Την Κυριακή που πέρασε ήταν μια γλυκιά βραδιά, συνθήκες ιδανικές για να πάει κανείς στο γήπεδο, θα το είχα κάνει σίγουρα μια και είχε σπουδαίο ματς η ομάδα μου αν δεν έπαιζαν “μπάλα” στο μέγαρο μουσικής οι Tindersticks. Με το μυαλό μου στην τελική έκβαση του αγώνα μπήκα στην αίθουσα “Αλεξάνδρα Τριάντη” λίγο πριν τις εννιά που θα ξεκίναγε η συναυλία όπου οι περισσότερες από τις 1600 θέσεις της οποίας ήταν κατειλημμένες ήδη. “Άραγε ο Stuart Staples υποστηρίζει την ομάδα της πόλης του την Νότιγχαμ Φόρεστ? ” ήταν η τελευταία σκέψη μου λίγο πριν κλείσουν τα φώτα της αίθουσας, ανοίξουν τα φώτα της σκηνής, εμφανιστεί το συγκρότημα και με τις πρώτες νότες το willow μπούμε στον κόσμο του για τις επόμενες δύο ώρες
Η φωνή του Staples σπασμένη λίγο αλλά πάντα ερωτεύσιμη και ζεστή, κάνει ακόμα να κοκκινίζουν οι παρειές νεάνιδων και νέων και όχι μόνο αν κρίνω από τις διακριτικές αντιδράσεις των διπλανών μου. Τα τραγούδια αλλά και τα συναισθήματα άρχισαν να εναλλάσσονται με ρυθμούς κινηματογραφικής ταινίας, μερικές “σεκάνς” παρακάτω πλαισίωσαν το συγκρότημα μια ορχήστρα εγχόρδων, ο τρομπετίστας Terry Edwards και η τραγουδίστρια Gina Foster επιβεβαιώνοντας την φήμη της μπάντας ως κινηματογραφικής.
Εκτός από τον εξαιρετικό ήχο ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται για τον λιτό μεν αλλά πολύ ουσιαστικό φωτισμό της σκηνής που έδινε χρώματα και εντάσεις ανάλογες του τραγουδιού με κορυφαία στιγμή το μαύρο φόντο όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Johnny Guitar", ευθεία σινεφίλ αναφορά στην ταινία του Nicholas Ray.
Αξίζει δε να αναφερθεί πόσο σημαντική είναι η επιλογή του χώρου να διευρύνει την γκάμα των καλλιτεχνών με είδη διαφορετικά της κλασικής μουσικής, διαμορφώνει έτσι κριτήριο σε κοινό που δεν παρακολουθεί κλασική μουσική για το πόσο σημαντικό πράγματα είναι σε μια παράσταση η ποιότητα του ήχου, ο φωτισμός τα σκηνικά και βγαίνουν κερδισμένοι όλοι.
Το δίωρο ταξίδι στην γλυκιά μελαγχολία των Tindersticks κράτησε δύο ώρες, είχαμε δύο ανκόρ, ένα προγραμματισμένο με τρία τραγούδια και ένα κανονικό πράγμα με ένα τραγούδι για τον χειμώνα που έρχεται, τον όποιο χειμώνα, σαν ζακέτα για το κρύο, μάλλον καλύτερα σαν σακάκι μάλλινο σε γήινο χρώμα σαν αυτό του Stuart Staples.
Βγαίνοντας από το κτήριο περπάτησα πολύ πριν γυρίσω σπίτι, γεμάτος σκέψεις για την συναυλία και τα συναισθήματα που μου γέννησε αυτή, πολύ ώρα αργότερα στην οθόνη της τηλεόρασης ενός καφέ που έδειχνε αθλητικά είδα τους τίτλους τέλους μιας πολύ καλής βραδιάς.
