.jpg)
Το βράδυ της Παρασκευής 9 Οκτώβρη, το email με τον κωδικό εγγραφής έφερε τον τίτλο “Α Stream Of You And Me” και οι σύνδεσμοι σε συνδυασμό με τον κωδικό, λίγο μετά τις 22:00 οδηγούσαν στο ειδικά διαμορφωμένο στούντιο παραγωγής των Future Islands, κάπου στο Μέριλαντ της Βαλτιμόρης από όπου και κατάγονται.
Αλίμονο αν ο Samuel T. Herring δεν ήταν εξοικειωμένος με την κάμερα. Η αξέχαστη εμφάνισή τους προ εξαετίας στον Letterman ίσως ήταν ο λόγος που μερικές χιλιάδες ακροατές από όλο τον κόσμο ήταν πλέον συνδεδεμένοι για την επίσημη διαδικτυακή παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ, As Long As You Are.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Future Islands - As Long As You Are
Ανατρεπτικοί όπως ελπίζουν να ακούγονται με το νέο άλμπουμ, ξεκινούν από το τέλος προς την αρχή. Το “Hit The Coast” θυμίζει αρκετά soundtrack (σε ένα στούντιο γεμάτο κάμερες βρίσκονται άλλωστε, ακολουθώντας τις οδηγίες σκηνοθετών, παραγωγών και διευθυντών φωτογραφίας) και παρότι κλείνει το ολόφρεσκο As Long A You Are, είναι το κομμάτι που «φτιάχνει ατμόσφαιρα» και τους δίνει ελευθερία για να βρουν τα ηχητικά πατήματά τους. Αποτινάσσοντας και επίσημα πια το «περασμένο - ξεχασμένο» The Far Field του 2017, έχουν μία τιμή, ίσως αυτής της επόμενης μεγάλης indie μπάντας να επιβεβαιώσουν. Mέχρι το τέλος του κομματιού, ο Herring έχει κάνει τους ακροατές φίλους του.
"I hope you’re with friends or with family – and if you’re alone, know that you’re not alone. We’re gonna get through this together.”
(μτφρ.: «Ελπίζω να είστε με φίλους ή με την οικογένειά σας -κι αν είστε μόνοι, να ξέρετε πως δεν είστε. Θα το περάσουμε μαζί αυτό.»)
Θα μπορούσε να είναι ακόμα και συγκινητικό. Είναι, άλλωστε, έντονα συναισθηματική η φύση της μουσική των Future Islands. Οι στίχοι τους έχουν μπει σε πολλά σπίτια και η οικεία αίσθηση του γκρουπ της διπλανής πόρτας που βγάζουν, σφραγίζεται από το γεγονός ότι ο Herring κάνει παύσεις, μιλάει, αλλά παράλληλα μαγνητίζει και σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί άβολες στιγμές, σαν αυτές τις χιλιάδες που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα όταν ο καθένας (και ο σκύλος του) προσπαθούν να κάνουν streaming concert για να «έρθουν» πιο κοντά στο κοινό. Όπως το είπε και ο ίδιος στην ραδιοφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο Avopolis Radio, στόχος τους είναι να προσφέρουν μία ώρα άνεσης και οικείων ακουσμάτων για να την βγάλουμε καθαρή σε αυτή την δύσκολη περίοδο.
Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος των Future Islands στο νέο τους δίσκο, είναι πιο συμπαγής και πιο ξεκάθαρος από ποτέ. Αυτό γίνεται αντιληπτό όταν ακούς κομμάτια όπως το “Beauty Of The Road” του 2017 να συνεχίζει το ηλεκτρονικό, synth κύμα του “Hit The Coast” ενώ αμέσως μετά, ένα από τα πρώτα τους χιτ, το “A Dream Of You And Me” του 2014 να γίνεται προπομπός του νέου τους single “For Sure”.
Κινδυνεύοντας να πέσουν στην παγίδα της ηχητικής ομοιότητας των κομματιών τους και πιθανόν αυτά να ακουστούν αδύναμα, σε πιο ραδιοφωνικές στιγμές (βλ. "The Painter”), επένδυαν στο ταλέντο των συνεργατών τους -εξαιρετική δουλειά σε φώτα και σκηνοθεσία- και κατάφεραν να δημιουργήσουν την σφιχτή συναυλιακή δομή μιας παρέας που έχει κοινό όραμα εδώ και δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια.
Και πέραν του κοινού οράματος, πάνω απ' όλα οι Future Islands έχουν έναν χαρισματικό περφόρμερ να τους οδηγεί και να βρίσκεται πάντα στην σωστή μεριά της ιστορίας.
"Black lives matter” φωνάζει ο Sam και παίζει το ολόφρεσκο και φαζαριστό "Born In A War”. Ο στίχος “When a strong man cries, is when a strong man dies” τον φέρνει στα πρώτα του όρια. Βγάζει κραυγή και απόγνωση στο ρεφρέν: “Is it too much to carry?”, χτυπάει το στήθος τους και ο χτύπος περνάει από το μικρόφωνο, η κάμερα παγώνει στα μάτια του και κάνει ξεκάθαρο ότι «έχει έρθει να δικάσει» σαν μία άλλη μουσική εκδοχή του Joker. Και όταν ο χαρακτήρας είναι τόσο επιβλητικός, ο σκηνοθέτης κρατάει τα φώτα απλά, σχεδόν ασπρόμαυρα και αφήνει το ερμηνευτικό ταλέντο του Samuel T. Herring να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Ακολουθεί το single “For Sure” κι η ατμόσφαιρα γίνεται πιο 80s pop. Σαν σε «κανονική» συναυλία, ο Herring υπενθυμίζει στην κάμερα να μένουμε αφυδατωμένοι. Είναι γιατί και ο ίδιος ξεκινάει να ιδρώνει το πουκάμισο, οι γροθιές εκτινάσσονται στον αέρα και το σώμα του ηλεκτρίζεται. Σαν να κάνει ξεκάθαρο, ότι αν αυτό είναι το μοναδικό του live για φέτος, θα φροντίσει να μείνει σε όλους αξέχαστο.
Πίσω και αριστερά του, τα synths σφυρηλατούν, το ίδιο και τα electro pop τύπου drum patterns. Η πρώτη μίνι black metal ερμηνεία κάνει την εμφάνισή της στο "Long Flight”. O frontman τραγουδά, " You know you hurt me so bad, Just 'cause you needed a hand “, βγάζει την γροθιά του μέσα από το στόμα, την ανοίγει και κουνάει το χέρι του με μία κίνηση που θυμίζει φίδι, όσο η μουσική κορυφώνεται.
Στο “Balance” από το μακρινό 2011, ο Herring παρουσιάζει τους υπόλοιπους μουσικούς. Απολαμβάνει εμφανώς τη μπάντα του, ειδικά σε αυτή την ταχύτητα. H έμφαση δίνεται στον ντράμερ, Mike Lowry, που φέτος έγινε μπαμπάς αλλά και επίσημο μέλος της μπάντας με μερίδιο συνθέτη στο νέο άλμπουμ. Εδώ πια, το γκρουπ έχει πιάσει το peak του σε επίπεδο παιξίματος και καταυχαριστιέται το παρελθόν του και τις αναφορές του. Ο Peter Hook και οι New Order θα έπρεπε να τους κυνηγάνε για δικαιώματα.
Και έρχεται το “Moonlight”. Κατηγορία modern classic. O Herring το ξέρει, όπως ξέρει ότι επιτέλους το γκρουπ επανασυνδέεται με τις σκοτεινές α λα Joy Division πλευρές του. Ξαπλώνει στο πάτωμα, επαναλαμβάνει "Here I lay me down”. Στέκεται πλέον στα γόνατα και καρφώνει την κάμερα σαν να τηλεμεταφέρεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Σουηδία, δίπλα στην καλή του. To “Plastic Beach” που ακολουθεί είναι για αυτήν και για την φωτεινή πλευρά των σχέσεων που ανακάλυψε πρόσφατα και του δίνει ώθηση. Τόσο το tempo, όσο και τα συναισθήματα κορυφώνονται και πάλι.
«Αυτό είναι για όλους εκεί έξω. Μας λείπετε πραγματικά πολύ και θα ανταμώσουμε σύντομα».
.jpg)
Ο λόγος για το “Seasons (Waiting On You)" στο οποίο τα φώτα για πρώτη φορά κλέβουν την παράσταση, με τη μπάντα να βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία και τη φωνή του frontman να ξαναβγάζει brutal γούστα στο δεύτερο ρεφρέν. Το μπάσο φαζάρει και λίγο πριν το φινάλε, ο Herring επιστρέφει στο Joker βλέμμα του.
Για να μαθαίνουν οι νεότεροι, μιλάμε για σοβαρό electro pop όγκο με μόλις ένα μπάσο, ένα synth και τύμπανα. Δεν υπάρχει καμία κιθάρα, αλλά υπάρχει το χαρακτηριστικό ηχητικό τείχος που αναδεικνύει τα λιτά και καλά απλωμένα επίπεδα της ενορχήστρωσης, αφήνοντας παράλληλα χώρο στο ταλέντο και τις δυναμικές. Και ύστερα, είναι αυτή η φωνή και οι στίχοι. H απλότητα στους στίχους. Η μπάνυα στήνεται με τρόπο που μπορεί να προσελκύσει όλα τα ακροατήρια του κόσμου. Οι Future Islands είναι εύκολοι, άμεσοι, αναγνωρίσιμοι. Έτοιμοι να σε στριμώξουν ξανά στο Gagarin, ή να σου φτιάξουν το βράδυ σε κάποιο από τα open air ευρωπαϊκά φεστιβάλ.
To “Τhrill”, γραμμένο για την απομόνωση και για όσα ντρεπόμαστε να πούμε, δείχνει την έξοδο. Ο τελευταίος σπαραγμός του Samuel T. Herring έρχεται με ένα, “Nobody gonna pick me up , I’m falling down”, με τα synths να θυμίζουν Chromatics, τα drums να ρίχνουν το tempo και την αυλαία να πέφτει.
Είχε δίκιο. 60 και κάτι λεπτά άνεσης και ψυχικής ανάτασης μακριά από την αγωνία της καθημερινότητας. Τα φώτα άνοιξαν, το γκρουπ απομακρύνθηκε άκομψα αλλά ανθρώπινα από το πλατό και οι κάμερες σταμάτησαν να ρολάρουν. Αν αυτοί οι τύποι δεν γίνουν οι LCD Soundsystem της νέας εποχής θα είναι άδικο.
