Oι Dirtmusic αποτελούν σύμπραξη δύο σπουδαίων μουσικών του εναλλακτικού κιθαριστικού ήχου, του πολυαγαπητού από τους Walkabouts, Chris Eckman και του Hugo Race των Wreckery, τον οποίον πολλοί γνώρισαν το διάστημα που πέρασε από την οικογένεια των Bad Seeds –υπάρχει βέβαια και η προσωπική του καριέρα με τους The True Spirit, τους Fatalists και διάφορα ακόμα σχήματα.
Στην αρχή, στο νέο αυτό πείραμα συμμετείχε και ο Chris Brokaw, με τον οποίον και κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο ως Dirtmusic. Ακολούθησαν 3 άλμπουμ με μουσικούς κυρίως από το Μάλι, πριν φτάσουμε στο σήμερα και στο Bu Bir Ruya, όπου βρίσκουμε πλέον τον Murat Ertel των Baba Zula να γίνεται το τρίτο βασικό μέλος, παίρνοντας τη θέση του Brokaw. Ξεκινάω με αυτόν τον χλιαρό πρόλογο για να μην κάτσω και γράψω στη συνέχεια 500 φορές το όνομα Dirtmusic σαν γυμνασιόπαιδο, καθότι ο ενθουσιασμός μετά από αυτήν τη συναυλία ξεπέρασε κάθε προσδοκία: αυτό που συνέβη το βράδυ της Παρασκευής στο Τemple, δεν είχε προηγούμενο.
Τη συναυλία ξεκίνησαν οι Alcalica, βγαίνοντας ακριβώς στην ανακοινωμένη τους ώρα, με την προσέλευση στον χώρο να κρίνεται ικανοποιητική. Πρόκειται για ένα ντουέτο που εδρεύει στο Βερολίνο, στην ηλεκτρονική δηλαδή πρωτεύουσα της Ευρώπης, έχοντας ως μέλη τον Λεωνίδα Δανέζο και την Julie Doi. Είναι ένα ακόμα γκρουπ που δρα με φόντο τον συνδυασμό Δύση και Ανατολή και, παρότι ένιωσα ότι δεν αφορούσαν ιδιαίτερα το κοινό που μαζεύτηκε στο Temple, στο τέλος του set χειροκροτήθηκαν με ζέση. Το ηχητικό τους κράμα ιδιαίτερο, συνδύασε δάνεια από ελληνική παράδοση με σύγχρονα ηλεκτρονικά, drum 'n' bass περάσματα και χιπ χοπ στοιχεία. Με κέρδισαν μάλιστα ιδιαίτερα στα σημεία όπου η Julie Doi τραγούδησε πιο αφηγηματικά, θυμίζοντας τη Laurie Anderson.
Στην πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, οι Dirtmusic επικέντρωσαν στο καινούριο τους Βu Bir Ruya, το οποίο αποδείχθηκε από τα άλμπουμ της χρονιάς. Αν όμως νόμιζες ότι ήξερες τι να περιμένεις από το live ακούγοντάς το, ήσουν γελασμένος. Γιατί, στην πράξη, ήταν τελικά μία από τις σπάνιες εκείνες συναυλίες στις οποίες πας γιατί σου αρέσει ένας καλλιτέχνης, για να φύγεις οπαδός. Από τις πρώτες μάλιστα νότες του "Bi De Sen Soyle" και τους πρώτους ήχους από τους ενισχυτές του Temple, καταλάβαμε ότι θα παρακολουθούσαμε κάτι το πολύ ιδιαίτερο.
Οι Dirtmusic αποδείχθηκαν όνομα και πράγμα, αν σκεφτούμε ότι πήραν το όνομά τους από ένα βιβλίο του Tim Winton και ότι αυτό σημαίνει πως οποιαδήποτε μουσική μπορεί να παίξει στη βεράντα σου. Mε πολύ δυνατό μα πεντακάθαρο ήχο, με επαγγελματικό στήσιμο, ονειρικές μελωδίες, βαριά παιξίματα και ταξιδιάρικη διάθεση, με καταιγιστικά τύμπανα, απίστευτες κιθάρες και με πολύ ένταση σαν σύνολο, το τρίο δεν έχει επί σκηνής και πολύ σχέση με τα άλμπουμ του όταν τα ακούς σπίτι σου, απολαμβάνοντας λ.χ. το experimental folk ύφος τους ή τις όμορφες συνεργασίες με τους μουσικούς από το Μάλι.
Το βασικό concept της συναυλίας ακροβατούσε ανάμεσα σε μια προσωπική κατάθεση και σε μια δήλωση για την τρέχουσα προσφυγική κρίση, ισορροπία την οποία τήρησαν άψογα, φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα που εντυπωσίασε. Η τουρκική ψυχεδέλεια των 1960s περνούσε θαρρείς στο soundtrack του Neil Young για την ταινία Dead Man (1996) –εκεί σε οδηγούσε ο συνδυασμός των προβαλλόμενων βίντεο με τις φιγούρες των Eckman, Race & Ertel, κάνοντάς σε να «βλέπεις» τον Johnny Depp με τον Ινδιάνο να χάνονται στους δρόμους του θανάτου– και εμπλουτιζόταν με στοιχεία από την αυστραλέζικη rock σκηνή των 1980s και από τα μετά το punk ρεύματα, φτάνοντας σε μουσικούς σαν τον Ry Cooder, τον Taj Mahal και τον Ali Farka Touré. Χωρίς φανφάρες, με επιβλητική παρουσία και με σύμμαχο τον εξαίρετο ήχο του Temple, οι Dirtmusic αποδείχθηκαν η πιο ευχάριστη έκπληξη για φέτος.
Το live τελείωσε όπως ακριβώς ξεκίνησε, με το "Bi De Sen Soyle", καθώς το ευχάριστα σοκαρισμένο κοινό (κόσμος έμπειρος συναυλιακά, στην πλειονότητά του τουλάχιστον) δεν σταμάτησε να τους αποθεώνει, αναγκάζοντάς τους έτσι να ξαναβγούν στη σκηνή. Eίμαι σίγουρος ότι οι Dirtmucic θα αγαπηθουν όσο λίγοι από το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό. Καλύτεροι στα live από ότι στο στούντιο, βγάζουν πολύ συναίσθημα, με αποτέλεσμα να έχεις ενώπιόν σου σπουδαίους μουσικούς, να παίζουν αληθινά ψυχωμένα.
Παραθέτω την «κανονική» setlist
Bi De Sen Soyle
Safety In Number
Black In Gravity
The Border Crossing
Fitzarraldo
Love Is A Foreign Country
Go To The Distance
Bu Bir Ruyu
Outrage
Troubles
{youtube}YYMZQr4LVic{/youtube}
