Ομολογουμένως, η επίσκεψη των Gathering έσκασε σαν υπόγεια βόμβα, αφού καινούριος δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει προσφάτως από την πλευρά τους. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που έχει περάσει μόλις ένα έτος από την επαναδραστηριοποίησή τους στα μουσικά δρώμενα.
Η παράλληλη επιστροφή του Hugo Prinsen Geerligs αποτέλεσε φυσικά το σημαντικότερο χαρμόσυνο νέο, καθότι στάθηκε πρωταρχικός στη συγκρότηση του ενδογενούς τους vibe –πτυχή που χρειάστηκε πολλά χρόνια να αναπληρωθεί μετά την αποχώρησή του. Οπωσδήποτε, η Marjolein Kooijman κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να αναπληρώσει το κενό, το οποίο και κατάφερε αξιότιμα την ύστατη στιγμή, στο υποτιμημένο Disclosure (2012). Όπως και να έχει, η επιστροφή του Prinsen μόνο χαμόγελα θα μπορούσε να προκαλέσει, καθότι στάθηκε ουσιαστικός για την άπλετη μουσικότητα των πυλώνων της εξελικτικής πορείας του ολλανδικού γκρουπ.
Τη βραδιά στο Gagarin άνοιξαν οι prog metallers Fragile Vastness, μια μπάντα που απείχε από τα συναυλιακά δρώμενα για υπολογίσιμο διάστημα, δεδομένης της αλλαγής πρωταρχικού μέρους του ενδότερου πυρήνα της. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν στη θέση του πρώην τραγουδιστή τους Γιώργου Εικοσιπεντάκη αντίκρισα την Έλενα Στρατηγοπούλου· η θηλυκή φύση των φωνητικών της, προσέδωσε στις συνθέσεις απρόσμενα εξωτικό αέρα. Με αυτήν την ανανεωμένη σύνθεση, οι Fragile Vastness στάθηκαν ακράδαντα δεμένοι και αποφασισμένοι να κερδίσουν την προσοχή του κοινού από τις πρώτες κιόλας νότες του set. Και συνέβη καθόλα αβίαστα, χάρη στην ανάλαφρη άνεσή τους επί σκηνής, όσο απέδιδαν με περισσή μαεστρία τα αρκούντως απαιτητικά τους μέρη.
8 έτη χωρίς επίσκεψη από την πλευρά των Gathering φάνταζαν πολλά, αλλά η μπάντα βρέθηκε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας έπειτα από την κυκλοφορία του προαναφερόμενου Disclosure. Η μερίδα των οπαδών που απέστρεψε το βλέμμα μετά τη φυγή της Anneke van Giersbergen ουδέποτε επέστρεψε πραγματικά, ενώ το συγκρότημα πάτησε φρένο στις δραστηριότητές του, εισερχόμενο σε κατάσταση παύσης για υπολογίσιμο διάστημα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι οπαδικές δεξαμενές αντιμετωπίζουν τέτοια γκρουπ σαν τις ποδοσφαιρικές φανέλες· σε βαθμό που η ομοιογενής ένταξη της Silje Wergeland στο δυναμικό τους ουδέποτε εκτιμήθηκε πραγματικά, πέραν του σεσημασμένου hardcore πυρήνα των ακροατών.
Παρόλα αυτά, οι Gathering απέδειξαν πως παραμένουν σύνολο ανέλπιστα τολμηρό. Αρκετά για να ξεκινήσουν τη setlist με το μακροσκελές "Black Light District", τα πλήκτρα του οποίου σημείωσαν ένα πάλλευκο, νωχελικό έναυσμα. Η συνέχεια με τα "Paralyzed" και "Meltdown" σημείωσε το προφανές: ότι η ένταξη της Wergeland ολοκληρώθηκε ομαλώς κατά τη συγγραφή του Disclosure, το οποίο και θα αποτελούσε μήλο της έριδος, καθώς παρουσιάστηκε ζωντανά στην πλειονότητά του. Γενόμενο καθόλα αποδεκτό από την πλευρά του υπογράφοντος, αφού θεωρώ πως δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τους σημαντικότερους σταθμούς του γκρουπ, τόσο σε έμπνευση, όσο και αναφορικά με τις φορτισμένες ερμηνείες.
Άλλωστε, η Wergeland είναι μία ταλαντούχα τραγουδίστρια, η οποία φορά σε ικανοποιητικό βαθμό τα απαιτητικά υποδήματα της van Giersbergen, όποτε το επιθυμεί. Μοναδική ατυχής επιλογή στη setlist στάθηκε έτσι η απόδοση του "Even Τhe Spirits Are Afraid", μιας και η χροιά –όπως και τα πολυεπίπεδα παιχνιδίσματα της van Giersbergen– είναι δύσκολο να αναπαραχθούν από ένα διαφορετικό εν γένει καλούπι. Κατά μήκος ολόκληρης της υπόλοιπης setlist, όμως, σημειώθηκε μια λεπτή ισορροπία, κατά την οποία η επιστροφή στο πρωτογενές παρελθόν ισοσταθμιζόταν άπταιστα με τις νεότερες συνθέσεις. Όσο και αν φαντάζει παράδοξο, η μορφή της van Giersbergen μας έλειψε ελάχιστα σε ύμνους της τάξης των "Probably Built Ιn Τhe Fifties", "Marooned" και "Leaves": οι ερμηνείες της Wergeland άγγιξαν με άπλετη χάρη το πρωτότυπο, σε μια προσπάθεια αποτίμησης πιστού φόρου τιμής στην επιρροή που την έχει καθορίσει.
Παρόλα αυτά, κορυφαία στιγμή της εμφάνισης στάθηκε το "Saturnine". Ένα απόσπασμα στο οποίο οι πρώτες σειρές τραγουδούσαν ως μία φωνή, χαρίζοντας στους Gathering άπλετα χαμόγελα. Είναι εκείνη η στιγμή στην οποία μουσικοί και κόσμος ενώνονται σε μία αδιάσπαστη μονάδα, μέσω της αναπαράστασης βιωμάτων κοινών στις συνειδήσεις του κάθε παρευρισκόμενου, ο οποίος τα ξαναζεί με μια υποδόρια συγκινησιακή φόρτιση. Παρόμοια στιγμιότυπα παρατηρήθηκαν ασφαλώς και σε άλλα κομμάτια, κανένα όμως δεν στάθηκε τόσο μαζικό: οι μπροστινές σειρές στο Gagarin επισκίασαν ακόμα και σημεία της ίδιας της εκτέλεσης.
Η μπάντα έμεινε ωστόσο πιστή στα πρόσφατα δρώμενα της δισκογραφίας της. Γι' αυτό και ιδιαίτερη μερίδα της προσοχής δόθηκε στο "Heroes For Ghosts", το οποίο και έκλεισε τη διάρκεια του κανονικού set. Η αλήθεια είναι πως στο Disclosure στίχοι και καίριες μουσικές κορυφώσεις συναντώνται σε πρωτοφανή βαθμό, αντίστοιχο δίσκων κλασικών στο ιδίωμα. Έτσι, η ταξιδιάρικη γέφυρα που σε οδηγεί σε πλάνα οδοιπορικά (κατά τα οποία μόνη συντροφιά αποτελούν τα ηχοχρώματα στα ακουστικά, καθόσο διασχίζεις κοιλάδες ντυμένες στο χιόνι) έδωσε τη σειρά της σε ένα ξέσπασμα υπόγειο και σε στίχους-κλειδιά για τη διαστολή του όλου συναισθήματος: «My heart is drifting through all shades of green, my head is thinking through meadows of the sea, lonely as I am. Expanding the scene where I've never (ever) been, a promise at last to call back the past, to finish off with you». Πρόκειται για εκείνες τις συγκινησιακές κορωνίδες στις οποίες η παιχνιδιάρικη ερμηνεία ανυψώνει στιγμιότυπα σε προσωπικό επίπεδο, όχι ανόμοιο μιας κάλλιστα διαχρονικής, βιωματικής εμπειρίας.
Τελικά κερδήθηκε το ποθητό στοίχημα; Ή μήπως οφείλουμε να αναμένουμε ένα κλασικό για τα δρώμενα της εποχής μας reunion του προηγούμενου line-up; Η φόρτιση έμοιαζε έκδηλη μετά το πέρας της εμφάνισης, αλλά η προσέλευση παρέμεινε απογοητευτική, παρά το γεγονός πως παρακολουθήσαμε μία από τις απολαυστικότερες συναυλίες της χρονιάς που διανύουμε. Ενδεχομένως κάποιος να υποστηρίξει πως η επιστροφή της van Giersgergen είναι αναπόφευκτη, από τη στιγμή που θα σημειώσει αισθητή διαφορά στα εισπρακτικά δρώμενα. Αλλά το θέμα είναι πως οι ίδιοι οι Gathering, πέραν μιας ομάδας μουσικών, παραμένουν και αχώριστοι φίλοι για ένα διάστημα που διαρκεί και (από ό,τι φαίνεται) θα ξεπεράσει τις τρεις δεκαετίες. Μια αδιάψευστη πτυχή, που όχι μόνο τους κράτησε ενωμένους, μα αγκάλιασε την ένταξη της Wergeland και είναι ακόμα ικανή να εμφυσεί ποιοτικά σπανίζουσες Αναλαμπές μιας δεύτερης, Ατόφιας Νιότης.
Setlist:
Black Light District
Paralyzed
Meltdown
Even the Spirits Are Afraid
Probably Built in the Fifties
Marooned
Paper Waves
Saturnine
Leaves
Heroes for Ghosts
encore:
Nighttime Birds
I Can See Four Miles
{youtube}vKG2YzURT54{/youtube}
