Δεύτερη μέρα για το Primavera Sound 2023 και το γεμάτο πρόγραμμα του αγαπημένου φεστιβάλ συνεχίζει ακάθεκτο. Η Παρασκευή μας βρίσκει να βολτάρουμε από νωρίς για sightseeing στην πόλη, με στάσεις για παραδοσιακά tapas, cocktails και cervezas – περισσότερες μάλλον από όσες είναι λογικό να καταναλώσουμε τέτοια ώρα – όμως έχουμε μπει για τα καλά στο Καταλανικό mindset χαλαρότητας και καλοπέρασης. Έτσι στο Fòrum κατηφορίζουμε σήμερα λίγο αργότερα από όσο θα θέλαμε ιδανικά, αφού χρειάζεται και λίγη ξεκούραση για να αντέξουμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και να χορέψουμε με την ψυχή μας.
Πρώτο act της ημέρας, οι εκρηκτικοί Shellac του θρυλικού Steve Albini στο παραθαλάσσιο Dice stage του φεστιβάλ. Και η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε να ζυγίσουμε τα πράγματα για το αν θα ήταν αυτή η πρώτη μπάντα που θα βλέπαμε εκείνη την ημέρα, αφού την ίδια ώρα, οι Japanese Breakfast θα κατακτούσαν το Santander stage στην άλλη άκρη του venue. Λίγο όμως τα προσωπικά μας γούστα, λίγο και το γεγονός ότι το Primavera Sound είναι κατά δήλωση των Shellac το αγαπημένο τους φεστιβάλ στον κόσμο – γι’ αυτό και εμφανίζονται ΚΑΘΕ χρόνο σε αυτό – η επιλογή να δούμε ζωντανά τους Dudes Incredibles ήταν μάλλον η προφανής. Και μας αποζημίωσαν φυσικά, με μια εμφάνιση ό,τι πρέπει για το heavyweight κοινό του φεστιβάλ, που χρειαζόταν λίγο distortion δίπλα στο κύμα και να ακούσει κομμάτια όπως τα “Riding Bikes”, “All the Surveyors”, “Killers” και “The End of Radio”.
Η δεύτερη βασική μέρα του φεστιβάλ έμοιαζε να είναι και η πιο πολυπληθής της διοργάνωσης, πράγμα που γνωρίζαμε όχι μόνο από τα εδώ και μέρες sold-out single εισιτήρια, αλλά και από την πυκνότητα του κόσμου στον χώρο από την πρώτη κιόλας στιγμή που βρεθήκαμε σε αυτόν. Έτσι, παρά το γεγονός ότι το ιδιοφυές duo των Sparks ήταν ένα act που σίγουρα θέλαμε να απολαύσουμε για περισσότερο στο Amazon Music stage, η λογική μας έκανε να κινηθούμε με ταχύτητα προς το Santander stage και να πιάσουμε στασίδι για τις 21.10: είχε έρθει η ώρα να παρακολουθήσουμε μια από τις καλύτερες στιγμές ολόκληρης της διοργάνωσης, το set των Depeche Mode.
Ο Μάιος του 2022 βρήκε τους Depeche Mode να βιώνουν το μεγαλύτερο πλήγμα τους ως μπάντα, έπειτα από την ξαφνική απώλεια του διαχρονικού μέλους τους, Andy Fletcher. Τότε ήταν που πολλοί αναρωτήθηκαν τι θα συνέβαινε στο θρυλικό Βρετανικό συγκρότημα δίχως τον λατρεμένο Fletchy, που αν και υπήρξε το μοναδικό μέλος τους δίχως songwriting credits, ήταν παράλληλα και ένας συνδετικός κρίκος που κράτησε τους ίδιους ενωμένους στις τέσσερις δεκαετίες της μουσικής τους πορείας. Η απάντηση ήρθε βέβαια πολύ νωρίτερα από όσο περιμέναμε, με τους Depeche Mode να επανέρχονται στη δισκογραφία και σε μια νέα περίοδο για τους ίδιους – την τρίτη αν θέλετε για την ιστορία της μπάντας – με το σκοτεινά εκπληκτικό Memento Mori που κυκλοφόρησε στο τέλος Μαρτίου.
Ήταν λοιπόν η προσμονή για να ακουστεί η νέα δουλειά τους; Η περιέργεια για το πώς θα είναι χωρίς τον Andy Fletcher; Ή μήπως απλά το γεγονός ότι οι Depeche Mode είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των τελευταίων σαράντα ετών, με μερικά από τα ομορφότερα anthemic διάστασης κομμάτια του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος; Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα ήταν προφανές: οι Depeche Mode μάζεψαν στην εμφάνισή τους στο Primavera τον περισσότερο κόσμο που είδαμε ποτέ μέσα στο τριήμερο και, παρά την εμφανή συγκίνησή τους, φρόντισαν να του χαρίσουν μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που θα μπορούσε να ζητήσει.
Η αρχή έγινε με τα ολοκαίνουρια “My Cosmos Is Mine” και “Wagging Tongue” του Memento Mori, τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει για τον ενθουσιασμό που θα προκαλούσαν οι πρώτες νότες του “Walking in My Shoes” και όσα θα έπονταν στη συνέχεια. Μέσα από ένα εξαιρετικά μελετημένο set με τις κομβικότερες στιγμές της καριέρας του συγκροτήματος, οι Depeche Mode ερμήνευσαν μεταξύ άλλων και με τις φωνές του κοινού να συνοδεύουν σε ανατριχιαστικά sing along, κομμάτια όπως τα “It's No Good”, “In Your Room”, “Everything Counts”, “Precious” και “A Pain That I'm Used To”, με το “World in My Eyes” να αποτελεί ένα συγκινητικό tribute στον εκλιπόντα Andy Fletcher.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του set, ο Dave Gahan απέδειξε περίτρανα ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους frontmen όλων των εποχών, με συγκλονιστικά φωνητικά που συνοδεύονταν από ακατάπαυστο χορό και διαρκή επικοινωνία με το κοινό. (Δεν γίνεται να μην αναφερθεί μάλιστα ότι, όσο μια παρέα μεσήλικων γυναικών που στεκόταν δίπλα μας παρακινούσε τον Gahan να… το κουνήσει, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι εκείνος το έκανε και με το παραπάνω!).
“Stripped”, “John the Revelator” και το “Enjoy the Silence” θα έκλειναν την εμφάνιση του συγκροτήματος με ανθεμική διάθεση, αλλά το μεγάλο encore θα ήταν το πραγματικό highlight μιας εμφάνισης που θα θυμόμαστε για καιρό. “Just Can't Get Enough”, “Never Let Me Down Again” και “Personal Jesus” λοιπόν για το τέλος, και η γράφουσα απορεί πώς είναι δυνατόν να μην είχε ξαναδεί ζωντανά τους Depeche Mode τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και πότε θα τους ξαναδεί με την πρώτη ευκαιρία.
Με ενθουσιασμό λοιπόν από τους Depeche Mode περνάμε σύντομα στη συνειδητοποίηση ότι με τόσο κόσμο και τέτοια απόσταση ανάμεσά μας, το project του να προλάβουμε έστω στο κλείσιμο Four Tet στο Amazon stage είναι αδύνατο, γι’ αυτό και παραμένουμε εκεί που είμαστε. Στις 23.00 ακριβώς άλλωστε, ο Kendrick Lamar πρόκειται να καταλάβει το Estrella Damm stage.
“N95”, “ELEMENT.” και “A.D.H.D.” λοιπόν για την είσοδο του rapper στο stage, με τον κόσμο από κάτω παραδόξως να μην παραμένει στο σύνολό του για να τον ακούσει μετά τους Depeche Mode. Άβυσσος η ψυχή των φεστιβαλιστών, αλλά καλύτερα για εμάς που θα απολαμβάναμε με περίσσια θέα και άνεση κινήσεων τα pyro effects στο “King Kunta” που θα ερχόταν στη συνέχεια, αλλά και ένα μεγαλειώδες set 24 παρακαλώ κομματιών.
Cool αλλά και προσιτός, σε φοβερή φόρμα, ο Kendrick Lamar αποδεικνύει και στη ζωντανή του εμφάνιση στο Primavera Sound γιατί είναι ο μεγαλύτερος εν ζωή rapper στον κόσμο – royal DNA indeed – με το νεανικό κατά κύριο λόγο κοινό να παραληρεί στο άκουσμα επιτυχιών όπως τα “m.A.A.d city”, “DNA.”, “HUMBLE.” και “Bitch, Don't Kill My Vibe” και με τον ίδιο να παρουσιάζει για πρώτη μάλιστα φορά ζωντανά τα “Nosetalgia” και “Sidewalks”, covers των Pusha T και The Weeknd αντίστοιχα. Και επειδή ο Lamar συνδεόταν και με δεσμούς αίματος με ακόμη έναν rapper που είχε εμφανιστεί στο φεστιβάλ νωρίτερα στην ημέρα, λίγο πριν το τέλος, ο Baby Keem εισβάλει στη σκηνή για να τον συνοδέψει στα “vent” και “family ties”, λίγο πριν το “Savior” δώσει το σήμα της λήξης σε μια εμφάνιση-φωτιά. Το μόνο σχόλιό μας για αυτήν δεν είναι άλλο από αυτό για τον ήχο, που τον θέλαμε ομολογουμένως λίγο πιο ψηλά.
Βρισκόμαστε αισίως μετά τα μεσάνυχτα και, όσο περιμένουμε στο μπαρ για την απαραίτητη ενυδάτωση, ανυπομονούμε για την εμφάνιση του Fred again.. στο Santander stage. Και δεν είμαστε και οι μόνοι αν κρίνουμε από τον κόσμο που συρρέει στον χώρο μαζικά. Όχι άδικα αν σκεφτεί κανείς ότι ο Frederick John Philip Gibson (όπως είναι και το κανονικό του όνομα), μοιάζει να είναι το πιο hot όνομα εκεί έξω στον electro/downtempo κόσμο, πότε με συνεργασίες με τον Skrillex και τον Four Tet, και πότε ως protégé και collaborator του Brain Eno.
Μπαίνοντας λοιπόν με τα “Kyle (I Found You)”, “Bleu (better with time)” και “Baby Again..”, ο Fred again.. δίνει σήμα για να ξεκινήσει ο ξέφρενος χορός, με τα visuals μάλιστα πίσω του αρωγό στο να ανέβει για τα καλά το mood. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το συγκεκριμένο set πέρα από αυτό: αν υπάρχει ένα dance act που πρέπει οπωσδήποτε να δείτε αυτή τη στιγμή, αυτό είναι ο Fred again…
Skrillex για τη συνέχεια στο main stage και είχαμε όλη την καλή διάθεση να ακούσουμε το πρώτο μέρος της εμφάνισής του. Να όμως που το σύμπαν είχε άλλα σχέδια, αφού με το που ο Sonny John Moore εμφανίστηκε στη σκηνή για τα τρία πρώτα κομμάτια του – τα “Make It Bun Dem”, “Right In” και “Scary Monsters and Nice Sprites” – ένα ατύχημα με τα ομολογουμένως τεράστια pyro effects θα προκαλούσε μια μικρής έκτασης πυρκαγιά που θα τον σταματούσε. Και μπορεί το crew του φεστιβάλ να έσπευσε άμεσα και η αποκατάσταση να ήρθε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, εμείς όμως είχαμε ήδη ξεκινήσει για την άλλη άκρη του venue για κάτι που περιμέναμε κυριολεκτικά για χρόνια: τους Unwound.
03.00 το πρωί λοιπόν, και το DIY ethos της post-hardcore μπάντας από τη Washington κατακλύζει το μικροσκοπικό Plenitude stage που μαζεύει εκείνη την ώρα το πιο niche κοινό του φεστιβάλ. Οι Unwound είναι ένα από τα πιο σημαντικά acts της φετινής διοργάνωσης, στην πρώτη τους περιοδεία έπειτα από περισσότερο από δύο δεκαετίες σιγής. Και για καλή μας τύχη, το συγκρότημα επιβεβαιώνει με την εμφάνισή του ότι το cult following που έχει δημιουργήσει έπειτα από τη διάλυσή του το 2002 μόνο τυχαίο δεν είναι.
Έτσι, “Envelope”, “Hexenzsene”, “New Energy” και “Corpse Pose”, αλλά και “For Your Entertainment”, “Usual Dosage” και “Valentine Card”, μας κάνουν να ξεχάσουμε την κούραση που έχουμε συσσωρεύσει και να χτυπηθούμε μαζί με το κοινό, σκεπτόμενοι πόσο τυχεροί είμαστε που βρισκόμαστε μάρτυρες αυτής της εμφάνισης. Μετά το σβήσιμο με το εκρηκτικό “Were Are and Was or Is”, μεταφερόμαστε στη διπλανή σκηνή για να πάρουμε μια τελευταία γεύση από τους Lebanon Hanover και τον σκοτεινό τους κόσμο και λίγο πριν τις 05.00 παίρνουμε την απόφαση ότι η ξεκούρασή μας προέχει. Άλλωστε η τελευταία μέρα στο φεστιβάλ πρέπει να μας βρει έτοιμους.
