«Αυτό το τραγούδι είναι για το να βγαίνεις Σάββατο βράδυ στη Rebound και να χορεύεις ξέγνοιαστος».
Έτσι προλόγισε η Eleanor Friedberger το “It’s Hard”, ένα από τα κομμάτια του τελευταίου της, εμπνευσμένου από τις αθηναϊκές της περιπέτειες, δίσκου, τον οποίον και παρουσίασε ζωντανά στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Με μία ανάμνηση δηλαδή, που απείχε «ένα σύμπαν μακριά» (όπως τραγουδάει σε κάποια άλλη στιγμή του άλμπουμ στο “Jesus Phase”), από την πραγματικότητα που βίωνε (και βιώναμε) εκείνη τη στιγμή: Δευτέρα βράδυ στην εντυπωσιακή κεντρική αίθουσα του υπερσύγχρονου συγκροτήματος, ανάμεσα σε βαριεστημένο, ανυποψίαστο κοινό, το οποίο ακολουθεί άκριτα τις προτεινόμενες εκδηλώσεις του Ιδρύματος και μάλλον περίμενε να παρακολουθήσει «υψηλή τέχνη»· με αποτέλεσμα να αποχωρεί σε δόσεις κατά τη διάρκεια του live. Βλέπετε, αν το δεδομένα θετικό στοιχείο της δωρεάν εισόδου δεν συνδυαστεί με στοχευμένο pr, τότε το αντίτιμο θλιβερών εικόνων –όπως αυτό ενός μισοάδειου χώρου στο φινάλε– ίσως είναι πιο υψηλό από τα 3 ευρώ είσοδο, τα οποία θα φίλτραραν άκοπα την ποιότητα ενός ακροατηρίου που δεν σέβεται τον καλλιτέχνη με τη στάση του. Πάντως, η Αμερικανίδα μουσικός με τις μανιάτικες ρίζες φάνηκε κυρία και ανταποκρίθηκε επάξια στις ιδιαίτερες απαιτήσεις του εγχειρήματος.
Αυτή ήταν η 3η της εμφάνιση στην Αθήνα μέσα σε διάστημα 2,5 χρόνων και σίγουρα η πιο «διαφορετική» σε σχέση όχι μόνο με τις προηγούμενες, αλλά και με τις υπόλοιπες της περιοδείας της. Ντυμένη ακριβώς όπως στο εξώφυλλο του Rebound, εμφανίστηκε ξυπόλητη στη σκηνή –μία σχεδόν punk πράξη, αν αναλογιστεί κανείς την περίσταση– και πλαισιωμένη από την EFBGE (δηλαδή Eleanor Friedberger Band Greek Edition), όπως την αποκάλεσε η ίδια: τον Νώντα Παππά (κιθάρα), τον Σέργιο Βούδρη (μπάσο), τον Κώστα Συνοδινό (πλήκτρα) και τον Μάρκο Μαζαράκη (κρουστά). Με εκείνους, συν ένα ακόμα κουαρτέτο εγχόρδων, παρουσίασε ολόκληρο τον φετινό της δίσκο σε μία πιο «πειραγμένη» εκδοχή.
Η προσθήκη των εγχόρδων δημιούργησε νέες δυνατότητες οπτικής στις συνθέσεις της τραγουδοποιού, ειδικά στο "Jesus Phase" και στο "Are We Good?". Παράλληλα, η ευελιξία της βασικής μπάντας μετάλλασσε την κανονική φόρμουλα των κομματιών, με πιο ενδεικτικό παράδειγμα το “Make Me A Song”, το οποίο μετατράπηκε σε μία στιγμή κοσμοπολίτικης country pop. Αφού η Σtella συνόδευσε την κολλητή της στα φωνητικά για το “Rule Of Action”, αποχώρησαν χέρι-χέρι και μαζί τους το εξαιρετικό κουαρτέτο, αφήνοντας την EFGBE να τζαμάρει μόνη πάνω στη σκηνή. Λίγο αργότερα η πρωταγωνίστρια επέστρεψε για το δεύτερο μισό της συναυλίας, ντυμένη αυτή τη φορά σαν ροκ έφηβη από τα 1970s.
Στο δεύτερο μισό κυριάρχησε η αφοπλιστική δύναμη της απλότητας: μόνη της με μία ηλεκτρική κιθάρα, μπροστά στις θεόρατες κόκκινες κουρτίνες και μέσα σε έναν ατμοσφαιρικό φωτισμό, η Friedberger ερμήνευσε παλαιότερές της συνθέσεις (“I Am The Past”, “Stare At The Sun” κ.ά.), όπως και την κλασική στιγμή των Fiery Furnaces "My Egyptian Grammar". Γεμίζοντας με άνεση έναν χαοτικό χώρο, ακριβώς δηλαδή όπως αρμόζει σε μία χαρισματική και πληθωρική παρουσία, όπως είναι η ίδια.
Για το τελευταίο σκέλος της παράστασης (μάλλον το πιο αδύναμο συνολικά), η βασική τετράδα ανέλαβε τη μουσική και η Eleanor Friedberger περιορίστηκε στα φωνητικά, για μερικές ακόμη εναλλακτικές εκτελέσεις σε τραγούδια του μακροσκελούς καταλόγου της. Πιο ξεχωριστές, η jazz rock παράδοση του “My Mistakes” και οι σπάνιες επιλογές των “Tropical Iceland” και “Single Again”, οι οποίες σε ανάγκαζαν να σηκωθείς από τη θέση σου για να χορέψεις –όχι για να φύγεις, όπως έκαναν οι περισσότεροι. Αξίζει να σημειωθεί πως, όποια τεχνικά προβλήματα αντιμετώπισε η μπάντα εξαιτίας των λιγοστών ημερών πρόβας που είχε στη διάθεσή της, φάνηκαν μόνο σε αυτό το σημείο.
Εν τέλει, ήταν εμφάνιση που άφησε ένα γλυκόπικρο συναίσθημα: είναι κρίμα που μία τόσο ιδιαίτερη στιγμή για το άγονο συναυλιακό τοπίο της πόλης δεν εκτιμήθηκε από ένα κοινό που ούτε αναρωτήθηκε ποτέ για τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε εξ’ αρχής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και ούτε σεβάστηκε την Αμερικανίδα δημιουργό, που προετοίμασε κάτι ειδικά γι' αυτούς. Για τους υπόλοιπους, ωστόσο, πιστεύω πως η βραδιά δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα. Για το δε τέλος, σας αφήνω με την τραγική εικόνα μερικών ανθρώπων που κατέφθασαν στο gift shop για να αγοράσουν βινύλια, CD και μπλούζες (κάτι που μας συνέστησε να κάνουμε και η ίδια η Friedberger, μετά το πέρας της συναυλίας) και, προς απογοήτευσή τους, το βρήκαν κλειστό.
{youtube}K_G4KwLp_lA{/youtube}
