Ήταν άνοιξη του 2002 όταν αγόρασα το άλμπουμ Raw Melody Men των Νew Model Army. Αγορά ριψοκίνδυνη σαν αυτά που κάναμε πιο συχνά τότε, χωρίς να έχω ακούσει καθόλου την μουσική τους. Από την πρώτη νότα και μπασογραμμή του "Whirlwind" στο cd-player του αυτοκινήτου, ενεργοποιήθηκε, μέσα μου, κάτι ανεξήγητο. Πόσες φορές μπορεί να τύχει αυτό στη ζωή σου; Όταν μπήκε και η φωνή του Justin όλα πλέον είχαν τελειώσει, μάλλον είχα μεταφερθεί σε ένα πλαίσιο μόνιμης μαγείας.
Επί 4 μήνες, θυμάμαι, άκουγα παντού και πάντα αυτό το εκπληκτικό live album τους. Όλα είχαν ριζωθεί μέσα μου, ήταν ό, τι ακριβώς χρειαζόμουν να ακούσω εκείνα τα χρόνια. Τα χρόνια που ακολούθησαν τους είδα 4 φορές, όμως, ίσως, καμία να μην ήταν όπως αυτής της προηγούμενης Παρασκευής. Παρασκευή βράδυ, λοιπόν, σε μια κουρασμένη πόλη, επιτέλους, μετά από 2 χρόνια αναμονής, όπως είπε και ο ακούραστος ονειροπόλος Justin Sullivan "Θα τα πούμε σε δυο χρόνια αν δεν καταστραφεί ο κόσμος, να προσέχετε ο ένας τον άλλον και καλή τύχη, γιατί θα τη χρειαστούμε", με αυτό το χαμογελάκι, το γεμάτο πάθος και αλήθεια.
Με μια μικρή καθυστέρηση οι Kidney Black, μια νέα ελληνική μπάντα με μέλη γνώριμα πρόσωπα της εγχώριας σκηνής και επιρροές από τον ήχο των Wipers και ό, τι επακολούθησε αυτών, ξεκίνησαν το set τους, ζεσταίνοντας τον χώρο. Θα προτιμούσα λίγο πιο καθαρό τον ήχο γιατί κάπου - κάπου μπούκωνε αλλά για το στιλ που παίζουν είναι πολύ καλοί, πόσο μάλλον για παρθενική εμφάνιση. Επίσης
σημαντικό να βλέπεις μέλη των γκρουπ, να να είναι μετά κάτω στους fans, στην πρώτη γραμμή -αυτό μας μεταφέρει και σε μια άλλη εποχή, όχι τόσο δήθεν ας πούμε.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να ήταν αλλιώς, όταν στη σκηνή βγαίνουν οι New Model Army και ο Justin Sullivan, ο οποίος έγινε 66 χρονών και του οποίου το πάθος και την ειλικρίνεια στη σκηνή την έχουν ελάχιστοι. Μια μπάντα που γιορτάζει τα 42 χρόνια πορείας της από τότε που δημιουργήθηκε στο Bradford: ο συνδετικός κρίκος, ο μοχλός, ο εγκέφαλος, ο επιμένων ονειροπόλος Justin Sullivan μαζί με τη σταθερή σύνθεση του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια (Michael Dean,Dean White,Ceri Monger), ολόκληρο το team τους κοντά και πίσω στη σκηνή που τους βοήθαγε με κάθε τρόπο (ακόμα και "κρυφή" κιθάρα υπήρχε) και φυσικά οι hardcore οπαδοί τους που τους
ακολουθούν όπου παίζουν και είναι, κάθε φορά, τόσο συγκινητικοί.
Μόλις ξεκινάει ο κυκλικός ρυθμός της κιθάρας στο "Christian Militia", από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά,Vengeance, φτιάχνεται η εισαγωγή και μετά ακολουθεί η κινητήρια γραμμή του μπάσου, σταθερή και αδυσώπητη. Το κοινό αρχίζει και τραγουδάει με το που ξεκινάει ο Justin να κελαηδήσει την πρώτη λέξη -είναι το πρώτο σημάδι, η πρώτη υποψία ότι θα ακολουθήσει μια πολύ δυνατή νύχτα. Είναι μαγικός ο τρόπος που προσεγγίζουν τα κομμάτια, ειλικρινά σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, κάπου εκεί στα τέλη των 80s με αρχές των 90s. Προσωπικά λάτρεψα την 80s προσέγγιση στον ήχο σε σχέση με άλλες φορές, με τα απίθανα ντραμς και
το κολασμένα χορευτικό μπάσο να σε μεταφέρουν στα video από The Tube και το 1984. Ολόκληρο το set τους βασίστηκε σε εκείνη κυρίως την περίοδο - ένα τεράστιο δώρο. "This group is everyhing that we ever wanted and the songs are all that we felt loved and believed in", έγραφε το οπισθόφυλλο του Vengeance. Αλήθεια, τι έχει αλλάξει από τότε?
Αυτό το καταλαβαίνει και το αφουγκράζεται εδώ και χρόνια και το κοινό τους, που αποτελείται κυρίως από κάθε λογής μουσικόφιλους, punks ,goths, metalheads κ.τ.λ., κ.τ.λ. Oι New Model Army, όμως, χαρακτηρισμένοι ως Punk,post punk,gothic,folk rock, metal με soul επιρροές είναι κάτι πέρα από αυτό, και από όλα αυτά, είναι μια σπάνια περίπτωση αυθεντικότητας, πάθους και ψυχής που οδηγείται από
έναν 'Ανθρωπο - ορισμό των βασικών εννοιών του Rock n roll: Αλήθεια, ειλικρίνεια, σοβαρότητα, αισθαντικότητα.
Παίξανε περίπου δύο ώρες και κάτι με τεράστιο encore ("Snelsmore Wood", "Green and Grey", "Inheritance", "No Rest", "Betcha") και μας αφήσανε με το στόμα ανοιχτό, δεν κούρασαν ούτε δευτερόλεπτο και δικαίως αποθεώθηκαν. Χόρεψα μέχρι τελικής πτώσης με
νοσταλγία, με την ανάμνηση παλιότερων χώρων όπου χόρευα με τη μουσική τους - μια μπάντα που αγάπησα τόσο πολύ και θα μου
θυμίζουν πάντα το γιατί στις συναυλίες τους και πόσο μάλλον σε αυτήν, που, για μένα, ήτα, νομίζω και η καλύτερη που τους έχω δει. Καιρό έχω να δω κόσμο να χαμογελάει αληθινά μετά από συναυλία και να έχει τραφεί η ψυχή του.
''Οι σταθμοί ηλεκτρικής ενέργειας είναι αλλόκοτοι. Αν σταθείς στη μέση ενός πραγματικά ισχυρού τέτοιου
σταθμού, νιώθεις μια αληθινή περίεργη ατμόσφαιρα και ακούς αυτό το βόμβο. Αισθάνεσαι τον
ηλεκτρισμό γύρω σου. Αυτό είναι απόλυτα ονειρικό για μένα''
Το μοναδικό setlist τους:
Christian Militia
Lust for Power
Never Arriving
Here Comes the War
Believe It
1984
The Charge
Devil's Bargain
Maps
Where I Am
Angry Planet
Born Feral
Before I Get Old
Vagabonds
The Hunt
Fate
Ballad of Bodmin Pill
Εncore:
Snelsmore Wood
Green and Grey
Inheritance
No Rest
Betchare:
