H Lydia Lunch ξεχώρισε ήδη από τα 16 της, τότε που έφτασε στη Νέα Υόρκη από το Rochester και έμπλεξε στο no wave με τους Teenage Jesus Αnd Τhe Jerks. Αν και από τα πιο αυτοκαταστροφικά ρεύματα στον εναλλακτικό ήχο, υπήρξε λόγος που λάτρεψα εξαρχής τη Lunch, η οποία στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς από τους αγαπημένους μου μουσικούς, από τους Sonic Youth, τους Birthday Party, τους Einstürzende Neubauten, τον Michael Gira, τον Roland S. Howard και τον Marc Almond μέχρι τον Omar Rodriguez-Lopez, τον Cypress Grove και τους Big Sexy Noise, με τους οποίους και μας ξανάρθε στην Αθήνα.
Παίρνοντας όμως τα πράγματα από την αρχή, τη συναυλία στο Gagarin άνοιξαν οι Ω Ray του Γιώργου Καρανικόλα, μορφή γνώριμη από τους Last Drive και τους BLML. Στο σχήμα αυτό τον πλαισιώνουν o Στέφανος Φλώτσιος (επίσης των Last Drive), Arianna K., Κώστας Λουκόπουλος, Άγγελος Κόττας & Kaktos (Kraak). Με τον ομώνυμο δίσκο τους (2017) –τον οποίον και παρουσιάσαν βασικά στο support set αυτό– πάντρεψαν σχετικά επιτυχημένα την ψυχεδέλεια και το krautrock (μεταξύ άλλων στοιχείων) με τον ελληνικό στίχο. Το αποτέλεσμα δεν είχε ιδιαίτερη συνάφεια με ό,τι θα παρουσίαζε στη συνέχεια η Lunch, παρά ταύτα το σχήμα χειροκροτήθηκε ζεστά από το κοινό και δίκαια, καθώς παρουσίασε ένα όμορφο συναυλιακό αποτέλεσμα. Νομίζω πάντως ότι τους αδίκησε ο ήχος και μάλιστα αρκετά.
Στη συνέχεια τη σκηνή ανέλαβε η Lydia Lunch με τους 2 από τους 3 Big Sexy Noise, τον James Johnston (κιθάρα) και τον Ian White (ντραμς), αμφότερους μέλη στους σπουδαίους Gallon Drunk, όπως είναι και ο 3ος της παρέας, Terry Edwards, ο οποίος δυστυχώς απουσίασε, με αποτέλεσμα να στερηθούμε το «αλλοπρόσαλλο» σαξόφωνό του. Παρόλα αυτά, η συναυλία ήταν εκρηκτική.
Με απίστευτη γκρούβα, με αμιγώς αμερικάνικο ήχο και αισθητική στις κιθάρες, αλλά και με καταιγιστικά τύμπανα, το τρίο «κατεδάφισε» το Gagarin με τα βαριά του riffs και τον σφιχτό, ηλεκτρικό του δυναμισμό. Ο Johnston ειδικά έπαιξε εντυπωσιακή κιθάρα, καλύπτοντας όλο το ηχητικό φάσμα μόνο με παραμόρφωση και οκτάβες, παίζοντας και με το feedback.
Όσο για τη Lydia Lunch, δεν έχει καμία σημασία αν πλέον κοντεύει τα 60. Τι πιο εύκολο να το παίζει ντίβα του underground, με τέτοιο παρελθόν; Κι όμως, εκείνη προτιμά να παραμένει μια punk φιγούρα και να είναι απλά ο εαυτός της. Η φωνή της αποδείχθηκε πολύ καλή σαν χροιά και μέταλλο, αλλά και άψογα συντονισμένη με κάθε νότα, κάτι που ενίσχυσε την όλη της παρουσία, μετατρέποντάς τη σε σκέτη μάγισσα. Στη δε ερμηνεία της έβρισκες όλα τα πάθη, γυμνωμένα όμως από το ρομαντικό τους περιτύλιγμα και φιλτραρισμένα μέσα από μια περσόνα που πέτυχε –μέσω της αφοσίωσης στον εαυτό της– να καταρρίψει (στην εποχή της ακμής της) τα στενά όρια που ορίζουν συνήθως τα επιτρεπόμενα θέματα της Τέχνης: «I love myself!», απάντησε εμφατικά σε ένα αρσενικό «I love you» που ακούστηκε σε κάποιο σημείο, στραφτοκοπώντας πάνω στη σκηνή του Gagarin.
Απλή και άμεση, η Lydia Lunch που είδαμε στην Αθήνα ήταν αυτή ακριβώς που έχει αποτυπωθεί και στο βιβλίο της Paradoxia - Το Ημερολόγιο ενός Αρπακτικού (1997): «Κανένα όνομα δεν έχει αλλάξει για να προστατευθούν όσοι αθώοι σχετίζονται με αυτή την αφήγηση. Να πάνε να γαμηθούν. Είναι όλοι τους ένοχοι».
Αυτό ακριβώς ήταν το πνεύμα της συναυλίας, στη 1 ώρα και κάτι ψιλά που έμεινε στη σκηνή του Gagarin. Για encore, ύστερα, ούτε κουβέντα: «if you want more, buy it!», ήταν οι ακριβείς της λέξεις.
Setlist
Mahakali Calling
Cross the Line
Ballin' the Jack
Your Love Don't Pay My Rent
Doughboy
Trust the Witch
Collision Course
Gospel Singer
Kill Your Sons (διασκευή σε Lou Reed)
Forever on the Run
{youtube}MUC90d1NLcM{/youtube}
