Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ξεκινήσω έτσι τη συγκεκριμένη ανταπόκριση, αλλά δεν υπάρχουν και τόσα πολλά να γραφτούν για την εμφάνιση του J Mascis στα ζεστά Εξάρχεια –την πρώτη του στη χώρα μας, ως σόλο καλλιτέχνη. Κι αυτό κυρίως γιατί δεν θα ταίριαζε κάτι τέτοιο στο λακωνικό στυλ της παρουσίας του.
Εξηγούμαι: χωρίς πολλά-πολλά, σούξου-μούξου και σταριλίκια, o J Mascis ανέβηκε στη σκηνή με την ηλεκτρακουστική του κιθάρα (άντε και με μερικά πετάλια), άφησε αποκλειστικά και μόνο τα τραγούδια να μιλήσουν γι' αυτόν (μόνο μερικά «alright» ξεστόμιζε, αραιά και που), μοίρασε νοσταλγικά ηλεκτροσόκ στους αρκετούς Generation Xers ανάμεσα στο κοινό και δίδαξε τον ορισμό της ουσιαστικής συναυλίας μέσα στην 1 ώρα και 40 λεπτά που βρέθηκε στο σανίδι του An, παίζοντας παρακαλώ και διπλό ας-το-πούμε-encore.
Ο εμβληματικός frontman των Dinosaur Jr. επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 11 χρόνια, στο πλαίσιο της περιοδείας για τον τελευταίο του προσωπικό δίσκο Elastic Days (2018). Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε καθόλου να ανακατέψει την τράπουλα, επιλέγοντας να παίξει πολύ στοχευμένες στιγμές από το σύνολο του καταλόγου του –τόσο ως σόλο δημιουργός, όσο και ως μέλος της θρυλικής alt. rock μπάντας του– καθώς και μία φοβερή διασκευή στο “Fade Into You” των Mazzy Star.
Έτσι, μέσα σε μία χειμαρρώδη ροή, με ελάχιστες παύσεις ανάμεσα στις επιλογές της setlist, απολαύσαμε μερικές από τις πιο όμορφες συνθέσεις της προσωπικής του δικογραφίας, όπως τα "Every Morning" και "See You At The Movies", αλλά και αρκετά τραγούδια από τις σπουδαίες ημέρες των Dinosaur Jr. στα 1990s, σαν τα “Get Me”, “Wagon”, “Alone” και “Out There”. Τα σήμα κατατεθέν, βουτηγμένα στην παραμόρφωση σόλο του Mascis έδιναν εντωμεταξύ κι έπαιρναν· παράλληλα, έβλεπες από τη μία την ανυπομονησία και την πώρωση στα πρόσωπα των σχετικά λίγων fans που παρευρέθηκαν στο live, κι άκουγες από την άλλη πόσο γλυκά και όμορφα έχουν μεγαλώσει μέσα στον χρόνο αυτά τα τραγούδια, τα οποία καθόρισαν μία ολόκληρη γενιά.
Θα μπορούσε βέβαια να κατηγορήσει κανείς τον J Mascis για την κάπως διεκπεραιωτική ως και βαριεστημένη στάση που φάνηκε να έχει σε ορισμένα σημεία της βραδιάς. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που έκανε ήταν να αφήσει εκτός τα περιττά μίας τυπικής ροκ εμφάνισης –τα πολλά λόγια, τις αχρείαστες ευχαριστίες και τα πήγαινε/έλα του encore– μένοντας μόνο στην ουσία. Αυτή θα ήταν άλλωστε και η μόνη τίμια μεταχείριση, από έναν τύπο που έχει μάθει να κρατάει μετριοπαθές προφίλ στα εξωκαλλιτεχνικά και να εκφράζεται μόνο μέσα από τη φοβερή του μουσική.
Αξίζει να γίνει αναφορά και στην εναρκτήρια εμφάνιση του Jef Maraawi, ο οποίος μας αφηγήθηκε τραγουδιστά τις βιωματικές ιστορίες του ντεμπούτο του στην Inner Ear, παρουσιάζοντας επιπλέον και μερικά τραγούδια από τον επόμενό του δίσκο, με τίτλο Terra Papagalli. Τα τελευταία έμοιαζαν κάπως με αυτά του Father John Misty, αν o τελευταίος άκουγε περισσότερη bossa nova. Η αγάπη του Ελληνοβραζιλιάνου τραγουδοποιού για το σύγχρονο, αμερικάνικο folk pop/rock τραγούδι προκύπτει λοιπόν κάπως εμμονική, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις, αλλά και οι ερμηνείες του, να πάσχουν από μιμητισμό. Ωστόσο δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος στη μεγάλη ανατριχίλα της φωνής του και των πανέμορφων μελωδιών τις οποίες γράφει. Πιστεύω πως σύντομα θα βρει τη δικιά του ταυτότητα.
{youtube}WuCKz6q17as{/youtube}
