To live των Amenra ήταν ένα από τα μουσικά γεγονότα της Αθήνας, την εβδομάδα που μας πέρασε και αυτό από μόνο του, δείχνει το πόσο σημαντικό έχει γίνει το group για το ελληνικό κοινό. Και μόνο το γεγονός ότι έγινε sold out ένας χώρος σαν το Gagarin, ενώ είχε προηγηθεί η πρόσφατη εμφάνιση τους στο Rockwave Festival, αποδεικνύει την κατακόρυφη αύξηση της δημοτικότητας του σχήματος. Οι Amenra πλέον δεν αφορούν μια μικρή κάστα ακροατών, που ίσως κάποτε να ήταν σαν κάποιο σκοτεινό cult αλλά φαίνεται πως έχουν αποκτήσει μια mass υπόσταση, που προφανώς και περιλαμβάνει άτομα που έχουν επιφανειακή σχέση με την μουσική τους. Κάτι που συμβαίνει με όλες τις μπάντες που ξεπερνούν αυτό το λεπτό όριο του υπόγειου και υπέργειου κόσμου της μουσικής. Κάπως έτσι θα τελειώσουμε την αναφορά σε ό,τι αρνητικό βιώθηκε στην πρόσφατη συναυλία των Amenra.
Προφανώς και μεγάλο κομμάτι του κοινού δεν προσήλθε στην συναυλία με σκοπό τον πλήρη συντονισμό πομπού και δέκτη, ευτυχώς το group που ακούει στο όνομα Amenra δεν ασχολείται με το τι νιώθει ο κάθε ακροατής που παραβρίσκεται στις συναυλίες. Δεν αφορά τους Amenra το αν εισπράττεις ή όχι το νόημα των στίχων ή την ένταση της μουσικής. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι δεν επιθυμεί κανένας από το group κάποια διάδραση με το κοινό και αυτό ίσως να διέφυγε της αντίληψης πολλών, οι οποίοι μάλλον θεώρησαν ότι ήρθαν σε ένα ακόμα live. Πιθανότατα δεν θα επιστρέψουν ή ίσως επιστρέψουν με εντελώς διαφορετική διάθεση θέασης του συγκεκριμένου show. Ας πάμε όμως στα πεπραγμένα.
Οι Βέλγοι βρίσκονταν ακόμα μια φορά στον δικό τους περιφραγμένο συναισθηματικά χώρο επί σκηνής και έκαναν αυτό που κάνουν πάντα. Με setlist βγαλμένο από όνειρο ή εφιάλτη, ανάλογα από ποια πλευρά θες να το δεις, η απόδοση της μπάντας καθόλη την διάρκεια της εμφάνισης παρέμεινε στο ίδιο επίπεδο. Το πιο υψηλό. Αυτό που μας πρόσφερε από πάντα, ακόμα και αν οι άνθρωποι που βρίσκονταν από κάτω μπορούσαν να μετρηθούν με 10αδες και όχι με 100αδες. Είσοδος με "Razoreater" και έξοδος με "Diaken". Οι ενδιάμεσες στάσεις ήταν αρκετές αλλά ας σταθούμε στο προσωπικά αγαπημένο μου "Am Kreuz". Οι Amenra πρέπει να επαναφέρουν τραγούδια σαν αυτό στην συνθετική τους παλέτα. Η ένταση συνθέσεων σαν αυτή, είναι απολύτως απαραίτητη για ένα group σαν τους Βέλγους, ώστε να μην γίνουν μια ακόμα νερόβραστη post sludge metal μπάντα. Η hardcore επιθετικότητα είναι το απόλυτο χαρακτηριστικό μιας αισθητικής που προκαλεί τον ακροατή και ουσιαστικά τον ξεκουράζει από τις ατμοσφαιρικές διαδρομές (που ίσως στο τελευταίο album, σε αρκετές περιπτώσεις δεν οδηγούν πουθενά). Έτσι ήταν σχετικά προβλέψιμο το γεγονός πως σε κομμάτια όπως το "Het Gloren", οι αντιδράσεις ήταν πιο χλιαρές. Δεν συνέβη το ίδιο και με το "A Solitary Reign", ίσως το μοναδικό mega hit που διαθέτει η μπάντα και θεωρώ απαγορευτικό, σε αυτή την φάση, να μην εντάσσεται στην setlist. Το τέλος της συναυλίας σηματοδοτεί την έναρξη της αναμονής μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούν οι δρόμοι μας.
Την βραδιά άνοιξαν οι Sevengill, τους οποίους θυμόμουν αρκετά πιο prog στον δίσκο Atem. Φαίνεται ότι η πορεία τους πλέον είναι αρκετά πιο κοντά στο post metal. Οι μακροσκελείς instrumental συνθέσεις τους είχαν όλα τα τυπικά στοιχεία του ήχου, οι απότομες μεταβολές των θεμάτων σε live περιβάλλον προκαλούν ένα μικρό σχετικά ενδιαφέρον αλλά δυστυχώς δεν εκπλήσσουν κανέναν. Αντίθετα στην τελευταία σύνθεση που μας παρουσίασαν και δεν μπορώ να εντοπίσω στο Bandcamp της μπάντας, τα black φωνητικά έδωσαν μια επιπλέον υφή στο αποτέλεσμα. Σίγουρα μου άρεσαν όσες φορές, προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι λιγότερα ατμοσφαιρικό και περισσότερο groovy (όπως εκεί στα τελειώματα των "Sea I: Starless Dome" και "Sea II: A Thousand Lives" ). Σίγουρα αν συνεχίσουν να πειραματίζονται και να διαχειριστούν τις επιρροές τους, θα δούμε μεγάλη εξέλιξη εκ μέρους τους.
