Αρκετός κόσμος επέλεξε να περάσει την πρώτη “κρύα” βραδιά του φετινού φθινοπώρου στο Θέατρο Βράχων, παρέα με την ζεστασιά του βρετανικού prog των θρυλικών Jethro Tull. Ο Ian Anderson, ως ένας σύγχρονος Σάτυρος, μας ταιριάζει σαν rock φυσιογνωμία και το ελληνικό κοινό τον αγαπά σαν δικό του άνθρωπο, αφού βλέπει έναν επίμονο καλλιτέχνη σε μια προχωρημένη ηλικία να μην δέχεται να συμβιβαστεί. Και για να είμαστε ειλικρινείς με αυτό που αυτό που ακούσαμε, ο συμβιβασμός είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να απολαύσεις μια συναυλία των Jethro το 2022.
Το χρονοδιάγραμμα κύλησε τέλεια και στις 21.00 όλα ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν, οι καρέκλες στην αρένα γέμισαν (οι εξέδρες ήταν μισοάδειες) και στο backdrop της σκηνής ελάχιστα πριν την έναρξη του show, έπαιξε ένα μικρό video προς τιμήν του prog rock και των συγκροτημάτων/καλλιτεχνών των ‘70s που το ανέδειξαν ως είδος. Ένας συγκινητικός φόρος τιμής των Jethro Tull, ως μια από τις τελευταίες περιπτώσεις που συνεχίζει να κάνει tour σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μοιραία, η συνειδητοποίηση της τελμάτωσης αυτής της εποχής ήρθε με τις πρώτες νότες του "For a Thousand Mothers" που (δεν) ακούσαμε από το καταπονημένο, από τον χρόνο, λαρύγγι του Ian Anderson. Ο Βρετανός παραμένει βέβαια εξαιρετικός όσο έχει το φλάουτο στο στόμα του και όπως πάντα κεφάτος και αεικίνητος επί σκηνής, δεδομένων των 75 ετών του. Η ενέργεια που συνεχίζει να διατηρεί είναι ένα πραγματικό θαύμα της φύσης και αυτό από μόνο του είναι ένα σπάνιο highlight που αξίζει να παρακολουθήσεις ζωντανά. Ο κρυστάλλινος ήχος και οι επιλογές της setlist αποζημίωσαν πλήρως το κοινό, αφού ακούσαμε το "Love Story" (είχε να παιχτεί από το μακρινό 2001), το υπέροχο "Hunt By Numbers" (από το J‐Tull Dot Com album του 1999), το αριστούργημα που ακούει στο όνομα Clasp από έναν σχετικά υποτιμημένο δίσκο (The Broadsword and the Beast, 1982) καθώς και το "Black Sunday" από το A album του μακρινού 1980. Προσωπικά αυτές ήταν και οι στιγμές που απόλαυσα, αφού ο Ian Anderson ήταν εμφανώς πιο άνετος να ερμηνεύσει, χωρίς να απαιτούνται δυνατότητες που από καιρό έχει απωλέσει. Ο πλουραλισμός των επιλογών καθώς και οι τρεις συνθέσεις του φετινού The Zealot Gene album που εκτελέσθηκαν άψογα ("Mine Is the Mountain", "The Zealot Gene", "Mrs Tibbets"), απλά ζέσταναν το κοινό για το κυρίως πιάτο.
Προφανώς η πλειοψηφία ήταν εκεί για να ακούσει τις μεγάλες επιτυχίες -και αυτές χειροκρότησε με θέρμη και ζητωκραυγές. Τα "Living in the Past", "Bourrée in E minor", "Too Old to Rock 'n' Roll", "Too Young to Die", "Songs From the Wood", "Aqualung" και το encore με το "Locomotive Breath" είναι αιώνιοι ύμνοι της rock μουσικής και όταν σε αυτές τις τελευταίες παραστάσεις ενός μουσικού, μπορούν και συγκινούν ένα κοινό με διαφορετικές ηλικίες και μουσικά background, αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα την δυναμική που συνεχίζουν και έχουν.
