Εννέα έτη δίχως τη συναυλιακή παρουσία των Satyricon, φαντάζουν πολλά, πόσο μάλλον όταν η επιστροφή τους έλαβε χώρα επί καθημερινής. Υποθέτω πως δεν ήσαν λίγοι όσοι δεν είχαν παρακολουθήσει το σχήμα ζωντανά στο παρελθόν, μιας και το –όχι ασφυκτικά– γεμάτο Fuzz μαρτυρούσε τη ζωηρή αναμονή του κοινού. Ο υπογράφων, βέβαια, έχοντας ήδη δει το γκρουπ 4 φορές, κατέφθασε υποψιασμένος για τα πεπραγμένα που έμελλε να αποκαλυφθούν.
Οι On Thorns I Lay στάθηκαν απλά αψεγάδιαστοι στον ρόλο του support της βραδιάς. Έκαναν παλιρροιακό άνοιγμα με τα "Aegean Sorrow" και "Crystal Tears" και γράπωσαν δίχως κόπο την προσοχή του κόσμου, προκαλώντας σωρρεία θετικών σχολίων στις τάξεις του. Τα δε νέα μέλη συνεισέφεραν τα μέγιστα στην εξαίρετη σκηνική παρουσία, με αμείωτες δόσεις ορμής καθόλη την τρεχούμενη διάρκεια της εμφάνισης. Μοναδικά μελανά σημεία στάθηκαν τα σαμπλαρισμένα (ελέω των περιστάσεων) μέρη, όπως και το σύντομο της διάρκειας του set, το οποίο μόλις και ξεπέρασε τη μισή ώρα. Ευελπιστούμε να τους απολαύσουμε σύντομα σε κάποιο «δικό τους» live, ενδεχομένως με αφορμή την κυκλοφορία του επερχόμενου δίσκου τους.
Στο θέμα των Satyricon καθαυτό, ορισμένοι υποστήριξαν σε φιλικά πηγαδάκια πως το Deep Calleth Upon Deep (2017) αποτελεί το Black Album τους. Αν και δεν γνωρίζω κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο, μετά περισσής βεβαιότητας παραμένουν οι Metallica του black metal, έπειτα από την επίσκεψή τους στο Fuzz. Παραμένουν δηλαδή μια μπάντα που ξέφυγε από τα στεγανά του ήχου κι έχτισε τον μύθο της βασισμένη σε arena rock άσματα, αποδεχόμενη τη συναυλιακή ζύμωση που επήλθε χάρη στις αλλεπάλληλες περιοδείες. Αποτελούν δε λαμπρό παράδειγμα που εγκαθιδρύθηκε, μα και επέμεινε στη μετάλλαξη χάριν της σκηνικής δράσης, εκπνέοντας ένα ιδιόμορφο κράμα δόξας και μεγαλείου, ανάλογου της αρχετυπικής του στόφας.
Κοινώς, οι Satyricon δεν είναι πια η μπάντα που μάθαμε ως πιτσιρικάδες. Και, όλως περιέργως, δεν πρόκειται να σταθώ στα "Transcendental Requiem Οf Slaves" και "Mother North" του Nemesis Divina (1996), μήτε καν στο "Walk The Path Οf Sorrow" από το Dark Medieval Times (1994). Η σκηνική έκφανση των Satyricon αντιστοιχεί πια σε πιο stadium δομές, με έναν Satyr να παίζει διαρκώς με το κοινό, εμφυσώντας τον άρρηκτο δεσμό μεταξύ του συγκροτήματος και των fans του. Και αν υφίστανται παράπονα γιατί δεν ακούσαμε επιλογές από το Shadowthrone του 1994 ή από το Rebel Extravaganza (1999), όταν μιλάμε για 100 λεπτά ανηλεούς σφυροκοπήματος, οποιαδήποτε ηχηρή ένσταση θα ήταν μεν αποδεκτή, μα όχι πλήρως αιτιολογημένη.
Στο πώς θα αποτιμήσεις σήμερα μια συναυλία των Satyricon, σημαντικό ρόλο παίζει το κατά πόσο έχεις αποδεχθεί τη μετάλλαξη αυτή. Ιδίως όταν η μετα-Volcano (2002) εποχή έχει σχεδιαστεί επιμελώς, ώστε να αναπαράγεται όσο αρτιότερα στη ζωντανή περίσταση. Απόδειξη, ότι τα στροβιλλίζοντα riffs των Satyricon προσομοίαζαν όλο και περισσότερο σε επικίνδυνο ανακόντα, το οποίο διατηρούσε το μομέντουμ ζωηρό δίχως να πέφτει ποτέ στη λήθη. Συγκροτούσαν δηλαδή εκείνη τη δυσεύρετη μίξη πυγμής και αδρεναλίνης, με τη μόνη διαφορά πως δεν είχαν σκοπό να πνίξουν ασφυκτικά το κοινό, παρά να επενδύσουν σε απαράμιλλη αμεσότητα.
Η πρωτοφανής ανταπόκριση από τη φλεγόμενη αρένα επικύρωσε τις αποφάσεις του γκρουπ. Είναι βέβαια εξίσου σημαντικό ότι μας επισκέφθηκαν με δίσκο εξαίρετο, στο ενδεχομένως καλύτερο στιγμιότυπό τους από την εποχή του Volcano. Όλα τα στοιχεία που σημάδεψαν τα πρόσφατα βήματά τους ήταν λοιπόν παρόντα στη βραδιά στο Fuzz, τόσο συνθετικά, όσο και ως προς τον προφανή σχεδιασμό του live, μιας και επισκέφθηκαν σκηνικά την πλειονότητα της δισκογραφίας τους. Σε συνάφεια πάντα με τη μεστότητα που τους χαρακτηρίζει, μιας και η υποστήλωση των samples συγκρότησε ένα σκιερό χαλί όποτε αποχωρούσαν και επέστρεφαν στο σανίδι.
Εν ολίγοις, η πρώτη επίσκεψη των Satyricon έπειτα από απουσία 9 ολόκληρων ετών στάθηκε θριαμβευτική, όπως αρμόζει στην πλούσια παρακαταθήκη της ιστορίας τους. Επιβεβαίωσαν πως ανήκουν στις αρτιότερες live μπάντες του ακραίου ήχου, συγκεντρώνοντας πλήθη πολυσυλλεκτικά σε ακούσματα, μεταπείθοντας έτσι μερίδες ακόμα και των πιο φανατικών. Χρειάζεται περίσσεια τόλμη και ικανότητα να κερδίσεις την αποδοχή των «αμετανόητων», σε σημείο οι συναυλίες σου να γίνουν ορόσημο βιώματος και όχι απλής σκηνικής εμπειρίας. Και αν κρίνω από το νεαρό της ηλικίας που τροφοδοτούσε τη φωτιά της αρένας στο Fuzz, λογικά δεν θα χρειαστούν 9 ολόκληρα χρόνια ώσπου να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας.
Setlist
Midnight Serpent
Our World, It Rumbles Tonight
Black Crow on a Tombstone
Deep Calleth Upon Deep
Walker Upon the Wind
Repined Bastard Nation
Die By My Hand
Now, Diabolical
Walk The Path of Sorrow
To Your Brethren in the Dark
The Ghost of Rome
Transcendental Requiem of Slaves
Mother North
The Pentagram Burns
Fuel for Hatred
K.I.N.G.
{youtube}hk-RW8Dru0E{/youtube}
