Ήταν ένα απαιτητικό θέαμα για το κοινό που στάθηκε αθόρυβο, άβολο και μάλλον απροετοίμαστο απέναντι σε αυτήν τη νέα, μηδενιστική προσέγγιση της Liz Harris ως προς την τέχνη και την ίδια της τη ζωή. Ακριβώς όπως προμηνύει και ο τίτλος της παρθενικής της δουλειάς ως Nivhek (After Its Own Death/Walking In A Spiral Towards The House), μας παρέσυρε μεθοδικά μέσα σε μία σπείρα θανάτου.
Τα νοσηρά, ambient τμήματα διαχέονταν απειλητικά και δηλητηρίαζαν τα πιο αθώα πιανιστικά σημεία, δημιουργώντας την αίσθηση μίας χαρούμενης, παιδικής ανάμνησης, που ξεθωριάζει στον χρόνο και βιάζεται από την ενηλικίωση. Δεν ήταν όμως μόνο το ηχητικό κομμάτι που άφηνε τέτοιες εντυπώσεις, αλλά και η φυσική παρουσία (ή μάλλον απουσία) της Liz Harris, η οποία έμοιαζε με φάντασμα, με την προβολή ενός κάποτε ανθρώπου, που εξαϋλωνόταν σιγά-σιγά ενώπιόν μας. Σαν την προσωποποίηση της εγκατάλειψης και της μοναξιάς· μία κοπέλα με συγκλονιστική, μαραζωμένη ομορφιά, η οποία δεν μας κοίταξε ούτε μία φορά στα μάτια.
Και μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν κάπως υπερβολικά για όποιον δεν τα έζησε, αλλά στην πραγματικότητα φάνταζαν ακόμη πιο έντονα τη στιγμή που συνέβαιναν στη Διπλάρειο Σχολή. Και όταν ειδικά έφτασε το τέλος, όλα έβγαλαν περισσότερο νόημα: η Αμερικανίδα πειραματίστρια στάθηκε προς τα πίσω και για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε μία άβολη σιωπή· μέχρι που έκανε ένα άψυχο νεύμα, υποδεικνύοντάς μας πως αυτό ήταν.
Ακολούθησε ίσως το πιο άτολμο και δειλό χειροκρότημα στην ιστορία των χειροκροτημάτων· έπειτα η Liz Harris πέρασε ανάμεσά μας, χωρίς να ξέρει προς τα πού να φύγει. Τελικά εξαφανίστηκε κακήν κακώς προς τον μοναδικό, φωτεινό διάδρομο, που εκείνη τη στιγμή έμοιαζε με τη δικιά της σωτηρία. Ή απλώς με την επιστροφή στη δικιά της σπείρα.
{youtube}22asVa3TfFA{/youtube}
