Τι δένει άραγε τόσο πολύ ορισμένες μπάντες με το ελληνικό κοινό; Ποιο στοιχείο κάνει τόσο αγαπητά στη χώρα μας σχήματα των οποίων η μπογιά μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί; Και γιατί συμβαίνει αυτό;
Αναφέρομαι βεβαίως στο συναυλιακό φαινόμενο PuJaMa (όπως λέμε Puressence, James, Madrugada), απολύτως ενδημικό στην Άπω Ανατολή της Ευρώπης που ονομάζεται Ελλάδα, το οποίο χρόνια τώρα ταλαιπωρεί τον τόπο μας με τακτικές επαναλήψεις των ίδιων τραγουδιών στα ίδια μέρη (όπου, δυστυχώς, θα ξαναβρεθούμε), σε συναυλίες-καραόκε χωρίς εκπλήξεις και απρόοπτα. Αυτά σκεφτόμουν καθώς ετοιμαζόμουν (με μισή καρδιά, είναι η αλήθεια) για την 6η εμφάνιση των Crippled Black Phoenix επί αθηναϊκού εδάφους και πρώτη στη σκηνή του Temple· χωρίς να ξέρω ότι, με το πέρας της συναυλίας, οι περισσότερες από τις ερωτήσεις μου θα είχαν απαντηθεί.
Παρότι οι ανακοινώσεις των διοργανωτών ανέφεραν ότι οι πόρτες θα άνοιγαν στις 20.00, χρειάστηκε να περιμένουμε ως τις 21.00 για να μπούμε στον χώρο. No big deal, ίσως –όμως οφείλουμε να το αναφέρουμε. Οι Devil's Trade που αποτελούσαν το support act είναι στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος: ο Dávid Makó από την Ουγγαρία, ο οποίος για κάποιον λόγο βρέθηκε να συνοδεύει τους Crippled Black Phoenix στο κομμάτι της περιοδείας τους στα Βαλκάνια. Επιβλητικού παραστήματος, κουκουλοφορεμένος και μυστακοφόρος, ο φίλος μας έμοιαζε να μη χωράει ούτε στο σκαμνάκι όπου καθόταν, ούτε στα ρούχα του, τα οποία φαίνονταν να του είναι τουλάχιστον δύο νούμερα μικρότερα.
Αν και η φωνή του ήταν εκ πρώτης ακροάσεως εντυπωσιακή, συνολικά το set του δεν ήταν κάτι περισσότερο από το set κάποιου πλανόδιου μουσικού στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, αν ο εν λόγω πλανόδιος είχε βέβαια αρκετά χρήματα να αγοράσει δύο κιθάρες, ένα μπάντζο και μία βαλίτσα γεμάτη πενταλάκια. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα ενάντια στους πλανόδιους μουσικούς, το αντίθετο μάλιστα: αν δεν σου αρέσουν, μπορείς να τους προσπεράσεις.
Δυστυχώς, δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια με τον/τους Devil's Trade. Κι έτσι, έπρεπε να υποστούμε 45 λεπτά ανεξήγητου macho folk θρήνου, αλλά και ένα μίνι λογύδριο για τις ουγγρικές μειονότητες στην Τρανσυλβανία, τον Τσαουσέσκου που πλημμύρισε κάποτε ένα ολόκληρο χωριό σκοτώνοντας κόσμο μέσα στα σπίτια του και τη σημασία του να ξέρουν οι λαοί την ιστορία τους. Με δεδομένη την αριστερόστροφη ιδεολογική τοποθέτηση του Justin Greaves, είναι απορίας άξιο πώς αυτός ο τύπος βρέθηκε στο ίδιο λεωφορείο μαζί του. Αναπάντεχα (ή, ίσως, αναμενόμενα) το κοινό, στην πλειονότητά του, τον λάτρεψε.
Οι Crippled Black Phoenix ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 22.30. Το live σχήμα αυτή την εποχή αποτελείται από 8 άτομα: τρεις κιθάρες, μπάσο, ντραμς, δύο πλήκτρα με ολίγη από τρομπέτα, και μπόνους μέλος η Belinda Kordic, η οποία έκανε πρώτα και δεύτερα φωνητικά σε 4 τραγούδια. Είναι χαρακτηριστικό πως, μετά την αναμπουμπούλα και τις μαζικές εκκαθαρίσεις του 2014, παλαιότερο μέλος της μπάντας, πλην του Greaves, είναι πλέον ο Daniel Änghede (κιθάρα και φωνή).
Η είσοδος των Crippled Black Phoenix συνοδεύτηκε από ατμοσφαιρικό intro και τους καθιερωμένους προηχογραφημένους διαλόγους που διανθίζουν τα άλμπουμ τους, οι οποίοι συνέχισαν να εμφανίζονται μεταξύ τραγουδιών σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Δυστυχώς, τα προβλήματα ήχου που έχουμε παρατηρήσει σε προηγούμενες ζωντανές εμφανίσεις του γκρουπ έκαναν για άλλη μία φορά αισθητή την παρουσία τους, καθώς χρειάστηκε να περάσουν τουλάχιστον 15 λεπτά μέχρι να ακούσουμε τη φωνή της Kordic και τα πλήκτρα της Helen Stanley.
Ίσως γι' αυτό η μπάντα φάνηκε λιγάκι μουδιασμένη στην αρχή, ενώ και το κοινό χρειάστηκε ένα μισαωράκι για να ζεσταθεί. Πρώτο highlight της βραδιάς υπήρξε το καλπάζον "Champions Οf Disturbance" από το προτελευταίο τους άλμπουμ (Bronze, 2016), ένα τραγούδι κομμένο και ραμμένο για λάιβ.
Πάνω που άρχισαν να ανάβουν τα αίματα, η μπάντα αποφάσισε να τραβήξει χειρόφρενο και να περάσει σε 3 τραγούδια από την τελευταία τους δουλειά (Great Escape, 2018), μια εκ πρώτης όψεως ατυχής ιδέα, η οποία έσπασε το momentum που είχε αρχίσει να χτίζεται στις πρώτες σειρές. Εκ των υστέρων βέβαια αποδείχτηκε ότι η μπάντα ήξερε πολύ καλά τι έκανε, καθώς αυτή η κοιλίτσα στο πρόγραμμα λειτούργησε ως αποθεματικό δυνάμεων για τον βομβαρδισμό που ακολούθησε.
Με αφετηρία το συγκινητικό "Human Nature Dictates Τhe Downfall Οf Humans", οι Crippled Black Phoenix έβαλαν φωτιά στο υπόλοιπο της βραδιάς, παίρνοντας μαζί και τους πιο δύσπιστους, εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου. Το "Rise Up And Fight" έκανε πόδια να χοροπηδήσουν, το "444" έσπασε σβέρκους σε μια φανταστική ηλεκτρισμένη εκτέλεση, ενώ το διπλό χτύπημα των "We Forgotten Who We Are" και "Burnt Reynolds", παρότι αναμενόμενο, μας απογείωσε και μας αποτελείωσε. Όπως πάντα, ουρλιάξαμε όλοι μαζί τη μελωδία του "Burnt Reynolds" (σίγουρα ένα από τα καλύτερα συναυλιακά τραγούδια που έχουν γραφτεί τα τελευταία 20 χρόνια), ενώ είδαμε και πάλι τον Greaves να κατεβαίνει με την κιθάρα του ανάμεσα στο κοινό για να γνωρίσει την αποθέωση. Ήταν ένα φινάλε γνώριμο, ένα φινάλε που το είχαμε ξαναζήσει· όμως αυτό δεν το κάνει λιγότερο αποτελεσματικό ή –γιατί όχι;– λυτρωτικό.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο encore, με δύο deep cuts-δώρο για τους πιο μυημένους στη δισκογραφία της μπάντας· και κάπως έτσι η σεμνή τελετή έλαβε τέλος, μετά από 2 ώρες και κάτι ψιλά. Οι 300 περίπου γενναίοι που παρευρεθήκαμε στο λάιβ βγήκαμε από το Temple αν όχι περισσότερο σοφοί, τουλάχιστον συναισθηματικά χορτάτοι, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ένα ακόμη βράδυ Σαββάτου στο Γκάζι. Όσο για την απάντηση στα ερωτήματα της αρχής; Ας μην υποτιμάμε ποτέ την ομορφιά αλλά και την ασφάλεια του οικείου.
{youtube}jqt2cziLyH0{/youtube}
