Είμαστε καλομαθημένοι στην Ελλάδα από τις χρονικές διάρκειες των συναυλιών της εγχώριας μουσικής παραγωγής. Αν δεν κλείσει τρίωρο το live, φεύγουμε «ξενερωμένοι». Αρπαχτή, λέμε. Μας τα πήραν. Ή έπαιξε λίγο (οι πιο μετριοπαθείς). Κάτι που «περιέργως» ξεχνάμε στις ξένες συναυλίες. Εκεί, παραδεχόμαστε πως «έτσι έχουν τα πράγματα στο εξωτερικό». Μιάμιση ώρα κρατούν εκεί οι συναυλίες. Εκτός αν είναι του Bruce Springsteen, βέβαια (δεδομένο το τετραωράκι). Αλλά και οι Rolling Stones που είδα πρόσφατα στο Arnhem, 2 ώρες γεμάτες παίξανε –20 τραγούδια. Πώς μου ήρθε; Μα, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στη χρονική διάρκεια της πρώτης από τις δύο συναυλίες της Carla Bruni στο Παλλάς. Θα αναρωτηθείτε, εύλογα: μα από τη χρονική διάρκεια ξεκινάς μια ανταπόκριση; Ναι. Κι αυτό σίγουρα σημαίνει κάτι. Όχι απαραίτητα το προφανές, ωστόσο.
Και εξηγούμαι: μιάμιση ώρα έπαιξε συνολικά η Bruni. Τόσο παίζει πάντα. Και παρουσιάζει ένα αξιοπρεπές αν και αναμενόμενο πρόγραμμα, με ελάχιστες παρεκκλίσεις από live σε live. Διασκευές γνωστών τραγουδιών (από το "Enjoy Τhe Silence" και το "Perfect Day", ως το "The Winner Takes It All" και το "Miss You"), αλλά και επιλεγμένα δικά της. Με ψιθυριστές μα άκρως επικοινωνιακές, σύντομες ατάκες ανάμεσα στα κομμάτια, που σαγηνεύουν ακροατήρια σαν κι αυτό που μισογέμισε τη Δευτέρα το Παλλάς. Η ίδια εξάλλου είναι τόσο γοητευτική καθώς ερμηνεύει με αμηχανία (ίσως και επαγγελματική) τραγούδια τα οποία παρουσιάζει στην απλούστερη, σχεδόν ακουστική, διασκευασμένη, εκδοχή τους.
Και αν η playlist δεν έκρυβε καμία έκπληξη, το ξάφνιασμα προήλθε από τη μπάντα των Taofik Farah (κιθάρα), Cyril Barbessol (πλήκτρα), Nicolas Didier (κρουστά) & Johanne Mathaly (τσέλο). Δεξιοτέχνες και διακριτικοί, προσφέρανε στήριξη με τα παιξίματά τους στο όλο εγχείρημα. Γιατί, αντικειμενικά, η Carla Bruni δεν είναι τραγουδίστρια. Δεν είναι «κουρδισμένη» στην πένα, στο καντίνι. Της φεύγουν κάποιες δύσκολες φράσεις, που η ίδια ισορροπεί με τη γοητεία της και με την άνεση την οποία διαθέτει μπροστά σε κοινό. Έχει όμως τελικά και τις «πλάτες» μιας ορχήστρας που είναι ικανή να σε κάνει να αποσπάσεις τα μάτια σου από πάνω της, ώστε να «χαζέψεις» με τον απλούστατο και ταυτόχρονα ελκυστικότατο τρόπο που μπορεί να διασκευαστεί ένα standard της παγκόσμιας μουσικής παραγωγής. Η ίδια η Bruni, τραγουδώντας, θυμίζει απλώς την καλλίφωνη μαθήτρια της τάξης σε σχολική γιορτή.
Προσωπικά, εντυπωσιάστηκα από τις διασκευές στο "Enjoy The Silence" των Depeche Mode, αλλά και στο "Highway To Hell" των AC/DC, της μοναδικής –κατ’ εμέ– έκπληξης της βραδιάς σε επίπεδο playlist.
Επανέρχομαι λοιπόν στην αφετηρία του παρόντος σημειώματος, προτού το κλείσω, για να επισημάνω ότι η μιάμιση ώρα διάρκειας του συγκεκριμένου live ήταν υπεραρκετή. Αν κρατούσε παραπάνω, θα χαλούσε την καλή εντύπωση. Οι ατάκες της Bruni θα μετατρέπονταν σε κλισέ, τα παιξίματα της μπάντας σε μονότονες, άνευρες διασκευές και το εγχείρημα θα καθίστατο ατυχές. Τώρα, όλα καλά.
{youtube}hCMZz9n1PC8{/youtube}
