Σε ένα στιγμιότυπο του κυρίως μέρους της συναυλίας στον Άγιο Παύλο, η ελαφρώς ατημέλητη μπούκλα του Federico Albanese έμοιαζε από εκεί όπου καθόμουν να βουτάει στην απόκοσμη μπλε απόχρωση των φωτισμών, πλήρως εναρμονισμένη με το αδιόρατο θαρρείς headbanging της κεφαλής του πάνω από το πιάνο. Ήταν μια εικόνα καταβύθισης σε ένα ήρεμο πάθος, διακριτό μόνο στις συσπάσεις του προσώπου του Ιταλού καλλιτέχνη και στα κλειστά του μάτια, αλλά και στο παίξιμό του. Μια κατανυκτική στιγμή, η οποία έδεσε άριστα τη μουσική, το ζωντανό της παρουσίας του και τον χώρο της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ανταμείβοντας στο έπακρο όσους δώσαμε το παρών.
Οι οποίοι, σημειωτέον, δεν ήμασταν λίγοι. Δεν έγινε βέβαια sold-out αυτήν τη φορά, όπως συνήθως συμβαίνει στα St. Paul's Sessions και δεν ξέρω αν έτσι είχαν εξαρχής τα πράγματα ή αν υπήρξε τελικά μειωμένη προσέλευση λόγω του γεγονότος ότι ο Albanese έχασε την κανονική του πτήση για Αθήνα στο Βελιγράδι (όχι με δική του ευθύνη, όπως θα μας εξηγούσε), οπότε η συναυλία μετακόμισε από Παρασκευή σε Σάββατο. Σε κάθε πάντως περίπτωση, σχεδόν γεμάτος ήταν ο Άγιος Παύλος, οι 3 μάλιστα κοπέλες μπροστά μου ήταν Γερμανίδες τουρίστριες· πού να το ήξερε ο Albanese, ο οποίος σε κάποιο σημείο θέλησε να μας μιλήσει και άρχισε να μας λέει ότι δεν ξέρει γιατί ζει πλέον στη Γερμανία, ένα μέρος όπου δεν μπορείς να φας καλό φαγητό, με αποτέλεσμα να παίζει νηστικός (σε αντίθεση με τη χώρα μας).
Ασφαλώς ξέρει πολύ καλά ο 36χρονος Ιταλός γιατί ζει στη Γερμανία: είναι τόπος πιο «φιλικός» για τη μινιμαλιστική, λυρική μουσική την οποία παίζει· μουσική με λόγιες καταβολές γνώριμες στην κεντρική Ευρώπη, στις οποίες παρεμβάλλει εύστοχα κάποια διακριτικά ηλεκτρονικά, τοποθετούμενος σε μια σύγχρονη αισθητική γραμμή που έχει βρει τα τελευταία χρόνια και δισκογραφικές, μα και συναυλιακές διεξόδους στη γερμανική ιδίως πλευρά της κλασικοθρεμμένης βιομηχανίας. Για τη χώρα μας, το πώς λειτουργεί το όλο θέμα παρέμεινε για μένα ερωτηματικό καθώς παρατηρούσα τους συγκεντρωμένους στον Άγιο Παύλο. Κοινό πέρα από κατατάξεις, κατά βάση νεανικό, που θα το έβρισκες πιο εύκολα στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων ή και στο Six d.o.g.s., παρά στο Μέγαρο Μουσικής.
Ο Albanese εστίασε όπως ήταν φυσικό στις συνθέσεις του φετινού By The Deep Sea, συμπληρώνοντας το set του με εκλογές από το The Blue Hour του 2016. Δεν ήταν καθόλου δύσκολο να σκεφτείς τον Max Richter και τον Nils Frahm ακούγοντάς τον, καθώς μοιράζεται μαζί τους μια αντίληψη που θέλει το πιάνο να αποτελεί εκκίνηση για ένα προσωπικό, συναισθηματικό ταξίδι, που εκφράζεται με λυρικές, στρογγυλές μελωδίες, τις «γωνίες» των οποίων αναλαμβάνουν να «πειράξουν» τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά, ώστε το αποτέλεσμα να αποκτά την καθοριστική «περιπέτεια» που θα το καταστήσει μοντέρνο. Είναι ένα τερέν όπου ο Albanese γίνεται όλο και καλύτερος δισκογραφικά, πράγμα που πιστοποίησε και στη συναυλία, εκφράζοντας πετυχημένα τον υπόγειο δυναμισμό που περικλείει ο τρόπος με τον οποίον δημιουργεί.
Δεν έλειψαν πάντως και κανα-δυο στιγμές όπου ένιωσα το πράγμα να γλιστράει λίγο. Σε ένα στιγμιότυπο παρόμοιο με αυτό που αρχικά περιέγραψα, ας πούμε, τούτη τη φορά υπό σουρουποκόκκινο φως, σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να γελάμε με τον συντοπίτη Yanni αν βρίσκουμε τα απλά και λιγάκι μελό σχήματα του Albanese άξια επαίνων. Παραδέχομαι εκ των υστέρων ότι ίσως ένα τέτοιο σχόλιο να αποτελεί κακία εκ μέρους μου, θα διατηρήσω ωστόσο τη συνολική ένσταση, απλά αντικαθιστώντας το κόκκινο πανί του Yanni με τον Ludovico Einaudi.
Παρά ταύτα, η συναυλία στον Άγιο Παύλο έπεισε ότι υπάρχει ομορφιά και μια εύθραυστη ποιότητα μελαγχολίας σε όσα σκαρώνει ο Federico Albanese, χαρακτηριστικά που γίνονται όλο και πιο διακριτά όσο προχωρά η καριέρα του. Πρόσημο θετικό λοιπόν, συν το ότι χάρη στα St. Paul's Sessions τον είδαμε στην Αθήνα τώρα που όντως «συμβαίνει».
{youtube}nIwUrsB3wuo{/youtube}
