Kings of Convenience, οι Βασιλιάδες της Απλότητας και του Φθινοπώρου

 Ένα απόγευμα του Σεπτέμβρη  ένα ντούετο από το Bergen, που αγαπήθηκε πολύ την πρώτη δεκαετία των '00s και έντυσε με τις μελωδίες του πολλές μικρές καθημερινές ιστορίες βρέθηκε με τις κιθάρες και τις φωνές του σε ένα αθηναϊκό θέατρο - πρώτη του φορά σε αυτήν την πόλη με την Ακρόπολη. Λίγο ή πολύ ανυποψίαστοι τρεις συντάκτες του Avopolis βρέθηκαν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, σε αυτό το θέατρο και το μόνο σίγουρο είναι ότι βγήκαν από αυτό μαγεμένοι.  Και ιδού το γιατί. 

 Για την Εύη Χουρσανίδη η μουσική των Kings of Convenience ήταν σαν χαλαρωτικό μασάζ στο κεφάλι 

Η μουσική των Kings Of Convenience είναι σαν μασάζ στο κεφάλι. Αυτό που σου κάνουν στον λουτήρα του κομμωτηρίου και νιώθεις να χαλαρώνουν όλοι σου οι μύες από την κορφή μέχρι τα νύχια και αφήνεσαι και λιώνεις και αποσυμπιέζεται το είναι σου. Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε το folk δίδυμο από τη Νορβηγία, πατήστε play σε οποιοδήποτε κομμάτι τους (αυτό πχ) και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ: οι κιθάρες τους και οι απαλές χροιές τους δένουν τόσο μα τόσο αρμονικά μεταξύ τους και οι μελωδίες τους είναι τόσο μα τρυφερές, που όμοιές τους δεν υπάρχουν. Όλα αυτά μου ήταν γνωστά πριν περάσω την πόρτα του θεάτρου Ακροπόλ (τι σουρεάλ χώρος για live, στην είσοδο με υποδέχτηκε μια αφίσα με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και οι μπύρες στο μπαρ τελείωναν πριν ξεκινήσει το live) αυτό για το οποίο όμως δεν είχα ιδέα ήταν το πόσο φανταστικοί, αυθεντικοί, αστείοι, απίθανοι τύποι είναι οι Erlend Øye και Eirik Glambek Bøe.

«Γνωριστήκαμε στο σχολείο. Μεγαλώσαμε στο Bergen της Νορβηγίας. Στο Bergen, ξέρετε, βρέχει συνέχεια. Άρα έχει κανείς άπλετο χρόνο να κάτσει σπίτι και να μάθει κιθάρα...» Με αυτή τη χαριτωμένη ιστορία έσπασαν τον πάγο κι από εκεί κι έπειτα, διατηρώντας μια γλυκύτατη αγαρμποσύνη που τους κάνει εκ προοιμίου συμπαθείς, μετά από κάθε τραγούδι σκαρφίζονταν και κάτι διαφορετικό για να μας κερδίσουν: «Μπορείτε στο επόμενο να χτυπάτε ρυθμικά τα δάχτυλά σας;» «Για να δω, υπάρχει και γυναικεία χορωδία στην αίθουσα; Γιατί στο τέλος κανονικά τραγουδάει η φίλη μας η Feist...» «Θα χρειαστώ 20 εθελοντές. Για ελάτε εδώ μπροστά να μοιάζει με ροκ συναυλία» (σηκώθηκε σχεδόν ολόκληρο το Ακροπόλ). Τι ωραίοι τύποι. Τι όμορφες οι live εκτελέσεις του "Boat Behind", του "Catholic Country", του "I Want To Dance With You".

Πόσο τέλεια χόρευε εκείνη η χαμογελαστή κοπέλα που ανέβασαν στη σκηνή. Από ποιο βιβλίο είπαν πως είναι η φράση «Love is a lonely thing»; Να το βρω να το διαβάσω. Σκέτη ανατριχίλα το a capella φινάλε, δεν έβγαλε άνθρωπος κιχ. Πόσο θέλω να πάω στη Νορβηγία. Τι να κάνουν άραγε σήμερα το πρωί; Εγώ πάντως ξύπνησα με χαμόγελο, κάπως χαζοχαρούμενη, όπως όταν βγαίνεις για ποτό με κάποιον και σκέφτεσαι στιγμιότυπα από τη βραδιά και πλημμυρίζεις ζεστασιά και γλύκα γιατί σε εξέπληξε, σε γοήτευσε και θέλεις άμεσα να τον ξαναδείς. Kings Of Convenience, ένιωσα φοβερά άνετα, όντως.

Ο Βαγγέλης Κυριακάκης έζησε ένα μια πολύπλοκη απλότητα κι ένα τρελό πάρτι με το τίποτα 

Είναι, τελικά, πολύ δύσκολο να γράψεις για μια συναυλία που σε έχει πλημμυρίσει με τόσο εντυπωσιακά όμορφα συναισθήματα. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλωθείς σε αναλύσεις τεχνικού επιπέδου ή να μιλήσεις για επιμέρους στιγμές και μεμονωμένα σημεία αφού όλο αυτό που παρακολούθησες ήταν πολύ μεγαλύτερο κι από τις πιο υψηλές προσδοκίες. Εντάξει, απόλυτα αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι και δεν θα γίνω και ποτέ σαν η κουβέντα έρχεται σε τόσο αγαπημένους καλλιτέχνες όπως οι Kings of Convenience, αλλά αν κρίνω κι από τις ίδιες τις αντιδράσεις του κοινού και την ματιά των ανθρώπων καθώς αποχωρούσαν από το θέατρο Ακροπόλ, τότε η υποκειμενικότητα μου πρέπει να έχει ταυτιστεί με εκείνη των δεκάδων (μακάρι να μπορούσα να γράψω «εκατοντάδων» αλλά θα ήταν υπερβολή) συνοδοιπόρων αυτής της υπέροχης μυστικιστικής εμπειρίας.

Έχει, άλλωστε, κανένα νόημα να επισημανθεί η αρτιότητα των indie folk pop πονημάτων των Erlend Øye and Eirik Glambek Bøe πάνω στην σκηνή του θεάτρου; Υπάρχει κάποιος λόγος να περιοριστούμε στην μοναδική επικοινωνιακή αύρα των δύο αυτών φανταστικών τύπων από την Νορβηγία; Υφίσταται κάποια επιπλέον αξία στο να σημειωθεί ότι οι Kings of Convenience κατάφεραν με το ελάχιστο των ηχητικών μέσων να στήσουν, τελικά, ένα τρελό πάρτυ; Όλα τα προαναφερθέντα φαίνεται να λειτουργούν σωρευτικά αλλά και πάλι δεν λένε τίποτα ως μια αλληλουχία λέξεων αφού επί της ουσίας αν δεν ήσουν εκεί είναι από πολύ δύσκολο έως αδύνατο να γίνεις κοινωνός της όλης εμπειρίας απλά μέσα από ένα μικρό κείμενο. Γιατί, πολύ απλά αλλά και τόσο πολύπλοκα, αυτό που ζήσαμε οι (λίγοι σχετικά) τυχεροί που αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε (ή ανηφορίσουμε) έως την Ιπποκράτους θα το φυλάξουμε μέσα μας για μια ζωή. 

Για την Τάνια Σκραπαλιώρη οι Kings of Convenience είναι οι Βασιλιάδες  του Φθινοπώρου 

Ένα απόγευμα φθινοπώρου που ξεκινάει θολά και άχαρα όπως τόσα και τόσα άλλα και η μαγική συνθήκη ενός live ικανού να ανατρέπει διαθέσεις και να σκορπάει την ανάταση. Η γυμνή απλότητα της όμορφης μελωδίας και η άψογη αρμονία του 2: δυο φωνές, δυο κιθάρες, δυο άνθρωποι που αρκούν για να κάνουν πολλούς άλλους ανθρώπους να περάσουν υπέροχα. Τραγούδια βγαλμένα από κάποια άλλη ζωή, περασμένα στο iPod για βροχερές βόλτες με ακουστικά κάτω από την κουκούλα, τραγούδια που είχαν όλον τον χρόνο να γράψουν οι Kings of Convenience στην πατρίδα τους, στο Μπέργκεν που βρέχει -όπως μας λένε και οι ίδιοι- όλη την ώρα και μοιάζουν τόσο πολύ με τα καινούρια τραγούδια τους που είναι βγαλμένα από αυτήν εδώ τη ζωή, περασμένα στο Spotify για τις ώρες που θα κουλουριαστείς στην πολυθρόνα με ένα βιβλίο ή θα αναπολείς τον εαυτό σου που έκανε κάποτε ατελείωτες βόλτες στην Αθήνα με ένα mp3 στην τσέπη. Δημιουργική νοσταλγία και πρωτογενής θαυμασμός για ένα ντουέτο με απίστευτο ταλέντο όχι μόνο στις αρμονίες αλλά και στην οικειότητα. 

Oι Kings of Convenience ξεκίνησαν όπως όλοι θα περίμεναν, σχεδόν στατικοί πάνω σε μια άδεια σκηνή όπου υπήρχαν μόνο εκείνοι και οι κιθάρες τους - όμως το live αυτό μόνο στατικό δεν έμελλε να είναι. Τα τραγούδια κυλούσαν το ένα μέσα στο άλλο σαν ρυθμικό βρόχινο νερό, ο Erlend   Øye γέμιζε τα κενά μεταξύ τους με μια κωμική φλέβα άγνωστη ακόμα ίσως και στους πιο πιστούς θαυμαστές τους όλα αυτά τα χρόνια, ο  Eirik Glambek Bøe σιγόνταρε σε εκείνη την άνετη ατμόσφαιρα που μπορούν να δημιουργήσουν και να επικοινωνήσουν μόνο οι άνθρωποι που έχουν μάθει να συνυπάρχουν για δεκαετίες κρατώντας μόνο τα καλά. Απίστευτη ομορφιά από το τίποτα, απίστευτη συμπάθεια για τους τύπους αυτούς που μπορούν να δημιουργούν απίστευτη ομορφιά από το τίποτα. Sing a long, ρυθμικά παλαμάκια και χτυπήματα των δαχτύλων, επευφημίες, διάπλατα χαμόγελα. Στην κατακλείδα όλοι όρθιοι, μουσικοί και θεατές, Αθηναίοι και μη, νομάδες, τουρίστες, φοιτητές σε Erasmus, από το Λος Άντζελες, τη Γιούτα, την Ιταλία, όλοι κάτω  και πάνω τη σκηνή,  τα δίνουν όλα, "σαν ροκ συγκρότημα", για αυτούς τους βασιλιάδες της  απλότητας που μόλις έκαναν το φθινόπωρό τους λίγο πιο όμορφο.