Να τι απάντησε ο ντράμερ των Apocalyptica, Mikko Siren, στην ερώτησή μας σχετικά με τις εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (δείτε εδώ). Και η αλήθεια είναι ότι είχα τις επιφυλάξεις μου, καθώς η setlist του 2017 ήταν ίδια με αυτήν που παίζουν το 2019. Κακά τα ψέματα, βέβαια: τι εκπλήξεις θα μπορούσαν να έχουν στη φαρέτρα τους οι Φινλανδοί;
Καλά και άγια τα μαγαζιά που βρίσκονται στην Ιερά Οδό, τώρα, αλλά από τη στιγμή που δεν υπήρξε ανάγκη για μεγαλύτερο venue, το Piraeus Academy ήταν ο ιδανικός, «ζεστός» χώρος για να παρακολουθήσεις τη συναυλία των Apocalyptica. Ο κόσμος ήταν τόσο-όσο: γεμάτη η αρένα, μπορούσες όμως να μετακινηθείς από το ένα σημείο στο άλλο, ακόμα δε πιο άνετα ήταν τα πράγματα στον εξώστη. Η ανακοίνωση επίσης ότι το Piraeus Academy είναι αυστηρά(!) χώρος μη καπνιζόντων, δεν πτόησε το κοινό από το να ανάψει τα τσιγάρα του. Όπως τέλος περιμέναμε, υπήρχαν κι αρκετές κοπέλες ανάμεσα στο πλήθος.
Ακριβώς στις 21:30, δίχως καθυστέρηση, τα φώτα έσβησαν και οι Lauri Kankkunen, Perttu Kivilaakso, Eicca Toppinen & Paavo Lötjönen (όπως τους βλέπαμε κοιτώντας από αριστερά προς τα δεξιά) πήραν θέση με τα τσέλα τους στα σκαμπό της σκηνής. Για την ιστορία, θυμόμαστε ότι το 2017 ο Lötjönen είχε παίξει με σπασμένο πόδι, ο «αρχηγός» Toppinen υπέφερε φέτος από ένα γερό κρύωμα και ο Kankkunen ακολουθεί το γκρουπ μόλις από τον Απρίλιο –τον «έκλεψαν» από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Τάμπερε, όπου ήταν πρώτος σολίστ. Για τον Kivilaakso, θα τα πούμε αργότερα.
Ξεκίνημα με το ''Enter Sandman'' και, ώσπου να το πάρουμε είδηση και να αρχίσουμε να συμμετέχουμε ενεργά, καπάκι το ''Master Of Puppets". Κόσμος και συγκρότημα παίρνουν φωτιά, με τους μεν παρευρισκόμενους στο Piraeus Academy να βροντοφωνάζουν «Master, master» τραγουδώντας το σόλο του James Hetfield, τους δε Apocalyptica να σηκώνονται από τα σκαμπό στο heavy σημείο του τραγουδιού, αρχίζοντας να χτυπιούνται όπως έκαναν και οι Metallica στα 1980s και στις αρχές των 1990s –ειδικά ο Eicca Toppinen.
Όπως θυμόμασταν και από τη συναυλία του 2017, οι Φινλανδοί θα έπαιζαν ολόκληρο το ντεμπούτο Plays Metallica By Four Cellos (1996) στο πρώτο μέρος της βραδιάς, ακολουθώντας μάλιστα τη σειρά που είχαν τα κομμάτια στο άλμπουμ. Αναλόγως λοιπόν των βιωμάτων του καθενός, άλλος θυμόταν την πρώτη φορά που άκουσε το ''The Unforgiven'', άλλος τον απίστευτα «βαρύ» ήχο που έχει το ριφ του “Sad But True” κι άλλος πωρωνόταν στο ''Creeping Death", φωνάζοντας «die, die, die». Ο Toppinen, πάλι, μας είπε ότι το ''Wherever I May Roam" είναι για όλους τους μουσικούς εκεί έξω και για τη ζωή στις περιοδείες, ενώ στο δικό μου μυαλό ήρθε με το ''The Unforgiven'' κάτι που λέγαμε στα 1990s: «θα μου γράψεις μια κασέτα με τις μπαλάντες των Metallica/Scorpions/Guns N’ Roses;»· για να τις έχουμε βέβαια στα πάρτυ που διοργανώναμε τότε. Το κλείσιμο του πρώτου μέρους έγινε με το ''Welcome Home (Sanitarium)'', με τους Apocalyptica να αποχωρούν για ολιγόλεπτο διάλειμμα.
Οι τεχνικοί μάζεψαν στο μεταξύ το σκηνικό με τα πανιά που είχαν ως εκείνη τη στιγμή από πίσω τους οι 4 τσελίστες και ομολογουμένως ψαρώσαμε λίγο όταν είδαμε να στήνονται τα ντραμς του Mikko Siren, για το δεύτερο μέρος της συναυλίας. Το οποίο άρχισε με το ''Fade To Black", με τον Siren να κάνει την εμφάνισή του στο heavy σημείο και τους Apocalyptica να αφήνουν οριστικά τα σκαμπό, παίζοντας όρθιοι για το υπόλοιπο του live. Από εδώ και πέρα, ξεκίνησε το πάρτυ.
Τους είδαμε λοιπόν πιο απελευθερωμένους, να αλλάζουν θέσεις ο ένας με τον άλλον, να παίζει τσέλο ο Perttu Kivilaakso στο πάτωμα(!), να κάνουν την κίνηση ανεμόμυλου οι Kivilaakso & Toppinen και από επιλογές, άλλο τίποτα: ''For Whom The Bell Tolls'', ''Fight Fire With Fire'' και φυσικά το ''Orion'', που προσωπικά πιστεύω ότι είναι κι εκείνο που έχουν διασκευάσει με τον καλύτερο τρόπο οι Apocalyptica. Το 2017 είχαν παίξει και το “Until It Sleeps”, εμείς όμως δεν το ακούσαμε στην Αθήνα, αν και σε προηγούμενες φετινές συναυλίες το έπαιξαν. Δεν νομίζω πάντως να υπήρχε και κανείς που να καιγόταν να το ακούσει.
Στο ενδιάμεσο των κομματιών, ο Eicca Toppinen μας έλεγε διάφορες σύντομες ιστορίες: για το πότε ξεκίνησαν (1993), τι προσδοκίες είχαν –απλά να παίξουν, καθώς πίστευαν ότι δεν θα έχουν επιτυχία– και ότι το ''Escape'' ήταν από τα πρώτα τραγούδια που έμαθαν, καθώς ήταν σχετικά πιο εύκολο σε σχέση με άλλα. Μιλώντας τώρα για άλλα τραγούδια, το μακρινό 1996 ήταν αδιανόητο να μπορέσουν να παίξουν το ''Battery''. Με την πάροδο όμως των χρόνων το κατάφεραν, υπάρχει μάλιστα και ως bonus στην επανέκδοση του Plays Metallica By Four Cellos (2016). Όπως καταλαβαίνετε, ακούσαμε τόσο το ''Escape", όσο και το ''Battery", τα οποία προξένησαν χαμό στην αρένα. Για κλείσιμο είχαμε το “Seek & Destroy”, με μια τζούρα από το “Thunderstruck” των AC/DC. Δεν παρέλειψαν βέβαια να μας αναφέρουν ότι τον Ιανουάριο του 2020 θα κυκλοφορήσουν το νέο άλμπουμ Cell-0. Το οποίο και μας προέτρεψαν να ακούσουμε, όπως κι όλη τη δισκογραφία τους, καθώς μέσα σε αυτήν υπάρχει «αρκετό cool shit», όπως δήλωσαν χαριτολογώντας.
Η ώρα του encore είχε φτάσει, με τους Apocalyptica να επιστρέφουν στη σκηνή με το ''Nothing Else Matters", κρατώντας ως τελευταία επιλογή το “One”. Στην αρχή ήταν καθήμενοι και δίχως τον Mikko Siren, ώσπου ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε στο heavy σημείο του τελευταίου –το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε στο βίντεο στο φινάλε του κειμένου.
Σε σχέση με την εμφάνιση του 2017, βρήκα τη φετινή επίδοση σαφώς ανώτερη. Λίγο ο χώρος, λίγο η διάθεση του κοινού, λίγο η όρεξη που είχε το ίδιο το συγκρότημα, λίγο ότι ένιωσα αυτήν τη φορά περισσότερο σε συναυλία παρά σε παράσταση, πέρασα πάρα πολύ καλά. Μαζί και ο υπόλοιπος κόσμος στο Piraeus Academy, ο οποίος είδε τους Apocalyptica να παίζουν για 2 ώρες μερικούς από τους μεγαλύτερους ύμνους των Metallica.
Setlist
1. Enter Sandman
2. Master of Puppets
3. Harvester of Sorrow
4. The Unforgiven
5. Sad but True
6. Creeping Death
7. Wherever I May Roam
8. Welcome Home (Sanitarium)
9. Fade to Black
10. For Whom the Bell Tolls
11. Fight Fire With Fire
12. Orion
13. Escape
14. Battery
15. Seek & Destroy
encore
16. Nothing Else Matters
17. One
{youtube}QZ-Py1MgwHg{/youtube}
