Ενώ οι ψίθυροι για την αιφνίδια, ανεξήγητη απουσία του Jay Electronica και την άβολη αντικατάσταση του, την πρώτη μέρα του φεστιβάλ, αντηχούσαν σε ψηφιακά και αναλογικά στενά, η Τεχνόπολη άρχισε να υποδέχεται από νωρίς το απόγευμα ανυπόμονο κοινό για τη δεύτερη, και πολλά περισσότερα υποσχόμενη, πράξη της διοργάνωσης. Ακομπλεξάριστα, fluid πιτσιρίκια συναγωνίζονταν με γνωστούς – άγνωστους συναυλιάκηδες και τυπικούς στο ραντεβού τους τουρίστες στην αναζήτηση σκιάς γύρω από τη κεντρική σκήνη, ενόσω οι Beach Bunny ολοκλήρωναν το τεχνικό έλεγχο για να σημάνουν την έναρξη της συναυλιακής δράσης. Έτσι και έγινε, λοιπόν, με την αμερικανική pop-punk τετράδα να ανταμείβει με μία δροσερή και ανέμελη εμφάνιση όσους επέλεξαν να έρθουν από νωρίς. Ο ήλιος χτυπούσε κατάματα την γλυκύτατη ηγέτιδα του γκρουπ, Lili Trifilio, αλλά αυτή δεν πτοήθηκε καθόλου, δανείστηκε τα γυαλιά ηλίου του συμπαίχτη της και συνέχισε να τραγουδάει με την ίδια ζέση ιστορίες για ερωτικά ναυάγια και περίπλοκες gen z σχέσεις, ενώ οι γλυκόπικρες, power-pop μελωδίες δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα που ξορκίζονταν με χορό.
Προς το τέλος του set τους, η keyiaA ξεκινούσε το πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα του σκοτεινού Tunnel Stage. Η ερμηνεύτρια/ performer, με βάση τη Νέα Υόρκη στήθηκε πίσω από την κονσόλα της ντυμένη στα λευκά, για να προσφέρει μία εκλεκτική και πειραματική παράσταση που έμοιαζε με μία meta τέχνη διαμαρτυρίας ως μαύρη γυναίκα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο. Διάφορα στοιχεία μαύρης μουσικής κουλτούρας (από dub μέχρι gospel) μπλέκονταν μεταξύ τους με μία R&B σεξουαλικότητα, για να συνθέσουν τελικά ένα απρόσμενο κήρυγμα ελευθερίας.
Ένα σύντομο πέρασμα από το ηλεκτρονικό «Ενυδρείο», που μεταξύ μας πιο πολύ με φυτώριο έμοιαζε, των εγκαταστάσεων ήταν αρκετό για μία γρήγορη techno γυμναστική - χορηγία της LCY, προτού ο Mezerg ξεκινήσει να παραδίδει το ιδιαίτερο show του. Ο καλλιτέχνης λειτουργούσε στην σκηνή σαν μία αυτόνομη μηχανή παραγωγής χορευτικής μουσικής, καταφέρνοντας να εναλλάσσει αβίαστα στιγμές μελωδικής, οργανικής προσήλωσης με άλλες χειροποίητης, ηλεκτρονικής έκστασης για στήσει τελικά ένα πάρτι από το πουθενά. Σαν μία new age ιδιοφυία καθόταν και εργαζόταν εντατικά πάνω από το πολυεργαλείο του, λειτουργώντας ως η ιδανική μετάβαση προς το κυρίως μενού της βραδιάς.
Όσοι ήξεραν και δεν είχαν μείνει στα ψιλά γράμματα των Tropical Fuck Storm στο poster του φεστιβάλ, θα έπρεπε να είχαν έρθει ήδη προετοιμασμένοι για μία φοβερή εμφάνιση. Βέβαια, αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, ξεπέρασε κάθε προσδοκία: ο Gareth Liddiard και τα τρία κορίτσια του άστραψαν και βρόντηξαν, προσφέροντας σε μερικούς δεκάδες τυχερούς μία μεγαλειώδη live εμπειρία που δεν θα ξεχάσουν εύκολα. Λυσσασμένη ροή, βιτριολικές κιθάρες, ανατριχιαστικές κορυφώσεις και ένας κολοσσιαίος, ολοκληρωτικός ήχος που ξέσκιζε τα σωθικά και υπέβαλε τον θεατή σε μία ηδονικά οριακή συνθήκη. Με κορυφαία στιγμή το “You Let My Tyres Down”, οι Αυστραλοί έβαλαν κάτω πολλές αδικαιολόγητα hyped, κιθαριστικές μπάντες των καιρών μας και έδωσαν ένα από αυτά τα live που φαντασιωνόμασταν όσο παραμέναμε για μήνες σε χειμερία, συναυλιακή νάρκη.
Και ενώ προσπαθούσαμε να συνέλθουμε από τους Tropical Fuck Strom και να συνειδητοποιήσουμε τι ζήσαμε, ο Yves Tumor είχε ήδη βγει με το strap-on του στην κεντρική σκηνή, τραγουδώντας το “Kerosene!” από το τελευταίο άλμπουμ του. Μπορεί να φταίει και η ενστικτώδης σύγκριση με το προηγούμενο act, αλλά πέρα από μία φαντασμαγορική σκηνική παρουσία με την μπάντα του, ο Αμερικανός δεν είχε και πολλά να πει. Το απρόβλεπτο και ιδιοσυγκρασιακό στοιχείο που ακούμε στους δίσκους του δεν έφτασε ποτέ στη Τεχνόπολη, ενώ η ενέργεια που εξέπεμπε δεν ήταν αυτή που θα παρέσερνε το κοινό σε μία ροκ παραζάλη. Πάντως, το live έμοιαζε ορισμένες στιγμές με μία ειρωνική, 1970’s glam, trash heavy metal παράσταση, αλλά από έναν μαύρο, queer μουσικό, σαν μία δηλαδή μεταμοντέρνα αποκατάσταση της ιστορίας, μία οπτική που έβαζε τα πράγματα σε διαφορετική διάσταση.
Προτού πιάσουμε πρώτη θέση κάγκελο για τον Slowthai, μία γύρα από τα υπόλοιπα stages αποδείχθηκε χορταστική: οι Roxymore και Ofili τα έσπαγαν με το δικό τους τρόπο σε Aquarium και Republic αντίστοιχα μπροστά σε κοινό που ήταν πρόθυμο να εκτονωθεί πάνω σε ηλεκτρονικές λούπες και hip-hop beats, ενώ οι Space Afrika στο tunnel είχαν στήσει ένα διαφορετικού είδους ατμοσφαιρικό σκηνικό όπου αφαιρετικά, ηχητικά θραύσματα αναμειγνύονταν με τον ψηφιακό ήχο της βροχής μεταφέροντας μας για δεύτερα σε άλλο τόπο και χρόνο.
Η ώρα για τον Slowthai είχε φτάσει, και ενώ ο πληθυσμός εφοδιαζόταν με ουσίες στον δρόμο του για την κεντρική σκηνή, ο MC είχε ήδη πάρει θέση πίσω από τα decks και μας ζέστανε προτού ο Βρετανός ορμήξει προς τα έξω. Ο νεαρός, ταλαντούχος ράπερ δικαιολόγησε απόλυτα το hype του με την σαρωτική εμφάνιση του: δεν σταματούσε να οργώνει τη σκηνή, να φτύνει θεατρικά τις ρίμες τους, να παίζει το παιχνίδι του με το κοινό και να μην το αφήνει ήσυχο, καθώς κάθε νέα στροφή έκρυβε περισσότερους λόγους για χορό. Ως highlight ξεχώρισε με διαφορά το κάλεσμα του Slowthai προς τον Μάριο να ανέβει στη σκηνή, τον οποίο βάπτισε Skepta για το βράδυ και μαζί διέλυσαν το “Cancelled”, με τον πιτσιρικά να ζει μία στιγμή που δεν θα ξεχάσει ποτέ. Τα “Feels Good” και “Doorman” ήταν δύο ακόμη αφορμές για σύσσωμες αντιδράσεις υστερίας, ενώ το κλείσιμο με το “Barbie Girl” ήταν μία τέλεια νοσταλγική pop ένεση.
Με κεκτημένη ταχύτητα από το σπιντάτο show του Slowthai, ο χορός καλά κράτησε στις βόλτες προς όλες τις υπόλοιπες σκηνές, με την Louisahhh να έχει στήσει ένα φοβερά ποιοτικό και έντονο techno party προς τα πίσω δωμάτια του φεστιβάλ, ενώ οι Kokoko! είχαν παρασύρει ένα διαφορετικό κοινό προς χορευτικά μονοπάτια με τις ηλεκτρονικές, afrobeat πολυρυθμίες τους.
Μέσα σε όλη αυτή την έκρηξη χρωμάτων, ήχων και διαθέσεων, το live του headliner Bonobo φάνταζε ως σκέψη το πιο συμβατικό και προβλέψιμο της βραδιάς. Και σε γενικές γραμμές, παρά τον γεμάτο ήχο που έπλασε μαζί με την πολυπληθή του live μπάντα και τις ερμηνείες της εξαιρετικής τραγουδίστριας, αυτή η αίσθηση επιβεβαιώθηκε. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την αισθητική και ηχητική ποιότητα που πέτυχε ο μουσικός σε στιγμές όπως τις ethnic καταβολές του “Bambro Koyo Ganda”, το τροπικά jazzy “We Could Forever” ή το μελωδικό χτίσιμο του “No Reason”, ενώ τα κομφετί έσκαγαν και τα μπαλόνια της διοργάνωσης ίπτονταν στον ελαφρύ αέρα. Ήταν όμως ένα live που θα μείνει ως ένα ανάλαφρο, τυπικά φεστιβαλικό διάλειμμα, ανάμεσα στην υπόλοιπη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα δράση.
Και ενώ οδεύαμε προς το τέλος του διημέρου, το tunnel έκρυβε δύο ακόμη φοβερές εκπλήξεις. Αρχικά ο French 79 μας βούτηξε γλυκά με τη μελωδική του electro μέσα σε μία θάλασσα καλοκαιρινής ευφορίας και έκστασης, ενώ η Avalon Emerson έκλεισε το φετινό Plisskën μετατρέποντας το Tunnel σε ένα βερολινέζικο λαγούμι, με την εφευρετική της techno να αποτελεί την ιδανική κατακλείδα μίας απολαυστικής και χορταστικής μέρας που θα μείνει ως ένα σημείο αναφοράς στην εγχώρια φεστιβαλική ιστορία.
