειων μουσικών ρευμάτων δεκαετιών υπόγειας Αθήνας, για έναν από πολλές απόψεις ανεξάρτητο ράπερ που έχει παραδώσει μερικά από τα σημαντικότερα cult classics του σύγχρονου underground hip hop. Από νωρίς στον αέρα του άδειου ακόμα An έπιανες ότι αυτή θα ήταν μια καλή βραδιά και μια άξια προσθήκη στις μεγάλες στιγμές που έχουν βιωθεί σε αυτό το ανθεκτικό υπόγειο της Σολωμού. Όσοι λίγοι βρέθηκαν από νωρίς εκεί -κυρίως οι συλλέκτες που ευελπιστούσαν να αποκτήσουν ένα από τα δυσεύρετα συλλεκτικά του βινύλια για τα οποία όμως θα χρειαζόταν να περιμένουν μέχρι το τέλος- είχαν αυτόν τον αέρα όλο δικό τους για αρκετή ώρα, πίνοντας με την άνεσή τους υπό τις μουσικές επιλογές του Κωστή Νικηφοράκη των Black Athena που είχε αναλάβει το εναρκτήριο ζέσταμα.
Λίγο μετά τις 10 το βράδυ το An Club ήταν πια γεμάτο και ζεστό. To σαρωτικό neo punk τρίο των Dramachine – αυτή η εγχώρια «ανακάλυψη» της πρώτης καραντίνας, που σε μια πανέξυπνη και άψογα curated κίνηση επιλέχθηκε ως το support act του Woods – ανέβηκε στη σκηνή και τα πήρε όλα μαζί του σε μία ξέφρενη επίδειξη Συγκινησιακής Πανούκλας και μπιτάτου αστικού story telling. Τα πρόβληματα στον ήχο δεν κατάφεραν να τους πτοήσουν ούτε λίγο και σίγουρα δεν πτόησαν ούτε στιγμή το κοινό τους (δεν ήταν καθόλου λίγοι, όπως αποδείχθηκε, εκείνοι που ήρθαν να δουν τον Billy Woods λόγω των Dramachine) το οποίο για αυτήν την κάτι λιγότερο από μία ώρα «έφυγε μακριά» με αποκορύφωμα τη στιγμή που η Sci-Fi River ανέβηκε στη σκηνή για να συμπράξει με την μπάντα στο ομώνυμο track.
Η επόμενη μία ώρα και κάτι κύλησε σε ένα απολαυστικό «χάσιμο» και πηγαινέλα στα στενά των καλύτερων της δισκογραφίας του Billy Woods (που αριθμεί ήδη δεκαέξι albums από αξιόλογα μέχρι σπουδαία, εξαιρετικές συνεργασίες και μισή ντουζίνα πολύ σημαντικούς δίσκους με τη σφραγίδα των Armand Hammer, του ντουέτου του Woods με τον Elucid). Όπως ήταν αναμενόμενο ο Billy Woods κάθε άλλο παρά άραξε στην επιτυχία του Maps αντλώντας για το μεγαλύτερο μέρος του setlist από προσωπικά ορόσημα όπως το Aethiopes, το Hiding Places αλλά και το εμβληματικό pivot του 2012 History Will Absolve Me. Ενώ δεν παρέλειψε να τιμήσει και τον κατάλογο των Armand Hammer με tracks όπως το “Falling Out the Sky” και το “The Eucharist”.
Με ένα μόνο laptop φορτωμένο με beats και samples και ένα μικρόφωνο για να εκτοξεύει το βραδυφλεγές, σκοτεινό, φιλοσοφικά δαιδαλώδες πλην εξαιρετικά αποτελεσματικό ραπ του ο billy woods έδωσε αυτό ακριβώς που υπόσχονται οι λεζάντες των δελτίου τύπου «πειραματικό, ανεξάρτητο, underground hip hop» χωρίς την παραμικρή έκπτωση στην αισθητική και στο υλικό που έχει επιτρέψει σε αυτές τις λεζάντες να αποδίδουν στην περίπτωση του με σχετική ακρίβεια την πραγματικότητα. Το μυστήριο και τα αινίγματα δια των οποίων έχει επιλέξει να μην παίζει το συμβατικό παιχνίδι της βιομηχανίας και των media συμπυκνώθηκε στην ατμόσφαιρα του An Club, με τον ίδιο να συνεχίζει την ατημέλητη, προσωπική του χορογραφία μέσα στους ολοένα και αυξανόμενους καπνούς, με το πρόσωπό του -αυτό το πρόσωπο που κρύβει στις press photos του- να μη διακρίνεται καν για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς αφήνοντας μόνο το περίγραμμα και τη φωνή του να κάνει παιχνίδι μέσα από τις μπλε σκιές πάνω στις γραμμές του “Houthi”: “Careful what you ask for / you just might get it”.
Καθώς οι γραμμές του “Houthi” σβήνουν για να δώσουν τη θέση τους σε ένα μαχητικό μανιφέστο από το Terror Management θυμάμαι μια παλιότερη περιγραφή του Woods από το npr. “He raps like a ghost and every bar is haunted”. Αυτό το φάντασμα φιλοξενούμε αυτό το Σάββατο στο υπόγειο του An.
Σάββατο βράδυ στην πόλη, Babylon – Berlin με λεωφορείο, Μπρούκλιν – Εξάρχεια ένα τσιγάρο (του billy woods) δρόμος. Αυτά είναι.
