Η πρώτη εικόνα που αντίκριζε κανείς μπαίνοντας στο Temple το Σάββατο το βράδυ, ήταν ένα τείχος από Orange ενισχυτές, αμέτρητα, πολύχρωμα πετάλια κι ένα μεγαλοπρεπές gong. Αυτό ίσως να είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό ενσταντανέ που χαρακτηρίζει την πορεία δύο δεκαετιών (και βάλε) των Boris. Μία μπάντα που τεστάρει από διάφορες γωνίες τα όρια της ροκ φόρμας, επιτυγχάνοντας να δημιουργήσει το δικό της, απροσδιόριστο αλλά και πολύ συγκεκριμένο υβρίδιο, το οποίο αναπνέει εκεί όπου η αλητεία του rock n’ roll συναντάει την εξιλεωτική δύναμη του θορύβου.
Έχοντας κυκλοφορήσει μέσα στο έτος το –μετριότατο, κατ’ εμέ– 25ο τους άλμπουμ Love & Evol, το ιαπωνικό τρίο των Atsuo Mizuno, Takeshi Ohtani & Wata επέστρεψε για ζωντανή δράση στην Αθήνα· εστιάζοντας κυρίως σε αυτήν την κυκλοφορία, χωρίς όμως να ξεχάσει να δείξει τα δόντια του και μέσω παλαιότερων, λαμπρών στιγμών. Η βραδιά ξεκίνησε ωστόσο στις 9:30 με το σόλο noise ambient set του Ghone (κιθαρίστα των εγχώριων post-rockers Afformance, μεταξύ άλλων), το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα.
Μέσα στην πυκνή και περιεκτική του μισάωρη εμφάνιση, ο Ghone κατάφερε να δημιουργήσει μία συνθήκη εγκλωβισμού, εσωτερικής έντασης και κλιμακούμενης αγωνίας. Πίσω από τη ρετροφουτουριστική του κονσόλα –και υπό ατμοσφαιρικό φωτισμό– έμπλεξε ακανόνιστους βόμβους σαν στατικό ηλεκτρισμό ή ηλεκτρικό βραχυκύκλωμα με έναν απειλητικό, απρόβλεπτα ορμώμενο θόρυβο· οδηγώντας το κοινό σε ανεπαίσθητες σωματικές παλινδρομήσεις, με κλειστά τα μάτια. Έκλεισε δε ακριβώς στο ιδανικό σημείο, δηλαδή πριν φτάσουν σε αδιέξοδο τα λαγούμια που έσκαβε, αποτελώντας έτσι ιδανική εκκίνηση, καθώς μας παρέδωσε πανέτοιμους στις ορέξεις των Boris.
Στο Temple, τώρα, δεν εντυπωσίαζε τόσο ο αριθμός των παρευρισκόμενων, οι οποίοι βρίσκονταν κατανεμημένοι άτακτα στον χώρο σαν meta-ανέκδοτο, όσο η σύνθεσή τους: τύποι με t-shirts Idles, σκληροπυρηνικοί metalheads, skaters κατευθείαν από το Kreuzberg και blackgazers που «ένιωσαν» με την ανακοίνωση για τον ερχομό των Deafheaven στην Αθήνα το 2020. Σε κάθε περίπτωση, ο άκαπνος Ναός είδε το ιαπωνικό γκρουπ να ξεπροβάλλει στη σκηνή γύρω στις 10.15. Κι ενώ ξεκίνησαν με shoegaze/post, ατμοσφαιρική διάθεση, ελίχθηκαν γρήγορα σε πιο heavy μονοπάτια, φανερώνοντας την ασπόνδυλη φύση της μουσικής τους κοσμοθεωρίας.
Πάντως, μέχρι και τα μισά του live, οι Boris δεν είχαν καταφέρει να βρουν ρυθμό: τόσο η αποκλειστική προσήλωση στο νέο υλικό, όσο και μία αίσθηση αυτοσυγκράτησης στα οριοθετημένα πλαίσια των συνθέσεών τους, δεν δημιούργησαν τις συνθήκες για να ανέβει γρήγορα η συναυλιακή «θερμοκρασία». Όμως, από την εναλλακτική εκδοχή του “Absolutego” κι έπειτα, οι Ιάπωνες άρχισαν να αφήνονται όλο και περισσότερο στα ένστικτά τους. Τα όρια χαλάρωσαν, ο θόρυβος από το αυτοσχέδιο όργανο ηλεκτρική κιθάρα/μπάσο του Takeshi έφθανε σε μας σαν ωστικό, παλιρροϊκό κύμα και η εμπειρία αποκτούσε ολοένα και πιο διαπεραστική, ανυψωτική διάσταση.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς έχει καταφέρει αυτό το γκρουπ να απορροφήσει όλες τις επιρροές του, συγχωνεύοντάς τις σε κάτι εντελώς δικό του. Ο τρόπος με τον οποίον μπέρδεψαν το noise με το sludge metal και κατόπιν τo stoner rock με την ambient όσο πλησιάζαμε προς το τέλος της εμφάνισής τους, δημιούργησε την αίσθηση μίας μπάντας που δεν ενδιαφέρεται για καμία συμβατική αντίληψη του ροκ κανόνα· παρά μόνο για την υπερβατικότητα μέσα από την κοινωνία της τέχνης της.
Έτσι, μετά το “Boris” –τη διασκευή δηλαδή στο κομμάτι των Melvins από το οποίο πήραν και το όνομά τους– και την ηλεκτρική καταιγίδα του “Shadow Of Skull”, οι Ιάπωνες επέστρεψαν για το encore, με τον Atsuo να βάζει για τα καλά το κοινό στο παιχνίδι για την πιο αυθεντική metal στιγμή της βραδιάς με τα “Akuma No Uta” και “Farewell”, από παλαιότερους δίσκους του τεράστιου καταλόγου τους.
Βλέποντας για πρώτη φορά live τους Boris, δεν μπορώ να πω ότι δικαίωσαν πλήρως τη φήμη που συνοδεύει τη ζωντανή εμπειρία που προσφέρουν. Μπορεί να οφείλεται στη μετριότητα του νέου υλικού, μπορεί να μην διανύουν την καλύτερη φάση της καριέρας τους. Σίγουρα, πάντως, έδωσαν μία συναυλία την οποία οι πιστοί ακόλουθοι θα απόλαυσαν με την ψυχή τους, ενώ οι λιγότερο υποψιασμένοι (πρέπει να) συνειδητοποίησαν γιατί ανάγκαζαν κάποτε τον μουσικό Τύπο να παραμιλάει με τα καμώματά τους. Όταν η ροκ φόρμουλα διαλύεται μπροστά στα μάτια σου, είναι πάντα κάτι το εντυπωσιακό· ειδικά στις ημέρες που όλα μοιάζουν τρομερά προβλέψιμα.
{youtube}Mbb3L51C3sU{/youtube}
