Μια μέρα γεμάτη χιπ χοπ, γεμάτη εκκωφαντικά beats και μπόλικο σκληροπυρηνικό rap ήταν η περασμένη Παρασκευή στην Πλατεία Νερού. Το θρυλικό συγκρότημα των Cypress Hill επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια στη χώρα μας και η χιπ χοπ κοινότητα έδωσε περήφανα το παρών, για να τιμήσει μία από τις σπουδαιότερες old school αξίες που επιβιώνουν και βασιλεύουν ακόμη.
Το κοινό είχε μάλιστα την ευκαιρία να απολαύσει ένα δυνατό line-up, ήδη από τις 5 το απόγευμα. Η εργάσιμη ωστόσο Παρασκευή, αλλά και η αφόρητη κίνηση στους δρόμους, δεν μου επέτρεψαν να προλάβω το εναρκτήριο live από τον Νέγρο Του Μοριά. Πάντως το πλήθος που τον παρακολούθησε ήταν αρκετό, καθώς ο κόσμος είχε μαζευτεί στην Πλατεία Νερού από πολύ νωρίς. Δείχνοντας έτσι τις διαθέσεις του να απολαύσει στο έπακρο μια φεστιβαλική χιπ χοπ γιορτή, γεμάτη ηχηρά ονόματα.
Λίγο μετά τις έξι, με τον ήλιο να είναι ακόμη πολύ επιθετικός, στη σκηνή ανέβηκε ο Δωδέκατος Πίθηκος. Ο οργισμένος ράπερ πρόσφερε στο κοινό του Release Athens μια ζωντανή γεύση από το «αντρίκιο» και street smart υλικό του. Με αναμφίβολο δυναμισμό και με αξιοθαύμαστη διάθεση να τα δώσει όλα, ο Δωδέκατος Πίθηκος εξέφρασε τις εμμονές των παθιασμένων στίχων του: τη ντομπροσύνη, την «παντελονάτη» ειλικρίνεια, την αλητήρια μαγκιά που δεν αλλοτριώθηκε και τη μεγάλη καρδιά για τα αλάνια εκεί έξω.
Η γνώριμη θεματολογία του, με λίγα λόγια. Μπορείς να μείνεις αδιάφορος μπροστά στη μονότονη θεματική του «ξηγημένου» και «μπεσαλή» με λόγο τιμής, μπορείς να ξενερώσεις με τους περιφρονητικούς στίχους για ράπερ που φοράνε φουστάνια· από την άλλη, μπορείς να απολαύσεις τους έξυπνους ρυθμούς, τη μετωπική επίθεση των τραγουδιών και κάμποσες πύρινες ρίμες. Είναι θέμα αισθητικής επιλογής και, σε τελική ανάλυση, είναι θέμα διασκέδασης. Μεγάλη μερίδα του κόσμου ήξερε μάλιστα τους στίχους απέξω, πράγμα που λέει πολλά από μόνο του.
Η σκυτάλη πέρασε κατόπιν στη συμμαχία Anser & Eversor. Αυτή ήταν μια εμφάνιση που σε έπιανε από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Θριαμβευτικό, άψογο και ισοπεδωτικό live, με τους δύο εγχώριους μουσικούς να κάνουν θαύματα. Κυριολεκτώ όταν λέω ότι μια τέτοια συναυλία θα πρέπει να διδάσκεται σε όσους φιλόδοξους πιτσιρικάδες θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με το χιπ χοπ. Άριστη τεχνική στο μικρόφωνο (κάθε συλλαβή εκφερόταν με ξεχωριστό τρόπο), αληθινός δυναμισμός (όχι ξερός τσαμπουκάς) και σε βάθος γνώση της rap ιστορίας.
Τα beats ηχούσαν εθιστικά και οι δύο ράπερ κεντούσαν κυριολεκτικά, ευρισκόμενοι χιλιόμετρα μακριά από την πόζα των ομογάλακτων· μια πόζα που προηγήθηκε του set τους και που ακολούθησε, εκείνη τη μέρα. Με σωστές δόσεις μετριοφροσύνης –μας καλωσόρισαν στο live των Cypress Hill, δείχνοντας ότι ξέρουν πως η Γη δεν γυρίζει γύρω τους– με αδιανόητη τεχνική στα φωνητικά και με ακατάβλητη μαχητικότητα, οι Anser & Eversor ήταν οι νικητές της 6ης ημέρας του Release Athens. Πριν τους δω στη σκηνή δεν είχα ακούσει τον πρόσφατο δίσκο τους Άδυτο· έκτοτε, τον ακούω βουλιμικά. Δέκα στα δέκα.
Όσο περνούσε η ώρα, η Πλατεία Νερού γέμιζε διαρκώς. Μπορεί το opening act που βρίσκεται πιο κοντά στους headliners να έχει περισσότερο κόσμο, αλλά η ανυπομονησία για το μεγάλο όνομα γίνεται όλο και πιο απροσπέλαστη για όποιον θα προηγηθεί στη σκηνή. Ο Ταφ Λάθος πήρε πάντως τη σκυτάλη και έπαιξε δυναμικά, παρουσιάζοντας καινούρια και παλιότερα κομμάτια του. Και οι ποιητικές του ανησυχίες έπιασαν τόπο, καθώς ο έμπειρος μουσικός δείχνει να κρατάει τα ζουμερά συστατικά της κοινωνικής αφύπνισης.
O Ταφ Λάθος έχει φανατικούς φίλους και πιστούς, έχει μυαλό, visual ιδέες και ψηλότερη αισθητική από τη μέση καγκουριά. Ο υπέρμετρος ωστόσο ενθουσιασμός (ίσως και κάποιο άγχος;), έκανε τη συναυλία του ανοικονόμητη. Έπεφτε δηλαδή διαρκώς στην παγίδα να φωνάζει περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, αδικώντας έτσι τα λυρικά λογοπαίγνια που έχει υπογράψει. Η οργή στο μικρόφωνο έπρεπε να είναι πιο μεθοδευμένη και να επιτρέπει να πέφτουν οι τόνοι, ώστε να συμβαίνουν τα ανάλογα peak. H ένταση όμως της φωνής τα ανέβαζε όλα στα κόκκινα, καπελώνοντας κάθε προσπάθεια να αναπνεύσουν τα όμορφα samples, οι ωραίες μελωδίες στην παραγωγή και η ελπιδοφόρες στιχομυθίες. Κατά τα λοιπά, η εμφάνιση αποτυπώθηκε καταιγιστική, στρώνοντας το χαλί για το one-man show του Αυστραλού Dub FX.
Θυμάστε κάποια θρίλερ με ανθρώπους που έχουν πολλαπλές προσωπικότητες και σε κάθε σκηνή μιλάνε με διαφορετικό τρόπο, γιατί κάποια από τις καταπιεσμένες περσόνες βρίσκει τρόπο να αναδυθεί στο συνειδητό; Κάτι τέτοιο συμβαίνει μάλλον με τον κύριο Dub FX, καθώς κατά τη διάρκεια του set του, πρέπει να άκουσα γύρω στις 37 προσωπικότητες να τραγουδούν.
Τη μία ήταν πωρωμένος Άγγλος ράπερ, την άλλη Τζαμαϊκανός reggaeman, την άλλη Αμερικάνος beatboxer, την άλλη γινόταν ο Horace Andy (on steroids), την άλλη πλανόδιος βιρτουόζος του drum'n'bass, την άλλη αλαφιασμένος θιασώτης του καθαρόαιμου dub. Ένας ραγδαίος συγκερασμός κάθε λογής ρυθμών, που μπορεί να έβρισκε αδιέξοδο σε επίπεδο προβλεψιμότητας, όσο ο Dub FX υπηρετούσε λατρευτικά το δικό του, ακατάπαυστο groove.
Με αρμονικούς στίχους-μηνύματα περί ενέργειας και συλλογικής συνειδητότητας, οι οποίοι έμοιαζαν να έχουν βγει από βιβλία αυτοβελτίωσης, ο Αυστραλός performer έκανε τελικά πολύ κόσμο να χορέψει. Δεν έπαιρνες κανένα τραγούδι και καμία μελωδία μαζί σου μετά το τέλος του set, αλλά τα beats πήραν φωτιά.
Την εισαγωγή των Cypress Hill είχαμε τη μεγάλη τιμή να μας την κάνει ο Mix Master Mike. Ο σπουδαίος DJ, ο οποίος ταυτίστηκε με την πορεία των Beastie Boys, είχε αναλάβει τον θρόνο όπου θα καθόταν ο DJ Muggs. Φορώντας λοιπόν ένα μπλουζάκι Metallica, ξεκίνησε τη συναυλία με έναν ποταμό από scratch, βάζοντάς μας σε απόλυτα old school διάθεση. Από το “Band Οf Gypsies” που άνοιξε την εμφάνιση (από τον περσινό δίσκο Elephants On Acid, δείτε εδώ), μέχρι τη διασκευή στο "Jump Around" των House Of Pain που την έκλεισε, οι αιωνίως μαστουρωμένοι Καλιφορνέζοι έδειξαν γιατί απολαμβάνουν τόσο σεβασμό από όλα τα μουσικά ακροατήρια.
Οι παράδοξες μελωδίες, οι ελλειπτικοί ρυθμοί και τα σκονισμένα beats με τα οποία έχουν γράψει ιστορία, έλαμψαν μέσα σε ντουμάνια καπνού και σύννεφα ευδαιμονίας. Στο “Hand On The Pump”, στο “When The Shit Goes Down” και στο “Throw Your Set In The Air” φάνηκε η σπάνια κλάση του B-Real στο μικρόφωνο: τα φωνητικά του παραμένουν κοφτερά σαν ξυράφι, ενώ και οι κόρες των ματιών του παραμένουν διεσταλμένες πίσω απ' τα μαύρα γυαλιά. Ο Sen Dog, πάλι, παραμένει αγέραστος, ακούραστος και άκρως μελωδικός. Το “Latin Lingo”, το “Tequila Sunrise” και το “Latin Thugs” έφεραν τη λικνιστική λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα, ενώ το “Roll It Up, Light It Up, Smoke It Up”, το “I Wanna Get High” και το “Hits From The Bong” μας πήγαν πίσω στη νιρβάνα των 1990s –στην αύρα των πρώτων τους τριών άλμπουμ, που αναζητούσαν την πληρότητα μέσω της συνεχούς κατανάλωσης ινδικής κάνναβης, ως αντίβαρο στη βία των γειτονιών. To “Checkmate”, το “Put 'Em In The Ground” και το “How I Could Just Kill A Man”, πάλι, έδωσαν δόξα και τιμή στο gangsta παρελθόν.
Παραμένουν αμετανόητα «insane in the brain» οι Cypress Hill και γεμάτοι funky ενέργεια. Επιπλέον, οι απολαυστικοί ριμαδόροι διαθέτουν διάθεση για πάρτι και χορό. Έκανε άψογη δουλειά στην κονσόλα του ο Mix Master Mike και, σε συνδυασμό με τα φυσικά κρουστά, ανέδειξε τη state-of-the-art παραγωγή των τραγουδιών τους, δίνοντας παράλληλα τρελή ώθηση στο γκρουπ για να παίξει υπέροχα. Κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού. Τα “Hits From The Bong” έφτασαν και περίσσεψαν για όλους.
{youtube}VHB5Zu6jdyg{/youtube}
