Τα μέλη λοιπόν των Someone Who Isn't Me βρέθηκαν στην ημιφωτισμένη σκηνή λίγο μετά τις 21.30. Και, παρ' όλο που το κοινό ήταν αριθμητικά λίγο, δεν έδειξαν να πτοούνται, ούτε για δευτερόλεπτο. Με τη φόρα και τη ρυθμική κίνηση της Μαριλένας Ορφανού –η οποία απέδιδε χορογραφικά κάθε στίχο πάνω στο συνθεσάιζερ της– συνοδεία της συγκεντρωτικής Μαρίας Χατζάκου (τύμπανα) και της δωρικής Τζίνας Δημακοπούλου (κιθάρα), απέδωσαν ένα 40άλεπτο support set, που περιέλαβε ασφαλώς το περίφημο “Gomenaki”, αλλά και επιλογές όπως το “Dancing With You” και το “Pinku”. Μέχρι το πέρας της εμφάνισής τους, εντωμεταξύ, ο κόσμος είχε γεμίσει σχεδόν τη Death Disco, με τα όποια κενά να επιτρέπουν χορευτικές φιγούρες, κυρίως από νεαρές (κυρίως) κορασίδες. Οι Someone Who Isn't Me απέδειξαν έτσι ότι η εγχώρια σκηνή έχει ακόμα πράγματα να δώσει.
Με την είσοδο πάλι του Μr. Kitty, αντιλαμβανόσουν αμέσως τον ιδιαίτερο αέρα που κουβαλά: είχε μεν μια απλότητα, εκείνη όμως που συνήθως διαθέτουν οι stars. Ως είθισται στις performance του, εμφανίστηκε κουκουλωμένος με ένα λευκό μπουφάν, μπήκε δε με εσωστρέφεια, η οποία δεν πρόδιδε τι θα ακολουθούσε. Στα αμέσως επόμενα λεπτά, όμως, σειρά είχε ο φρενήρης ρυθμός, πάνω από τον οποίον δέσποζαν τα σχισμένα φωνητικά που δημιουργεί μέσω υπολογιστή· μοιάζουν με συναισθήματα προερχόμενα από όσα θάβει κανείς μέσα του και αποσιωπούνται.
Με τη βοήθεια των φώτων που ο ίδιος είχε φέρει στην Αθήνα, ο Mr. Kitty δημιούργησε την αίσθηση ότι κοιτάς τη μεγάλη οθόνη: σαν να διαδραματιζόταν δηλαδή στο προηγούμενο πλάνο ένα story, που οδηγούσε κατόπιν τον πρωταγωνιστή της βραδιάς να πάλλεται πάνω στη σκηνή, εξιστορώντας την αλήθεια του. Κι εκεί ακριβώς καταλάβαινες ότι η σχέση του Mr. Kitty με τη μουσική του –ακόμα και την ώρα του live– ξεπερνά το «γουστάρω» ή το «φτιάχνομαι» και μπαίνει στη σφαίρα του βιωματικού.
Διόλου τυχαία, ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ο Αμερικανός performer διέκοψε ξαφνικά τη συναυλία στη μέση και αποσύρθηκε για λίγο στο καμαρίνι του. Η μικρή αυτή αναστάτωση δεν βάστηξε πάνω από 3-5 λεπτά, με τον Mr. Kitty να επιστρέφει ζητώντας συγγνώμη αλλά και την κατανόησή μας, διότι οι ψυχικές ασθένειες και η κατάθλιψη δεν είναι πράγματα εύκολα διαχειρίσιμα. Συνέχισε παρ' όλα αυτά κανονικά το set του, με το ίδιο νεύρο και με την ίδια πώρωση· η οποία τον ώθησε λίγο πιο μετά να κατέβει απ' τη σκηνή λουόμενος με το νερό του, για ν' αρχίσει να χτυπιέται μαζί με τον κόσμο.
Με παλιές επιλογές όπως το “After Dark”, αλλά και με τραγούδια από το φετινό άλμπουμ Ephemeral όπως το “Wait”, o Mr. Kitty ξεσήκωσε το κοινό, το οποίο δεν πτοήθηκε παρ' όλες τις μικρές διακυμάνσεις της ροής ή τη συνολική διάρκεια του live –που σε κάποιους φάνηκε λίγη. Ο χρόνος κύλησε άλλωστε ιδιαίτερα γρήγορα και το set τελείωσε χωρίς να το καταλάβουμε.
Με 11 χρόνια δημιουργίας πίσω της, η synth pop του Mr. Kitty φαίνεται λοιπόν να γίνεται όλο και πιο ώριμη. Έστω κι αν ενίοτε μοιάζει να έχει καταπιεί τους Depeche Mode, καταφέρνει τουλάχιστον να τους περνά μέσα από τα δικά του φίλτρα. Ξέρει σίγουρα, επίσης, πώς να στήνει ένα queer party, χορεύοντας ή μάλλον σπαρταρώντας, παρέα με τις πιο σκοτεινές του σκέψεις και τους φόβους του.
{youtube}zZQgmM_ZhEc{/youtube}
