Η live συνθήκη είναι καλώς ή κακώς ταυτισμένη με μια συγκεκριμένη ποιοτική ενέργεια, με (συνήθως) υψηλές τάσεις, (συνήθως) χορό -ή αν όχι χορό τότε τουλάχιστον μια κάποια σωματική συμμετοχή- , δυνατά μπάσα, χαρούμενο θόρυβο και διασκέδαση. Όπως όμως όλα τα στερεότυπα είναι για να καταρρίπτονται έτσι και αυτό δοκιμάζεται με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο από τις live πειραματικές εμπειρίες, που είναι περισσότερες σχεδιασμένες για το μυαλό και όχι για το κορμί, που απευθύνονται στην κλειστή κάστα των μυστών και όχι στο μαζικό κοινό που ζητάει απλώς μια συναυλία για να επενδύσει το βράδυ του.
Μια τέτοια -ακριβώς- εμφάνιση πρόσφεραν στους πιστούς τους η εξαιρετική ambient dream pop δημιουργός Grouper -κατά κόσμον Liz Harris- και ο Πάνος Αλεξιάδης το βράδυ της Πέμπτης 28 Απριλίου, στην ξεχωριστή αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», που είναι θαρρείς φτιαγμένη για τέτοιες εμφανίσεις. Ένα σφιχτό, πλήρως εκπαιδευμένο και προετοιμασμένο κοινό πήρε θέση σχεδόν ευλαβικά στους πάγκους του venue, αδημονώντας για τον μυσταγωγικό πειραματισμό που υποσχόταν η παρουσία των δύο αυτών ιδιαίτερων δημιουργών.
Τα μαγνητικά ηλεκτρονικά ηχοτοπία του απόλυτα συγκεντρωμένου στην ηχητική αποστολή του Πάνου Αλεξιάδη έστρωσαν το ιδανικό χαλί για την πειραματική ambient διάσταση που άνοιξε η Grouper καταμεσής της πλατείας Καρύτση, με την ηλεκτρική κιθάρα και τα loop stations της. Καθιστή για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, μπροστά σε ένα τραπέζι με τον εξοπλισμό της, να θυμίζει χειρουργό σε μια επέμβαση ερμητικού ήχου, χαμένη σε έναν δικό της κόσμο, χωρίς καμία -προφανή τουλάχιστον- επικοινωνία με τον κόσμο κάτω και γύρω της, έχτισε κομμάτι – κομμάτι, λούπα τη λούπα μια μοναδική ατμόσφαιρα, φορτισμένη με την σπασμένη συγκίνηση που ξεχύνεται από κάθε πόρο του τελευταίου της album Shade, στο οποίο συγκεντρώθηκαν μουσικά θραύσματα, γραμμένα και ηχογραφημένα τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Σχεδόν καθόλου φωτογραφίες, σχεδόν καθόλου φώτα, η ένταση οριακή – ακριβώς εκεί που έπρεπε για να εξυπηρετηθεί το μυστήριο αυτού του τόσο ιδιαίτερο ήχου, ακριβώς εκεί που έπρεπε για να αναγκαστεί ο ακροατής να στήσει αυτή, να απομονώσει οτιδήποτε άλλο μέσα του και γύρω του προκειμένου να συνδεθεί μαζί της.
Το live της Grouper και του Πάνου Αλεξιάδη, ευφυώς τοποθετημένο στον κενό πασχαλινό χωροχρόνο, ήταν ακριβώς η εμπειρία που χρειάζεται κανείς για να συνειδητοποιήσει την καταλυτική εγκεφαλική δυναμική ενός ήχου που επικοινωνεί συναίσθημα σαν εγγαστρίμυθος χωρίς να χρειάζεται τίποτα πέρα από έναν πομπό και έναν δέκτη στα σκοτεινά. Το υπόγειο ρεύμα του θα κάνει όλη τη δουλειά, ξεγελώντας το προφανές, διαλύοντας τις συμβάσεις, οδηγώντας στο μουσικό και ηχητικό άπειρο.
