Primavera Sound 2023, ημέρα τρίτη. Τρίτη και τελευταία για το φεστιβάλ που μέχρι στιγμής μας έχει πάρει τα μυαλά και το μόνο σίγουρο είναι ότι η τελευταία γεύση αυτού θέλουμε να κρατήσει μέχρι το πρωί. Γι’ αυτό και μεταβαίνουμε στο Fòrum αργά, έχοντας σκοπό να απολαύσουμε το πρώτο act της ημέρας λίγο μετά τις 21.00 το βράδυ, συντηρώντας μέχρι εκείνη την ώρα δυνάμεις. 
Στη Santander stage ανεβαίνει λοιπόν η St. Vincent, που μπαίνει δυναμικά με το παλαιότερο μα αγαπημένο “Digital Witness”, επιστρέφοντάς μας στο 2015 όταν και κυκλοφόρησε ο ομώνυμος δίσκος της. Με περίσσιο κέφι και δυναμισμό, η σαραντάχρονη Anne Erin Clark και η εξίσου ταλαντούχα μπάντα της παρουσιάζουν ένα καλοδουλεμένο set 15 επιτυχιών της, όσο ο ήλιος πέφτει και οι ρυθμοί του φεστιβάλ είναι ακόμη χαλαροί, με τον κόσμο να απολαμβάνει τη συναυλία είτε καθιστός σε πηγαδάκια, είτε με μια μπύρα στο χέρι. Με την τελευταία της δισκογραφική δουλειά – το Daddy's Home – να έχει κυκλοφορήσει το 2021, η St. Vincent παρουσιάζει κομμάτια αυτής στο κοινό, όπως τα “Down”, “Pay Your Way in Pain”, αλλά και το ομώνυμο, χωρίς φυσικά να ξεχνά παλαιότερα hits σαν το “New York”, που το κοινό μοιάζει να ξέρει απ’ έξω και να απολαμβάνει με την ψυχή του. Effortlessly cool, άρτια στα φωνητικά της και ιδιαίτερα φρέσκια ως παρουσία που απολαμβάνει αυτό που κάνει onstage, θα την βλέπαμε με μεγάλη ευχαρίστηση ξανά και πολύ άμεσα.
Και μπορεί η St. Vincent να έκλεισε την εμφάνισή της με τα μοναδικά “Fear the Future”, “Your Lips Are Red” και “The Melting of the Sun”, εμείς όμως βρισκόμασταν ήδη καθ’ οδόν προς το Amazon Music stage, μιας που μια πολύ αγαπημένη μπάντα των τελευταίων δύο δεκαετιών θα εμφανιζόταν εκεί στις 22.10. Ο λόγος για τους Αμερικανούς The War On Drugs του χαρισματικού τραγουδιστή και κιθαρίστα, Adam Granduciel, το κοινό των οποίων ήταν μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από όσο περιμέναμε. Καθόλου άδικα φυσικά, αφού το βραβευμένο με Grammy Award συγκρότημα παρουσίασε ένα set βαθιά συγκινητικό, με την ατμόσφαιρα να μοιάζει από τις πρώτες κιόλας νότες μυσταγωγική όσο και dreamy – οι φούσκες που φυσούσε μια παρέα μπροστά μας διαρκώς έδεναν άλλωστε υπέροχα με τα συναισθήματα που δημιουργούσε η μπάντα στο άκουσμά της. “Come to the City”, “Pain”, “Red Eyes” και “I Don't Wanna Wait” ήταν τα κομμάτια που θα άνοιγαν την εμφάνισή τους, δίνοντας πάσα στη συνέχεια σε επιτυχίες όπως τα “Eyes to the Wind” και ”Under the Pressure” που το ενθουσιώδες κοινό φάνηκε να περίμενε πολύ, με τους War On Drugs να χαρακτηρίζονται ως μια από τις πιο αγαπημένες μας εμφανίσεις σε ολόκληρο το φεστιβάλ. Δεν βλέπουμε την ώρα να τους δούμε και στα μέρη μας – το Ηρώδειο φαντάζει ως το κατάλληλο venue για να τους υποδεχθεί.
Προτού ωστόσο τελειώσουν οι War On Drugs, το καθήκον μας βάζει πάλι σε κίνηση, αφού η εκρηκτική Caroline Polachek αναμενόταν να κατακτήσει την κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, το Estrella Damm stage, στις 22.45. Και δεν γινόταν φυσικά να χάσουμε την εμφάνισή της, πόσο μάλλον με την ίδια να έχει κυκλοφορήσει φέτος έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το Desire, I Want to Turn Into You. Ανοίγοντας λοιπόν με το album opener, το “Welcome to My Island”, η Polachek ξεκίνησε μια από τις αδιαμφισβήτητα καλύτερες εμφανίσεις ολόκληρου του Primavera Sound 2023, αποδεικνύοντας γιατί θεωρείται επάξια μια από τις πιο σημαντικές παρουσίες στον κόσμο της experimental pop αυτή τη στιγμή. Με τη φωνή της να εντυπωσιάζει – μαζί με ολόκληρη την κινησιολογία της επί σκηνής – η Polachek μάγεψε το φανατικό κοινό που έχει αποκτήσει είτε μέσα από τις πρόσφατες κυκλοφορίες της, είτε από τα χρόνια που συμμετείχε στο indie pop act των Chairlift, έχοντας μάλιστα σύμμαχο και ένα μοναδικό σκηνικό για να δένει ατμοσφαιρικά ολόκληρα τα στοιχεία της performance της. “Pretty in Possible”, “Bunny Is a Rider”, “Sunset” και “Ocean of Tears Billions” ήταν μόλις μερικά από τα κομμάτια που παρουσίασε στο κοινό, για να κλείσει με τα “Caroline Shut Up”, “Smoke” και “So Hot You're Hurting My Feelings”. Παρά το γεγονός ότι για πολλούς θεωρείται στα 37 της ως ένα act με ορισμένα περιθώρια εξέλιξης από εδώ και στο εξής, εμείς νιώσαμε σαν να είδαμε μια καλλιτέχνη που το μέλλον της ανήκει.
Σύντομο πέρασμα στη συνέχεια από τη Βρετανίδα παραγωγό Nia Archives στο Cupra stage, που φάνηκε να διασκεδάζει για τα καλά το κοινό, όπως και από την φοβερή Αμερικανίδα από την Αιθιοπία Kelela, που όμως έμοιαζε να αδικείται από τον ήχο του Ron Brugal stage, για να στηθούμε εγκαίρως για ένα από τα πιο hyped acts των τελευταίων ετών: τους Måneskin. Στο Amazon Music stage ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς για να δει τον Damiano David και την παρέα του, το συγκρότημα των οποίων ξεπήδησε από το Ιταλικό X Factor του 2017 για να κατακτήσει τελικά την Ευρώπη μετά τη νίκη του στη Eurovision του 2021. Ήταν λοιπόν τεράστια η απορία μας ως προς το τι θα βλέπαμε τελικά από εκείνους στη σκηνή του Primavera, αφού – ας είμαστε ειλικρινείς – η μουσική των Måneskin, όσο κι αν το έχουν προσπαθήσει και παρά την παγκόσμια πλέον επιτυχία τους, μοιάζει να μην ακούγεται.
Όταν λοιπόν στις 00.40 εμφανίστηκαν στη σκηνή υπό τις πραγματικά εκκωφαντικές κραυγές του νεαρότερου κοινού του φεστιβάλ, οι Måneskin μας έβαλαν μάλλον στη θέση μας, αφού αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι το είδος τους και οι μέχρι τώρα δουλειές τους σίγουρα δεν μας ταιριάζουν μουσικά, ήταν τέτοια η ενέργειά τους και η συνολική τους παρουσία, που καταλάβαμε πώς εξηγείται τελικά όλο το φαινόμενο που έχουν δημιουργήσει. Βοηθά βέβαια και το nostalgic ’70s rock/glam ρεύμα στο οποίο ανήκουν, και που μάλλον δημιούργησαν συγκροτήματα σαν τους Gretta Van Fleet, αλλά ας μην ξεχνάμε και το προφανές hotness overload που δημιουργούν τα ίδια τα μέλη του συγκροτήματος στο πέρασμά τους. Αξιοπρεπείς λοιπόν, παρά τις προφανείς τους ελλείψεις και μάλλον καλοί για αυτό που είναι: ένα act που μπορεί να συστήσει σε νεότερα κοινά το πνεύμα του rock n’ roll, αρκεί βεβαίως στη συνέχεια να ψαχτούν με άλλα, πραγματικά καλά πράγματα και να τους ξεπεράσουν σε δύο καλοκαίρια.
Μετά λοιπόν από μια γεύση από τα “Don’t Wanna Sleep”, “Gossip”, “Zitti e Buoni” και “Own My Mind”, κατευθυνόμαστε στην Estrella Damm stage για την αδιαμφισβήτητη superstar της ημέρας, την εκρηκτική Rosalía. Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί το ότι η επιλογή σκηνής εκείνη την ώρα στο φεστιβάλ ήταν πραγματικά δύσκολη, αφού οι Death Grips ήταν το έτερο huge act που θέλαμε διακαώς να δούμε. Κάτι όμως η επιστροφή της Rosalía στη βάση της, την Βαρκελώνη, έπειτα από τέσσερα χρόνια απουσίας, κάτι και το κοινό που κάλπαζε με ενθουσιασμό προς το stage που θα εμφανιζόταν, η απόφαση πάρθηκε για εμάς παρότι θα την βλέπαμε έτσι κι αλλιώς λίγες εβδομάδες μετά στην Αθήνα και στο Release Athens x SNF Nostos. Και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει καλύτερη επιλογή.
Με το “Saoko” να δίνει το σήμα της έναρξης στην εμφάνισή της, η Motomami της καρδιάς μας μας έβαλε τα γυαλιά μέσα από ένα set-φωτιά με τουλάχιστον 50.000 κόσμο σε κατάσταση έκστασης και την ίδια να μοιάζει έτοιμη να αντιμετωπίζεται σε λίγα μόλις χρόνια από τώρα σαν ένα act επιπέδου Beyoncé που θα γεμίζει για πλάκα ολόκληρα στάδια. “Bizcochito”, “La Fama” και “De Aquí No Sales/Bulerías” θα έρχονταν στη συνέχεια ενός show, με αξιομνημόνευτα χορευτικά από την ίδια και ένα ολόκληρο επιτελείο συνεργατών της και μια τηλεσκηνοθεσία που έδινε διαρκώς την αίσθηση παρακολούθησης ενός video στο TikTok, στο οποίο όμως πρωταγωνιστούσαμε και εμείς ως κοινό. Κι αυτό μιας που η Rosalía – εντελώς ακομπλεξάριστη και βαθύτατα συγκινημένη (η ίδια μιλούσε συνεχώς στα καταλανικά απευθυνόμενη στο κοινό) – δεν θα έχανε την ευκαιρία να δώσει η ίδια το μικρόφωνο σε μερικούς τυχερούς και τυχερές που την περίμεναν ευλαβικά από νωρίς στο μπροστινό σημείο της σκηνής.
“La Noche De Anoche”, “Linda”, “Despechá”, “Hentai”, “Motomami” και πολλές ακόμη από τις τεράστιες επιτυχίες της θα έρχονταν στη συνέχεια, με τον λαό της Βαρκελώνης να τραγουδά και να χορεύει με την καρδιά του και τα κινητά τηλέφωνα να μην σταματούν στιγμή να βιντεοσκοπούν το υπερθέαμα που λάμβανε χώρα στο Fòrum, venue στο οποίο η Rosalía ανέφερε πως δεν πίστευε ποτέ πως θα εμφανιζόταν ως headliner του αγαπημένου της φεστιβάλ στον κόσμο. “Malamente”, “Chicken Teriyaki” και “CUUUUuuuuuuuute” θα έδιναν το σήμα της λήξης κι εμείς θα ήμασταν στο τέλος πραγματικά ευτυχείς που βρεθήκαμε σε αυτή τη συναυλία στο μέρος από όπου ξεκίνησαν όλα για μια από τις πιο ελπιδοφόρες καλλιτέχνιδες της γενιάς μας.
Διάλειμμα για λίγη ξεκούραση στο Press Lounge και ίσα που προλαβαίνουμε στη συνέχεια το κλείσιμο της Charlotte de Witte στο Amazon Music stage, όπου και έχουν μαζευτεί όλοι οι ravers του φεστιβάλ. Εμείς όμως λαμβάνουμε θέση για να ακούσουμε στη δίπλα σκηνή τον JPEGMAFIA που μπαίνει δυναμικά με “Jesus Forgive Me, I Am a Thot” και “Lean Beef Patty” με το κοινό να μην χάνει ούτε λίγο την ενέργειά του καθ’ όλη τη διάρκεια ενός ultra-fun και cool set. Τι πιο cool άλλωστε από μια a capella ερμηνεία του “Call Me Maybe” της Carly Rae Jepsen – με σύσσωμο το κοινό να συνοδεύει – προτού μπει το επικό “Scaring The Hoes” από τη συνεργασία του με τον Danny Brown. Με “Fentanyl Tester” για το τέλος, έχει έρθει η ώρα πια να μεταφερθούμε παραλιακά για λίγο χορό.
Overmono λοιπόν στο Plenitude stage, όπου ήρθαμε για να θυμηθούμε πόσο ωραία τα περάσαμε στο set τους στο εγχώριο ADD Festival – είναι άλλωστε σίγουρα οι νέοι Bicep – και στον ορίζοντα φαίνονται κεραυνοί που δημιουργούν ένα πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα όσο οι τελευταίοι φεστιβαλιστές παραμένουν στο Fòrum δίχως η κούραση να τους καταβάλει. Οι last-men-standing έχουν βέβαια στόχο να το ξημερώσουν στο παραδοσιακό κλείσιμο του φεστιβάλ από τον σπουδαίο DJ Coco, που στο Cupra stage παίζει unapologetically fun ήχους στους οποίους κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί.
Ένα pre party και τρεις ακόμη γεμάτες ημέρες μετά, λοιπόν, το Primavera Sound Festival 2023 έχει έρθει στο τέλος του. Ραντεβού ξανά στο Parc Del Fòrum την επόμενη χρονιά, σε ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο.
