Βράδυ Παρασκευής, σχεδόν πανσέληνος και σχεδόν καλοκαίρι, κατευθύνομαι στο Γκάζι για να παρακολουθήσω την πρώτη καλιφορνέζικη μπάντα γι' αυτόν τον μήνα, τους Drab Majesty από το Λος Άντζελες –η δεύτερη θα είναι οι Dream Syndicate.
Αρκετός κόσμος από νωρίς στο Temple, κάτι που λειτούργησε θετικά για τους «δικούς μας» Data Fragments, τους οποίους δεν είχε τύχει να ξαναπαρακολουθήσω. Ξεκίνησαν με το "Grown Men" από το πρώτο, ομώνυμο και ολοκαίνουριο άλμπουμ τους και κέρδισαν άμεσα την προσοχή με το πολύ δυναμικό τους στήσιμο: έβγαλαν ψυχή και άποψη με γνήσια credits πολιτισμικής υποκουλτούρας, ενώ είχαν ως σύμμαχο τον στακάτο ήχο και τον πολύ προσεγμένο φωτισμό, που πάντα βοηθάει τις dark wave μπάντες. Το αθηναϊκό γκρουπ βασίζεται στα 1980s με τρόπο που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις, επενδύοντας σε πρωτοκλασάτο μπάσο και σε συναισθηματικά φορτισμένες μελωδίες. Σε μια εμφάνιση που κάθε άλλο παρά support θύμιζε, έπαιξαν ολόκληρο το ντεμπούτο τους, κερδίζοντας το πιο ζεστό χειροκρότημα.
To αινιγματικό δίδυμο των Deb Demure & Mona D εμφανίστηκε κατά τις 23.20, μένοντας στη σκηνή για σχεδόν 1,5 ώρα. Προσωπικά, είναι η αλήθεια, δεν έχω και τις καλύτερες εντυπώσεις από το είδος που κι εκείνοι ονομάζουν «tragic wave»: συναυλιακά μιλώντας, οι καλλιτέχνες που το εκπροσωπούν δυσκολεύονται να βγάλουν καλό ήχο και ουσία (ίσως φταίει και η έλλειψη τύμπανων), αφήνοντας την υπόνοια ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μουσική για live. Όμως οι Drab Majesty, παραταγμένοι στο Temple με την ανδρόγυνη αισθητική τους και τους απόκρυφα 1980s στίχους τους, σίγουρα με διέψευσαν. Η ατμόσφαιρά τους καθήλωνε, τόσο χάρη στους χειρουργικούς αρπισμούς της κιθάρας –οι οποίοι δημιουργούσαν μια αιθέρια, μινιμαλιστική χορωδία– όσο και λόγω των μελαγχολικών φωνητικών, που αποθέτονταν πάνω σε έναν ηλεκτρονικό «βάλτο».
Παίζοντας ουσιαστικά ένα κράμα από dream pop με αρκετές επιρροές από shoegaze και απ' ό,τι παλιότερα λέγαμε goth, παρουσίασαν σχεδόν ολόκληρο το φετινό άλμπουμ Modern Mirror, επιδεικνύοντας φοβερό μεταξύ τους δέσιμο, μα και ζωηρή αλληλεπίδραση με το κοινό. Τίμησαν πάντως και τις 2 προηγούμενες δουλειές τους, παίζοντας και 4 τραγούδια από εκείνες.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην επί σκηνής παρουσία των Drab Majesty, οι οποίοι έπαιξαν έχοντας ως φόντο μια βεντάλια με μάτια, με πρόσωπα κρυμμένα πίσω από λευκό μακιγιάζ και μαύρα γυαλιά με γείσο –αποτελώντας σχεδόν κενά πρότυπα της Ανθρωπότητας. Και πέτυχαν να κρατήσουν ως το τέλος της συναυλίας την ονειρική ατμόσφαιρα. Αν και προσωπικά κουράστηκα σε αρκετά σημεία από το υλικό τους, οι φίλοι τους κατενθουσιάστηκαν και το βρίσκω δικαιολογημένο.
Ως αρνητικό επισημάνθηκε το ότι δεν βγήκαν για encore, ωστόσο φεύγοντας από το Temple ένιωθες πως είχες χορτάσει μια χαρά.
{youtube}nja942TDkdA{/youtube}
