Η συνταγή της τετραμελούς μπάντας είναι γνωστή, ωστόσο σπάνια στέκεται κατώτερη των προσδοκιών. Καταφέρνοντας να καταλάβουν και να οικειοποιηθούν την πιο «σικ» αισθητική της ταράτσας του Gazarte, τα κρεμασμένα πανό στη σκηνή μαρτυρούσαν πως το σκηνικό «δωματίου» με τα pop/soul ραδιοφωνικά hits, έμελλε να ανατραπεί.
Έτσι, γύρω στις 22:30, η τετράδα εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά στο ανοιχτό μέρος της ταράτσας. Κι αφού πρώτα χαιρέτησαν όσους δεν είχαν καταφέρει να βρουν θέση στον κλειστό χώρο μπροστά από τη σκηνή, έδωσαν ένα ρυθμικό καλωσόρισμα, που έκανε τους πάντες να γυρίσουν το βλέμμα προς τα έξω –στα εκκεντρικά γυαλιά του Περικλή Τσουκαλά, στο παραδοσιακό κοστούμι του Murat Ertel, στο επιβλητικό νταούλι του Umit Adakale και στις ρυθμικές καστανιέτες του Levent Akman.
Αμέσως μετά βρέθηκαν στη σκηνή, και ανέβασαν μεμιάς τα ντεσιμπέλ και την κίνηση στο Gazarte με άναρθρες, σαμανικές κραυγές και κελευστικά «Opa!» και «Hadi!». Το ταξίδι στον μουσικό επιταχυντή των BaBa ZuLa ξεκίνησε έτσι με τη νταρμπούκα του Adakale και τις καστανιέτες του Akman να δίνουν τον ρυθμό, όσο το ηλεκτρικό ούτι του Τσουκαλά και το ηλεκτρικό σάζι του Ertel έχτιζαν κλιμακωτά το ντελίριο ανατολίτικης ψυχεδέλειας που θα ακολουθούσε.
Στο μεταξύ, τα εμπόδια που μπορεί να αντιμετωπίσει μια μπάντα όπως οι BaBa ZuLa μπροστά σε ζωντανό κοινό, δεν είναι απίθανα: από τη μία, η διαφορετική γλώσσα ενδεχομένως να δυσκολέψει τον κόσμο να σιγοντάρει στα φωνητικά· από την άλλη, τα ορχηστρικά κομμάτια μπορεί να χάσουν την εμπλοκή των ακροατών και να πέσουν στη λούπα της μονοτονίας, στην προσπάθεια της τεχνικής τελειότητας και του εντυπωσιασμού.
Όμως ένα γκρουπ με 33άχρονη σχεδόν πορεία, όπως οι BaBa ZuLa, έχει τον τρόπο να πείσει το κοινό να τραγουδήσει μαζί του –άλλωστε σημαντική μερίδα του στην ταράτσα του Gazarte δεν ήταν ελληνόφωνη, αφού στα γύρω τραπέζια άκουγες Αγγλικά, Τούρκικα και Ρουμάνικα. Ακόμα και στα ορχηστρικά, δεν δίσταζαν να γίνουν ένα με τους συγκεντρωμένους στον χώρο, ενώ παράλληλα τα όργανα λάμβαναν αυτόνομη διάσταση στα χέρια τους, σαγηνεύοντας και μιλώντας τη γλώσσα που όλοι ξέρουμε να μιλάμε. Γι’ αυτό ίσως και τα τάστα του ηλεκτρικού σάζι σταμάτησαν κάποια στιγμή να απασχολούν το βλέμμα του Ertel, το οποίο ήταν καρφωμένο στους θεατές, οδηγώντας (σχεδόν αυτόματα) τα δάχτυλα του ιπτάμενου δερβίση στο πέρας των ανηλεών, ψυχεδελικών και ανατολίτικων riffs του.
Στη διαμόρφωση αυτού του υπερβατικού μουσικού τοπίου, οι BaBa ZuLa είχαν φυσικά συνεργούς όσους και όσες παρευρέθηκαν, χωρίς να χάσουν στιγμή το ενδιαφέρον και τον ρυθμό τους, χορεύοντας, χειροκροτώντας και σιγοντάροντας τους αμανέδες του Περικλή Τσουκαλά. Μάλιστα, όπως είπε και ο Ertel, μπορεί στα 33 αυτά χρόνια να έχουν ταξιδέψει σε πόλεις από τη Βραζιλία ως την Ιαπωνία, ωστόσο υπάρχουν κάποιες στις οποίες νιώθουν πραγματικά σαν το σπίτι τους.
Στο μεταξύ σκοπός τους παραμένει η απόρριψη όλων των τυπολογικών περιορισμών και άλλου είδους προκαταλήψεων που μπορεί να φέρει η καταγωγή τους από την Κωνσταντινούπολη. Εξάλλου, όπως εξιστόρησε ο Τσουκαλάς, χαρακτηριστική είναι για τη μπάντα η στιγμή που, ανατρέχοντας στο γενεαλογικό τους δέντρο, τα μέλη γνωστοποίησαν μεταξύ τους ότι, ενώ οι παππούδες του Τσουκαλά είναι από την Κωνσταντινούπολη, οι παππούδες του Ertel, του Akman και του Adakale είναι από το Ηράκλειο, τη Θεσσαλονίκη και τη Δράμα.
Με τον τζουρά του Ertel και τα ηλεκτρονικά του Akman να «σκληραίνουν» το παιχνίδι μετά τις 23:30, αλλά και με ένα εξαιρετικό σόλο στη νταρμπούκα από τον Umit Adakale –η ταχύτητα και η ακρίβεια του οποίου πλησίαζε σχεδόν «μηχανικές» κλίμακες– οι BaBa ZuLa έκλεισαν την εμφάνισή τους στην ταράτσα του Gazarte λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Χωρίς ωστόσο το πολυπόθητο encore, παρά τα θερμά χειροκροτήματα και σφυρίγματα του κοινού.
Σε κάθε περίπτωση, το live των BaBa ZuLa στην Αθήνα ήταν μια εξαιρετική κατακλείδα για τις φετινές «ανοιχτές» συναυλίες της πόλης, με την πώρωση και την τρέλα τους να κρατά ακόμα ζωντανή τη φλόγα των εμφανίσεών τους, κάνοντας δικό τους ακόμα και τον πιο παράταιρο (ως προς την εκστατική τους ενέργεια) χώρο.
{youtube}7neyZZ_7THo{/youtube}
