Όμορφη μέρα η 17η Ιουνίου για την ντόπια χτζμτλική κοινότητα και προφανώς αναλαμβάνω το δύσκολο έργο της αποτίμησης της δεύτερης μέρας του Release Festival, με την γνωστή σοβαρότητα και διαύγεια που με διακρίνει. Τα νταούλια ηχούσαν ήδη από την ημερομηνία που ανακοινώθηκαν οι Helloween παρέα με τους Jinjer και ανέμενα την μέρα αυτή σαν μάννα εξ ’ουρανού για την παρατήρηση του είδους με τα ματομπούκαλα μου, όπως κάνουν οι παρατηρητές πουλιών ένα πράγμα. Έφτασα στον χώρο της πλατείας νερού αρκετά νωρίς και πρόλαβα την βροχή ευτυχώς γιατί δεν ήθελα να χάσω ούτε σταγόνα.
Οι Silent Winter με αέρα μεγάλης μπάντας έπαιζαν το power metal τους, με τρόπο εμφατικό και γούσταραν τρομερά που δεν βρέχονταν και εγώ αν ήμουν στην θέση τους, το ίδιο θα έκανα. Επειδή όμως στις συναυλίες, χωροταξικά ο καθένας έχει το μέρος του, και ελάχιστες φορές, κοινό και μπάντα αλλάζει θέσεις, παρέμεινα στην πλατεία νερού όνομα και πράμα, για να παρακολουθήσω τον Mike Livas να αποδεικνύει γιατί είναι μια πολύ καλή περίπτωση frontman, τόσο ως φωνή όσο και ως σκηνικό performance. Τα τραγούδια των Silent Winter από το ποιοτικότατο Empire of Sins (που έσκασε πρόπερσι και το είχαμε ξεδιαλέξει μέσα από πάμπολες ελληνικές κυκλοφορίες για να το παινέψουμε εδώ) είναι φοβερά έτσι και αλλιώς και με τον ήχο να είναι δυνατός/καθαρός, προκάλεσαν τον κόσμο να μην βρει καταφύγιο σε κάποιο υπόστεγο. Ενώ η καταιγίδα μαστίγωνε τις ομπρέλες και τα αδιάβροχα (οι περισσότεροι ήταν προετοιμασμένοι για την μάχη) η μπάντα, καλοπροβαρισμένη και σφιχτή σαν πέτρα, έδωσε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της.
Η βροχή σταματάει και στην σκηνή ανεβαίνουν οι Beyond the Black. Μπάντα που δεν με τρελαίνει η μουσική της και θα πρέπει κάπου εδώ να το παίξω αντικειμενικός κριτής και να μιλήσω την γλώσσα της αλήθειας, κάτι που δεν θα κάνω προφανώς. Εγώ θα καταθέσω πως ακουγόταν τρομερά δυνατά η μπότα και τα drums γενικά, οι κιθάρες ήταν ψιλοθαμένες και όλα αυτά έχουν ελάχιστη σημασία αφού οι μελωδίες ήταν γραμμένες όλες πάνω στην φωνή της τραγουδιάρας, η οποία ευτυχώς ακουγόταν. Η φωνή της κοπελιάς (γκουγκλαρα και την λένε Jennifer Haben σύμφωνα με το Metal Archives) ήταν συμπαθητική, άλλαξε και 3-4 φορές το φόρεμα της, είχε και μια εξέδρα για να φαίνεται πιο ψηλά από τους υπόλοιπους, κάποιες ιδέες στα power metal influenced by within temptation κομμάτια που άκουσα ήταν ΟΚ, συγχωρέστε με οι fans των BtB, προσπάθησα να ακούσω την πρόταση τους πριν το live, βαρέθηκα τόσο πολύ που ξεκίνησα να μαζεύω γραμματόσημα και πεταλούδες, για να ανεβάσω αδρεναλίνη. Κεφάτοι ήταν σαν μπάντα, έκαναν ωραίες ποζεριές αλλά η μουσική τους δεν με συγκίνησε τόσο ώστε να γράψω υπέροχα λόγια εδώ πέρα. Τόσα site υπάρχουν εκεί έξω, πηγαίντε αλλού να διαβάσετε για αυτούς αν καίγεστε τόσο πολύ.
Περνάμε στο εξωτικό φρούτο της μέρας. «Οι Jinjer δεν είναι και η πιο κατάλληλη επιλογή για να ανοίξουν τους Helloween», είπαν κάποιοι και από το αποτέλεσμα θα συμφωνήσω. Το κοινό καθόλη την διάρκεια της εμφάνισης τους ήταν καρφωμένο στην θέση του (για να μην χάσει τις μπροστινές θέσεις) ή στις τουαλέτες ή στο μπαρ ή στα μπεργκεράδικα. Πλήρης αδιαφορία από την συντριπτική πλειοψηφία, που όμως δεν πτόησε τους Ουκρανούς να παίξουν το υλικό τους, όσο καλύτερα γίνεται. Από πέρσι είχαμε αρκετές προσθήκες στην setlist, με τα "Ape", "Words of Wisdom", "Copycat", "Wallflower" και "Sit Stay Roll Over" να μπαίνουν στο παιχνίδι. Η Τάτυ με full aliensque style ήταν η γνωστή πάνω-κάτω-πέρα-δώθε κατάσταση, πολύ ενέργεια χαμένη για το τίποτα, τα παιδιά από κάτω ήταν άσχετα, είχαν έρθει για κολοκύθες. Πάντως η ωριμότητα του ελληνικού κοινού έχει χτυπήσει κόκκινα και να πούμε μπράβο για το αυτονόητο, δεν πετάχτηκε απολύτως τίποτα προς την σκηνή, όπως συνέβαινε παλιότερα στα ‘90s από ούγκανα που στράβωναν με τις «αταίριαστες» support μπάντες.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε τέλεια και γενικά τα προβλήματα ήχου ήταν λιγότερα από την πρώτη μέρα, οπότε η προσμονή για Helloween ήταν τεράστια. Χεβιμεταλλάδες από όλα τα μήκη και πλάτη της ελλάδας μαζεύτηκαν για να δουν τους power metal μπαμπάδες και αυτό από μόνο του, λέει πολλά για το κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Η αυλαία πέφτει και το "Skyfall" από το πρόσφατο album τους, ανοίγει ένα από τα καλύτερα metal σκηνικά που έχουν παιχτεί τελευταία. 3 κιθαρίστες, 2 τραγουδιστές και ένας υπερκινητικός μπασίστας γεμίζουν την σκηνή, με μια κολοκύθα να περιβάλει το υπερυψωμένο drum set. Από πίσω ένα τεράστιο backdrop να παίζει διάφορα βιντεάκια καθόλη την διάρκεια του set και γενικά μπορώ να ομολογήσω, πως οι Γερμανοί έχουν κάνει προσπάθεια να γεμίσουν το μάτι με όλα αυτά, αν και δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα show αντάξιο των Manowar, Sabaton, Amon Amarth κτλ. Το καλό ήταν πως οι Helloween δεν τα χρειάζονται όλα αυτά και μόνο με την υπερπλήρη setlist και τις προσωπικότητες/ταλέντα που διαθέτουν, κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Και αν προστεθούν σε όλα αυτά ο καλός ήχος, το τρελαμένο κοινό και η δροσούλα, έχεις μια τεράστια βραδιά. Θα γραφτούν πολλοί διθύραμβοι, εγώ θεωρώ πως το τέταρτο+ που ο Kai Hansen παίζει/ερμηνεύει το Walls of Jericho medley με τα "Metal Invaders" / "Victim of Fate" / "Gorgar" / "Ride the Sky" / "Heavy Metal (Is the Law)" να παλεύουν αναμεταξύντωνε για το ποιο θα ξυπνήσει τις κοιμισμένες ορμόνες της εφηβείας μου. Ίσως να ξαναέβγαλα μπιμπίκια στην πλάτη ρε μάγκες, τόσο καλά ήταν. Και ο Kiske καλός ήταν, βαριόταν λίγο (στο "I’m Alive" έδωσε πόνο) αλλά η φωνή του ήταν εκεί, σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το βατερλώ των Unisonic. Ο Deris αποτελεί μια σταθερά αμετάβλητη για τους Helloween, τραβάει το μεγαλύτερο κουπί από τους 3 τραγουδιστές και αυτό που μπορεί αυτό αποδίδει με απόλυτη τιμιότητα (ελάχιστες φορές έδωσε το μικρόφωνο στο κοινό και ανέλαβε τα περισσότερα παιχνίδια με τα κλγδ από κάτω) και μάλιστα σε κομμάτια με απαιτήσεις σε πνευμόνια ("Power", "Forever and One (Neverland)", "How Many Tears", "Mr. Gentleman").
H βραδιά κυλάει σαν νεράκι, φτάνουμε στην μεγάλη στιγμή να ακουστεί ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του heavy metal, το "Keeper of the Seven Keys" παίζεται προτελευταίο, το κοινό παραληρεί, ο Kai μάταια προσπαθεί να τους κάνει όλους να σιωπήσουν, να πει 1-2 λόγια, η μπάντα γκαζώνει και ιστορία: "Ι Want Out" με καπνογόνα, μεγάλες φουσκωτές πλαστικές κολοκύθες να πηγαίνουν πέρα δώθε κλγδ-βόλευ, αν όλο αυτό είναι τρόπος να διασκεδάζεις, εγώ είμαι μια χαρά με αυτό, πάμε για τα επόμενα, το καλοκαίρι είναι μακρύ και δύσκολο.
