H ανακοίνωση της συμμετοχής των Clutch σε ένα οποιοδήποτε εγχώριο φεστιβάλ είναι μεν ένα ευχάριστο γεγονός για πολλούς fan του heavy rock, όμως είναι μια απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη με βάση τις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού. Οι (πλέον) φίλοι μας από το Maryland συνήθως έρχονται στην χώρα μας, κατακτούν με ευκολία τις καρδιές μας και συνεχίζουν για τον επόμενο προορισμό. Η φετινή επίσκεψη τους, έρχεται ως επανάληψη του live που είχαν κάνει το 2019, η οποία γενικά δεν είχε ενθουσιάσει. Αυτή την φορά, όμως τα πάντα ήταν διαφορετικά, κυρίως ως προς το εξαιρετικό billing της μέρας και αντίστοιχα ως προς τις αντιδράσεις του ομογενούς κοινού.
Τη δέκατη ημέρα του φετινού Release Athens άνοιξαν οι φερέλπιδες ΛΔΛΜ, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο από την αναγεννημένη Venerate Records και ήδη έχουν εισπράξει θετικότατες κριτικές για το υλικό, το στυλ και την αισθητική τους. Το ίδιο πρόσφεραν και στο λιγοστό κοινό που βρέθηκε κάτω από τον καυτό ήλιο για να τους δει. Κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα και το άχαρο της ώρας, τους δημιούργησαν αμηχανία όμως τα τραγούδια και τον ήχο τον διαθέτουν για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.
Αμέσως μετά, οι Deaf Radio πήραν θέση στην σκηνή, με εμφανώς περισσότερο κόσμο να τους ακολουθεί και με βελτιωμένη την ποιότητα και κυρίως την ένταση του ήχου. Οι κιθάρες ήταν καθαρές και η φωνή του Πάνου ακριβώς όπως πρέπει να ακούγεται ένας rock τραγουδιστής που πειραματίζεται με τις διάφορες μελωδίες και χροιές. Η αμεσότητα της QUOTSA φιλοσοφίας στο songwriting είναι αντίστοιχη του κεφιού που καταφέρνουν και φτιάχνουν σε κάθε εμφάνιση τους και τραγούδια όπως το Astypalea είναι προορισμένα για να διασκεδάζουν το κοινό τα καλοκαίρια (summer crowd pleasers τα λένε αυτά τα τραγούδια στα εξωτερικά). Και για ένα ακόμα καυτό συναυλιακά καλοκαίρι, οι Deaf Radio τα κατάφεραν.
Η προσθήκη των Blues Pills και των The Hellacopters στο billing ήταν μια καίρια κίνηση εκ μέρους του διοργανωτή για να μεγιστοποιήσει την ικανοποίηση (και την προσέλευση, προφανώς) ενός κοινού που κινείται στον οριοθετημένο χώρο blues-rock’n’roll-heavy rock. Και το γεγονός ότι αμφότερα τα σουηδικά σχήματα είχαν τρομερή ανταπόκριση, αποδεικνύει της εύστοχης επιλογής.
Οι Blues Pills είχαν την Elin Larsson σε τρομερά κέφια, να οργώνει την σκηνή πραγματικά, να κάνει stagediving, να επικοινωνεί συνέχεια με το κοινό, γενικά ήταν μια μπάντα μόνη της. Οι επιλογές από το Holy Moly είχαν σχετικά θερμή υποδοχή, όμως στις συνθέσεις από το πρώτο, ομώνυμο album ("Ain't No Change", "No Hope Left for Me", "High Class Woman", "Devil Man"), ο κόσμος πραγματικά ξέφυγε, τραγουδώντας στίχους και αποθεώνοντας καθολικά την frontwoman και την άψογη μπάντα της.
Μετά από μια αναμονή που κράτησε σχεδόν μια ζωή (μιας μέσης, επιτυχημένης μπάντας), επιτέλους οι The Hellacopters πατούν το σανίδι ενός ελληνικού φεστιβάλ, με σκοπό να μας κάνουν να ξεχάσουμε όλα αυτά τα χαμένα χρόνια. Και παρά τα μικρά προβλήματα ήχου στα πρώτα 2-3 κομμάτια (δυστυχώς ένα από αυτά ήταν το "Hopeless Case of a Kid in Denial"), οι Σουηδοί «μάστορες» κέρδισαν τις εντυπώσεις της ημέρας, αποδίδοντας με τρομερή διάθεση το πρωτόλειο rock’n’roll υλικό τους. To τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, δεν ήταν άλλος από τον Anders Lindström (aka Boba Fett), ο οποίος είχε την ίδια μέρα γενέθλια και το υπόλοιπο group του έκανε πλάκα, προβάλλοντας μια αστεία φωτογραφία του στο backdrop. Μάλιστα ο ίδιος άφησε την θέση του στα πλήκτρα και πήρε την κιθάρα, ώστε να παίξουν όλοι μαζί το "Born Broke".
Το πάρτυ είχε ανάψει και όλα πήραν μια υπερβατικά rock’n’roll τροπή, όταν ακούστηκαν τα πρώτα ακόρντα του "Toys and Flavors". Μπύρες και νερά πετάχτηκαν στον αέρα και ακολούθησαν σκηνές που όλοι μας θα θυμόμαστε για πάντα. Προφανώς τα ίδια συνέβησαν και στο άλλο μεγάλο hit της καριέρας τους, το "By the Grace of God". Τα κομμάτια από τον νέο δίσκο, Eyes of Oblivion, είναι στο ίδιο επίπεδο με το σύνολο της εξαιρετικής δισκογραφίας τους και ο Nicke Anderson ακούγεται πιο σίγουρος στις ερμηνείες αυτών, με ότι αυτό συνεπάγεται στην σκηνική του παρουσία. Όλο το group φαινόταν να περνάει υπέροχα, μάλιστα έκανε και encore (δεν συνηθίζεται για τα μη headling slots) κάτι που σημαίνει ότι έπαιξαν και full set για εμάς. Το "(Gotta Get Some Action) Now!" μας άφησε να σκεφτόμαστε πότε και που θα τους ξαναδούμε πολύ σύντομα.
Ενώ είχαν σωθεί όλα τα σωματικά αποθέματα ενέργειας από το μεγαλοπρεπές party που έστησαν οι Σουηδοί, σκεφτόμασταν πως οι Clutch θα έπρεπε όχι μόνο να μην επαναλάβουν την μέτρια απόδοση της προηγούμενης φοράς αλλά πραγματικά να υπερβάλλουν εαυτό για να κοντράρουν αυτό που ζήσαμε. Και ακριβώς αυτό συνέβη. Ο Neil Fallon ήταν σε μεγάλα κέφια, αεικίνητος, εκφραστικός και με σκοπό να ξεκουνήσει και τον τελευταίο αποκαμωμένο συναυλιαζόμενο. Σε αυτό βοήθησε ο πολύ δυνατός και καθαρός ήχος που διέθετε το group, με το groove να λιώνει και τα κάγκελα.
Η setlist βγαλμένη από όνειρο ενός πιστού οπαδού της μουσικής των Clutch, με τα "Immortal", "We Strive of Excellence", "Passive Restraints", "Red Alert" να κλέβουν τις εντυπώσεις από τις επιλογές του Blast Tyrant (που τις έχουμε ξανακούσει πάνω κάτω). Και αυτό είναι το ωραίο με τα gig των Clutch, δεν είσαι ποτέ σίγουρος τι θα ακούσεις, όλα μπορούν να συμβούν και σε αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι πρώτες μέρες του group. Ναι το "Spacegrass" είναι μια ανυπέρβλητη psych κομματάρα και την ακούσαμε. Και το encore με τα κλασικά (πλέον) "The Regulator", "Rats" και "Electric Worry" απλά ολοκλήρωσαν στο επίπεδο του “αναμενόμενου” μια από τις καλύτερες, αν όχι την καλύτερη, εμφανίσεις των Clutch στην χώρα μας.
