«Μουσική για τους Θεούς»: έτσι περιγράφει τον ήχο των Mono το βρετανικό NME και είναι εντυπωσιακό πώς ένας τέτοιος μαξιμαλισμός μπορεί να φανεί τόσο ακριβής. Όμως έτσι είναι φτιαγμένη η περίπτωση των Mono –να προσελκύει υπερθετικούς χαρακτηρισμούς και διθύραμβους σε κάθε της εμφάνιση, σε κάθε της ακρόαση. Και η συναυλία τους στην Αθήνα το βράδυ του Σαββάτου στο Fuzz, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Όλοι όσοι αγαπούν τα post ταξίδια, ήταν εκεί. Όσοι είχαν χάσει την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα σε αυτήν την ίδια σκηνή ένα βροχερό βράδυ πριν 4 χρόνια, ήταν αποφασισμένοι να μην επαναλάβουν το ίδιο λάθος· αλλά και όσοι ήταν τότε παρόντες, ήθελαν να ξαναζήσουν το μαγικό τριπ στο οποίο ειδικεύονται αυτοί οι Ιάπωνες αρχιτέκτονες της post-rock έντασης.
Για αυτήν την επιστροφή επιστρατεύτηκαν και τα πλέον κατάλληλα support acts. Οι δικοί μας Caldera, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι μουσικά ανίψια των Neurosis. Και οι Αμερικανοί A Storm Of Light του Josh Graham πρόσφεραν πέτρινες post-metal μελωδίες με πανανθρώπινη υπαρξιακή αγωνία. Και οι δύο μπάντες συνεισέφεραν το φως και το σκοτάδι τους στη βραδιά, ανοίγοντας επιτυχώς τη συναυλία, έστω κι αν όλοι στο Fuzz περίμεναν πώς και πώς τις κιθάρες από το Τόκυο.
Πρώτο ξεπήδησε από αυτές τις κιθάρες το μαγευτικό "After You Comes The Flood" από τον επερχόμενο 10ο δίσκο των Mono Nowhere, Now Here (κυκλοφορεί 25 Ιανουαρίου 2019, σε παραγωγή του Steve Albini), ο οποίος όπως ήταν φυσικό μονοπώλησε σχετικά τη setlist, χωρίς βέβαια να λείψουν και στάσεις σε παλαιότερους σταθμούς, όπως π.χ. το "Halcyon (Beautiful Days)" ή το "Ashes In The Snow".
Συχνά στα όρια του αυτισμού, ισορροπώντας μεταξύ της αυστηρότητας και της συναισθηματικής ποικιλομορφίας, και όπως πάντα εξαιρετικά ακριβολόγοι σε κάθε μικρή πτυχή του ηχητικού τους αποτελέσματος, οι Mono πραγματοποίησαν άλλη μια σπουδαία εμφάνιση, καθόλα ικανή να προκαλέσει κάθε είδους ρίγος. Αρκεί ο ακροατής να βρισκόταν σε ικανά επίπεδα προθυμίας και ετοιμότητας ώστε να καταδυθεί στον ήχο τους και να κυλήσει μαζί τους.
Αν το post-rock ξεφεύγει από τα στενά όρια του rock, οι Mono ξεφεύγουν από τα στενά όρια του post-rock. Είναι κάτι παραπέρα από αυτό και εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη τους επιτυχία. Χτίζουν με μυριάδες διαφορετικές ποιότητες μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα-χαμαιλέοντα, η οποία καταλήγει να μοιάζει με τα σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα στον ουρανό. Ο καθένας λοιπόν, ανάλογα με τη φαντασία του, μπορεί να δει από ένα δεντρόσπιτο μέχρι έναν μονόκερο.
Έτσι συμβαίνει και με τους Mono: εκτελούν μυσταγωγικά τις συνθέσεις τους κι εσύ διαλέγεις σκηνικό –την έρημο, ένα ψηλό μπαλκόνι στην άκρη μιας μητρόπολης ή μια πολύβουη πόλη του μέλλοντος. Πρόκειται για εμπειρία ακρόασης που αξίζει να ζεις κάθε φορά στη μέγιστη δυνατή ένταση.
{youtube}cofxzgHHT0U{/youtube}
