Στα Χανιά εγώ δεν πήγα, όμως πήγε το πιο γλυκό κλγδ, ο Νικήτας ο Πατεράκης ο οποίος είναι Κρητικός και όχι Κριτικός, κάτι που αυτόματα σημαίνει πως σε όσα διαβάσετε παρακάτω υπάρχει έντονος ενθουσιασμός. Δικαιολογημένος, αν με ρωτάτε, γιατί σίγουρα δεν είναι εύκολο να κάνεις επιτυχημένη μια μέταλ βραδιά εκτός Αθηνών με ονόματα τόσο θρυλικά όσο ο Tate, ο Σάκης Τόλης, οι Paradise Lost. Οι Κρητικοί όμως τα κατάφεραν, η διοργάνωση ήταν τούμπανη και ο Νικήτας θεώρησε ως υποχρέωση του, να γράψει ένα κείμενο για το φετινό Chania Rock Festival. Πάμε να δούμε τι έχει να πει.
Κείμενο: Νικήτας Πατεράκης
Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Σε ένα από τα πιο καυτά Σάββατα του Ιούλη το δίλημμα παραλία vs. Chania Rock Festival βρήκε εύκολα λύση. Το μακροβιότερο καλοκαιρινό φεστιβάλ της επαρχίας έχει διαγράψει μία μεγάλη ιστορική πορεία που ξεκινάει από το 2002 και έχει φιλοξενήσει πολύ βαριά ονόματα από όλο το φάσμα του παγκόσμιου και εγχώριου «σκληρού ήχου» όπως: (βαθιά ανάσα) Blind Guardian, Warlord, Sabaton, Demons & Wizards, UDO, Moonspell, Therapy?, Anathema, W.A.S.P., Orange Goblin, Grave Digger, Kreator, Destruction, Valley's Eve, Mystic Prophecy, Uli Jon Roth, Gus G, Phill Campbell And The Bastard Sons, Soulfly, D-A-D, Bonfire, Warrel Dane, Blaze Bayley, Tarja Turunen, Holocaust, Praying Mantis, Flotsam and Jetsam, Cutting Crew, Rotting Christ, Septicflesh, Planet of Zeus, Nightstalker, 1000ΜΟDS, Battleroar, VIC, Spitfire, Inner Wish, The Last Drive, Μωρά στη Φωτιά, Γιάννης Αγγελάκας.
Οδεύοντας προς το venue, πρώτη στάση στην έκθεση φωτογραφίας του Χρήστου Κισατζεκιάν η οποία λειτουργούσε στο πλαίσιο του φεστιβάλ και παρουσίαζε, μεταξύ άλλων, φωτογραφίες από το πρώτο Chania Rock Festival του 2002. Το ταξίδι πίσω στο χρόνο έχει ήδη ανοίξει την όρεξη για το τι θα ακολουθούσε στο Θέατρο Ανατολικής Τάφρου.
Στις 17:30 ακριβώς oι νικητές του διαγωνισμού «Γιώργος Μανουσέλης», Passengers in Panic ανεβαίνουν στη σκηνή αντιμέτωποι με τον ήλιο, την υψηλή θερμοκρασία και τον θολό και άνισο ήχο. Παρόλα αυτά το up-tempo folk metal της Αθηναϊκής τετράδας ταρακούνησε τον χώρο και ήταν το ιδανικό εναρκτήριο λάκτισμα για το φεστιβάλ. Στο μισάωρο σετ τους παρουσίασαν υλικό από το ντεμπούτο τους, κατάφεραν να ζεστάνουν το λιγοστό κοινό με την δυνατή σκηνική τους παρουσία και την πολύ επικοινωνιακή Yohanna στο μικρόφωνο και άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις.
Γρήγορη βόλτα για ανεφοδιασμό σε μπίρες και ο κόσμος πλέον έχει αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του στα μπαρ και στους πάγκους με το merch. Στα θετικά της διοργάνωσης οι καθαρές τουαλέτες και η όμορφη οργάνωση του χώρου με θέσεις καθήμενων στο πίσω μέρος καθώς και η δωρεάν είσοδος σε παιδιά μέχρι 10 ετών. Αν οι ουρές στα μπαρ ήταν μικρότερες και ο χώρος μπροστά στη σκηνή λίγο πιο μεγάλος για τους όρθιους θα μιλούσαμε για το ιδανικό.
Το ρολόι δείχνει 18:15 και το πρώτο ρίφ των Prince of Lilies σκάει στα ηχεία μεταφέροντας groovy vibes μονολιθικού grunge μεταφέροντας έναν δροσερό αέρα από τις παραλίες του Los Angeles από όπου και κατάγονται. Το power trio στάθηκε άξιο των περιστάσεων και στη μισή ώρα που είχαν στη διάθεση τους κατάφεραν να κάνουν αρκετά κεφάλια να κουνιούνται με πιασάρικα hooks από τον πρώτο τους δίσκο “Vent” ενώ ο καθαρός και δυνατός ήχος ήταν σύμμαχός τους.
Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει να κρύβεται πίσω από τους προμαχώνες που αγκαλιάζουν το θέατρο και η αναμονή για την εμφάνιση του Σάκη Τόλη γίνεται όλο και πιο έντονη. Χωρίς λεπτό καθυστέρησης ο Σάκης παρέα με τους SIXforNINE που τον συνοδεύουν στην περιοδεία του, ανεβαίνουν στη σκηνή υπό τους ήχους της χορωδίας του “The Silence” και τα πρώτα χτυπήματα στα τύμπανα του Fotis Bernardo σκορπίζουν τον ενθουσιασμό στο αρκετά μεγάλο πλήθος που έχει πλέον γεμίσει τον χώρο μπροστά στη σκηνή. Η συνέχεια με τα “My Salvation”, “Among the Fires of Hell”, “Τhe Dawn of the New Age” και “We the Fallen Angels” παρασύρει το κοινό και τα έχουμε τα πρώτα sing-alongs αφού το υλικό του πρώτου προσωπικού δίσκου του Σάκη είναι φτιαγμένο για τέτοιες καταστάσεις. Συνέχεια-έκπληξη με την πρώτη ζωντανή εκτέλεση του “Holy Mountain” των Rotting Christ και επικών διαστάσεων κλείσιμο με την θυελλώδη διασκευή τους στο παραδοσιακό «Του Θανάτου» που άφησε πολλά χαμόγελα στο κοινό και σφράγισε μια (αναμενόμενα) πολύ δυνατή εμφάνιση.
Μικρό διάλειμμα για ανταλλαγή εντυπώσεων και μία αίσθηση αμήχανης αναμονής πλανάται στην ατμόσφαιρα μιας και οι προσδοκίες για την εμφάνιση του Geoff Tate για τα 35 χρόνια από την κυκλοφορία του μνημειώδους Operation:Mindcrime είναι πολύ υψηλές. Μια αναμονή που συνοδευόταν από ανησυχητικές επιφυλάξεις καθώς αντίστοιχες περιπτώσεις φτασμένων καλλιτεχνών στο παρελθόν αποδείχτηκαν τουλάχιστον ανεπαρκείς στην εκτέλεσή τους για να το θέσω ευγενικά.
20:15. Το ηλιοβασίλεμα στο βάθος δημιουργεί το κατάλληλο οπτικό setting και τo “I Remember Now” ξεκινάει μετατρέποντας το γεμάτο πλέον Θέατρο Ανατολικής Τάφρου σε πτέρυγα ψυχιατρικής κλινικής όπου θα ξετυλιχθεί το κουβάρι του ιστορικού αυτού concept album. “…I can’t remember yesterday, I just remember doing what they told me…” μας λέει ο βραχνιασμένος Tate και στον απόηχο του παραληρήματός του, η 4μελής του μπάντα ξεχύνεται στη σκηνή προκαλώντας απανωτές ανατριχίλες με μία ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ εκτέλεση του “Anarchy-X”. Με εμπριμέ πουκάμισα, γυαλιά ηλίου και καπέλα, βγαλμένοι κατευθείαν από τις mid-80s γειτονιές του Seattle και με τον κρυστάλλινο ήχο στο πλευρό τους, διέλυσαν κάθε αμφιβολία από την αρχή με την εκτελεστική τους δεινότητα και το θεατρικό τους στήσιμο στη σκηνή. “Revolution Calling” και ο Geoff Tate πατάει το πόδι του στη σκηνή εμφανώς ορεξάτος και με αύρα μεγαλοπρέπειας προκαλεί την ενθουσιώδη ανταπόκριση του κοινό με το άψογο performance του και την άνεση των ερμηνειών του.
Συνέχεια με τα “Operation Mindcrime”, “Speak”, “Spreading the Disease” και “The Mission” να παίρνουν κεφάλια. "Suite Sister Mary” και η Marilia Zangrandi στον ρόλο της Mary μας προσφέρει ένα ανατριχιαστικό ντουέτο με τον Tate o οποίος αξίζει να σημειωθεί ότι πάντα έδινε χώρο στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να βγουν μπροστά στη σκηνή και δεν είχε την παραμικρή συμπεριφορά ντίβας. Το “Operation: Mindcrime” παίχτηκε στην ολότητά του και το κλείσιμο με το ανυπέρβλητο “Eyes of a Stranger” άφησε το κοινό αποσβολωμένο στο κλείσιμο του πρώτου μέρους του set του Tate. Στο encore απλά μας αποτελείωσε: “Silent Lucidity”, “Jet City Woman”, “Take Hold of the Flame” (το οποίο πήρε τη θέση του “Empire” τελευταία στιγμή) και “Queen of the Reich” με έναν Tate να σκίζει το σύμπαν στα δύο με τις διαστημικές του τσιρίδες. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τουλάχιστον εκστατική σε ένα από τα καλύτερα acts που έχουν εμφανιστεί ποτέ στη σκηνή του Chania Rock Festival.
Πριν πάρουν τη σκυτάλη οι headliners της βραδιάς οι διοργανωτές ανεβαίνουν στη σκηνή για να παραδώσουν την αναμνηστική πλακέτα στους Passengers in Panic, τους νικητές του διαγωνισμού «Γιώργος Μανουσέλης» που άνοιξαν το event αλλά και για να ευχαριστήσουν τους παρευρισκόμενους για το δεύτερο στη σειρά sold-out Chania Rock Festival, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για το 2024. Όμορφες στιγμές για μία διοργάνωση που εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες κρατάει τη σημαία του σκληρού ήχου ψηλά στα Χανιά.
Το σκοτάδι πλέον έχει καλύψει το θέατρο και οι μαυροφορεμένοι πρωτεργάτες του βρετανικού gothic doom metal από το Halifax καταλαμβάνουν τη σκηνή υπό τους ήχους του εναρκτήριου “The Enemy” που πλέον έχει καθιερωθεί ως opener στα setlist τους. Παρά την ζεστή ατμόσφαιρα και την upbeat εμφάνιση του Tate που προηγήθηκε, οι Paradise Lost, με τον πηχτό, ογκώδη ήχο τους, τον επιβλητικό φωτισμό και τα καταθλιπτικά τους άσματα “Hallowed Land”, “Faith Divides Us, Death Unites Us”, As I Die”, “Forever Failure” και “Gothic” κατάφεραν να μας βυθίσουν στο γοτθικό τους έρεβος και ανάγκασαν το κοινό να τραγουδάει μαζί τους κάθε στίχο.
Μοναδική αχτίδα φωτός, ο καλοδιάθετος Nick Holmes με το φλεγματικό του χιούμορ που σχολίαζε ειρωνικά όσους παρακολουθούσαν τη συναυλία από τα μπαλκόνια των τριγύρω ξενοδοχείων με τα ποτά τους στο χέρι ενώ μας προέτρεψε να ανάψουμε τους «ψηφιακούς μας αναπτήρες» (a.k.a κινητά) πριν ξεκινήσει το “True Belief”. Η παρουσία τους με μία λέξη ήταν απλά αρχοντική, με ένα setlist που ξεκίνησε εντυπωσιακά, κάλυψε σχεδόν ολόκληρη τη δισκογραφία τους και απογειώθηκε με τα “The Last Time”, “Say Just Words”, “Embers Fire”, “No Hope in Sight” και το καταπληκτικό closer “Ghosts” από τον τελευταίο τους δίσκο. Η επιστροφή των Paradise Lost στα Χανιά μετά από 15 χρόνια σφραγίστηκε με μία πραγματικά μεγαλειώδη εμφάνιση και ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό για τον Δεκέμβρη στην επετειακή τους εμφάνιση για τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία του θρυλικού Icon.
Geoff Tate – Paradise Lost σημειώσατε Χ και κάπως έτσι ρίχνει την αυλαία του η πρώτη μέρα του Chania Rock Festival 2023, μίας άκρως επαγγελματικής διοργάνωση που κοσμεί τα μουσικά δρώμενα της επαρχίας και προσφέρει δυνατές συγκινήσεις. Τη σκυτάλη παίρνει το Chania Rock Festival 2024 και αναμένουμε τις ανακοινώσεις.
