Αν και τα blues πρόσφεραν στη μακρά εξέλιξή τους τις βάσεις πάνω στις οποίες πάτησε το μεγαλύτερο τμήμα του rock, η σημερινή pop culture τα έχει εξοβελίσει στο περιθώριο της όποιας «επικαιρότητας»· μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι «τελείωσαν» ενόσω ασχολούνται με την αποθέωση της τάδε ή δείνα αναβίωσης, προδίδοντας βέβαια εν τέλει μόνο τη βαθιά τους άγνοια για τη μίνι εκείνη έκρηξη που έγινε τη δεκαετία του 1990 με labels σαν την Alligator ή τη Fat Possum και με καλλιτέχνες σαν τον R.L. Burnside, τον Junior Kimbrough, τον Keb' Mo', τον Alvin Youngblood Hart ή τον Corey Harris.
Η πρώτη λοιπόν επίσκεψη του Corey Harris στην Ελλάδα δεν μπορούσε παρά να συνασπίσει τους εγχώριους φίλους του blues ήχου, με αποτέλεσμα να βρει απέναντί του ένα αρκετά γεμάτο Half Note βγαίνοντας στη σκηνή με τους δύο συνοδοιπόρους του, τον Hook Herrera (φυσαρμόνικες) και τον Lino Muoio (μαντολίνο). Και θα μπορούσε πιστεύω να είναι ακόμα πιο γεμάτο το γνωστό στέκι της Τριβωνιανού, αν η πρεμιέρα του Harris δεν έπεφτε πάνω σε μια απεργία του μετρό. Στο κοινό δέσποζαν οι μεγαλύτερες ηλικίες, κάτι που δυστυχώς παραμένει κανόνας σε συναυλίες τέτοιου τύπου.
O σημερινός Corey Harris έχει ακόμα τη χαρακτηριστική γενειάδα και το πλούσιο μαλλί, τα χαρακτηριστικά δηλαδή που αρκετοί συσχέτισαν μαζί του πίσω στο 1999, όταν έβγαλε το Greens From The Garden. Πλέον, όμως, η γενειάδα είναι γκρίζα και το μαλλί δεν φαίνεται, καλά τυλιγμένο καθώς βρίσκεται σε ένα πρόχειρο τουρμπάνι. Επί σκηνής εμφανίστηκε με ένα πολύχρωμο πουκάμισο, που αντανακλούσε μάλλον το φλερτ του με τη reggae παρά τις blues ανησυχίες του. Αλλά από τη στιγμή που έπιασε την ακουστική του κιθάρα, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφιβολίας: θα μας πήγαινε βαθιά μέσα στα blues.
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας τα πράγματα ίσως να υπήρξαν λίγο στατικά, ίσως να είχαν και τον χαρακτήρα μιας βολιδοσκόπησης εκ μέρους του Harris και των δύο συνεργατών του, με δεδομένο ότι δεν είχαν ξαναβρεθεί στα μέρη μας. Ο Αμερικανός bluesman τέσταρε για παράδειγμα την ανταπόκριση σε δικά του κομμάτια σαν το "Black Woman Gate" –από το άλμπουμ Fulton Blues (2013), το οποίο ευγενικά μας ενημέρωσε ότι μπορούσαμε να αγοράσουμε αν θέλαμε μετά το πέρας του live– ή το "High Fever Blues", γραμμένο όπως μας είπε στα χρόνια που έπαιζε ως πλανόδιος μουσικός στους δρόμους της Νέας Ορλεάνης.
Οι αντιδράσεις του κόσμου, συγκρατημένες· το χειροκρότημα ηχούσε ζεστό, αλλά κυρίως ακούγαμε με προσήλωση, χωρίς έκδηλους ενθουσιασμούς. Το εκπληκτικό παίξιμο του Harris στην κιθάρα και εκείνος ο παλιός blues τρόπος να αρθρώνεις τα φωνήεντα ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας, χωρίς όμως να περνούν απαρατήρητες και οι επιδόσεις των Herrera και Muoio: ο πρώτος, αν και ντυμένος σαν Καλιφορνέζος rocker των ύστερων 1960s, αποδείχθηκε μάστερ της φυσαρμόνικας· ο δεύτερος, πάλι, έδωσε ρεσιτάλ στο μαντολίνο του, αποδεικνύοντας πόσο πολύ μπορεί να ταιριάξει αυτό το όργανο με τον ακουστικό blues ήχο.
Τα διαλείμματα σε τέτοιου είδους συναυλίες ουδέποτε τα συμπάθησα, έστω κι αν δίνουν απαραίτητες ανάσες στους καλλιτέχνες ή την ευκαιρία σε κάποιους να βγουν να καπνίσουν (στο Half Note τηρείται η απαγόρευση του καπνίσματος). Τείνουν νομίζω να διασπούν την προσοχή, ενώ συχνά σε βγάζουν από το όλο κλίμα –και δεν είναι πάντα εύκολο να ξαναπιάσεις το νήμα. Ο Harris ωστόσο και οι συνεργάτες του γύρισαν στη σκηνή με έναν άλλον αέρα, οδηγώντας μας έτσι σε ένα καταπληκτικό δεύτερο μισό.
Στο τμήμα αυτό της βραδιάς, άλλοτε κρατώντας την ακουστική κι άλλοτε την ηλεκτρική κιθάρα, ο Corey Harris μπόρεσε και ένωσε τα νήματα από τα προπολεμικά delta blues του Charley Patton ("Screamin' And Hollerin' The Blues"), του Booka White ("Parchman Farm Blues") και του Mississippi John Hurt ("Monday Morning Blues") ως το σήμερα των μαύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες, δείχνοντάς μας ότι δεν είναι τυχαία η φήμη που έχει αποκτήσει στο στερέωμα: πέρα δηλαδή από την επιδεξιότητα και τις εκφραστικές ερμηνείες, εδώ υπάρχει ένας καλλιτέχνης που γνωρίζει καλά τις ρίζες της μουσικής που υπηρετεί. Τέτοιες αναζητήσεις τον έφεραν κάποτε και στο Μάλι της Δυτικής Αφρικής και δεν παρέλειψε έτσι να μας μιλήσει για τη συνάντησή του με τον μέγα Ali Farka Touré, αλλά και να παίξει τόσο το "Mama Africa", όσο και την καταπληκτική του διασκευή στο "Special Rider Blues" του Skip James, που είχε πρωτοπαρουσιάσει στο άλμπουμ Mississippi Τo Mali (2003), το οποίο προέκυψε από εκείνο το ταξίδι.
Ως fan του Skip James, θα έλεγα μετά χαράς ότι ήταν το κορυφαίο σημείο της βραδιάς, όμως την παράσταση έμελλε να κλέψει μια δημιουργία του ίδιου του Corey Harris. Για λίγο, οι συνεργάτες του τον άφησαν μόνο επί σκηνής με την κιθάρα του και ήταν σε αυτό το σημείο όπου μας παρουσίασε το "I Can't Breathe", ένα κομμάτι γραμμένο για τη δολοφονία του 43χρονου Αφροαμερικάνου Eric Garner από την αστυνομία της Νέας Υόρκης (2014), η οποία έμεινε ατιμώρητη σε δικαστικό επίπεδο. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή, που μας άφησε συγκινημένους και αποσβολωμένους. Ακόμα πιο σημαντική, όμως, ήταν η απόδειξη που πρόσφερε για το ότι τα blues παραμένουν ανάμεσά μας και μπορούν ακόμα να εκφράσουν τα όσα βιώνουν οι δημιουργοί τους ζώντας στην Αμερική.
{youtube}0JVJFejsGug{/youtube}
